Οταν η αστική τάξη εκβιάζει για λαϊκή συναίνεση και δημιουργεί συνειρμό με το 1965 - κατ' επέκταση και με τη δικτατορία του '67 - κάνει παράλληλα καθαρό ότι αυτό για το οποίο καίγεται είναι η ανεμπόδιστη εφαρμογή της πολιτικής που ήδη εφαρμόζεται. Και μαρτυρά ότι το ακριβώς αντίθετο πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι: Καμιά συναίνεση. Κι αυτό οδηγεί στο επόμενο βήμα: Συστράτευση με το ΚΚΕ, πρόταξη του προγράμματος της λαϊκής οικονομίας, όλα όσα χρειάζεται να γίνουν για να αναπτυχθεί η λαϊκή συμμαχία που θα διεκδικεί ως και το επίπεδο της εξουσίας.

Στο ενδιάμεσο θα βρεθούμε ξανά και ξανά αντιμέτωποι με το «συναίσθημα» του αστού που προτρέπει σε πογκρόμ για «επανακατάληψη» του χώρου από όσους έχουνε τα φράγκα. Αυτό που συμμερίζεται ο εργολάβος που προσβλέπει σ' ένα ευρύ πρόγραμμα ανακατασκευής της πόλης, ειδικά αυτής της περιοχής όπου διάφοροι φρόντισαν να γίνει γκέτο, στο οποίο θα προβάλει ως αυτονόητο το αίτημα για περισσότερη αστυνόμευση.

Επικαλούνται ως «κοινή διαπίστωση» ότι η μετανάστευση είναι το πρόβλημα και προσπερνούν το γεγονός ότι η «κοινή διαπίστωση» καλλιεργείται από αυτούς τους ίδιους: Στο σύνολό του ο αστικός Τύπος έσπευσε να αναπαραγάγει τη φήμη ότι τον άνθρωπο τον σκότωσαν μετανάστες. Μπορεί και να 'ναι έτσι, αλλά ποιος το απέδειξε; Κανείς. Εφτανε η φήμη για να αρχίσει το λιντσάρισμα και μαζί οι εκκλήσεις για περισσότερη αστυνομία.

Από κείνη τη στιγμή και μετά το πλάνο είναι ένα: Χρυσαυγίτες σε επίδειξη δυνατοτήτων καράτε να παίζουν μπιλιάρδο με το κορμί ενός αλλοδαπού. Πιο δίπλα ένας άλλος κατεβάζει μια ελληνική σημαία στο κεφάλι περαστικού αλλοδαπού κι ακριβώς παραδίπλα μια κυρία διατάσσει: «Οποιος δεν ψάλει τον εθνικό ύμνο δεν περνάει».

Επικίνδυνα παιχνίδια αγνώστου πατρότητος, γνωστού αποτελέσματος. Ολο αυτό το κουβάρι, το ξετύλιγμα του οποίου ενεργοποιήθηκε με το φόνο του ντόπιου στην Ηπείρου και συνεχίστηκε με το φόνο αλλοδαπού στα Πατήσια και απόπειρα πυρπόλησης άλλων στου Ρέντη, ήρθε να δέσει με το άγριο χτύπημα διαδηλωτών τη μέρα της πανελλαδικής απεργίας για να ολοκληρωθεί προς το παρόν με νέα διαδήλωση ακροδεξιών και μια παράξενη κλοπή όπλου από αστυνομικό (που αφού δημιούργησε τους απαιτούμενους συνειρμούς, βρέθηκε αμέσως μετά...).

Σ' όλο αυτό η κυβέρνηση ξεπέρασε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου: Την ώρα που το αίμα έτρεχε, το υπουργείο Υγείας ανακοίνωνε πως όλα βαίνουν καλά. Η αστυνομία επίσης αρκούνταν σε μια ανακοίνωση περί προσαγωγών κάποιων ατάκτων. Μέχρι που ήρθε η είδηση για το χαροπάλεμα...

Εκεί άρχισαν οι κωλοτούμπες: «Μέχρις στιγμής δεν είναι καθαρό ότι πρόκειται για αστυνομικούς», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας γι' αυτούς που έστειλαν έναν άνθρωπο να παλεύει για τη ζωή του. Σα να μην καταλαβαίνουν ότι μια τέτοια δήλωση εκτινάσσει την οργή. Εκτός κι αν το καταλαβαίνουν και συνειδητά το κάνουν. Είναι πολλά τα «εκτός αν» στις εξελίξεις των τελευταίων δύο ημερών. Το αποτέλεσμα μετράει: Και το αποτέλεσμα είναι η ένταση της κρατικής καταστολής.

Οι αριθμοί της στατιστικής αφορούν ανθρώπους, πραγματικές ανάγκες. Κι αυτοί οι αριθμοί μαρτυρούν πως κάθε μέρα εφαρμογής αυτής της πολιτικής δίνει άλλη διάσταση στον όρο βαρβαρότητα. Δεν είναι απλά οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ, δεν είναι τα βερεσέ στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, δεν είναι οι γείτονες που κοιτάνε να δουν τι πέταξε ο διπλανός να το πάρουν πριν το πάρει κάποιος άλλος, δεν είναι τα σχολεία που έχουν κλείσει από καιρό στα χωριά, είναι και τα καφενεία που κλείνουν στις γειτονιές της Αθήνας, είναι η απελπισία των γερόντων και κείνα τα γεμάτα αγωνία μάτια των εγγονιών που ρωτούν «τι θα κάνουμε όταν φύγετε κι εσείς;». Οταν ο παππούς δε θα μπορεί να κόψει από τη σύνταξη για τις σπουδές των παιδιών κι ο γονιός δε θα μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του κάνοντας «το σκατό του παξιμάδι» - γιατί δε θα μπορεί να βάλει τίποτα μέσα στο στομάχι.

Αυτή η πραγματικότητα δείχνει τον ένοχο, δείχνει και τη διέξοδο. Οσες προβοκάτσιες κι αν στήσει η αστική τάξη, ένα να 'ναι πάντα καθαρό: `Η αυτοί, ή εμείς!

Δικό μας το παιδί που ορφάνεψε τη μέρα της γέννας του. Δικός μας ο διαδηλωτής που δεν προλάβαμε να ταιριάξουμε τα χνώτα μας. Δικός μας ο μετανάστης που σφάχτηκε χωρίς να μάθουμε ούτε τ' όνομά του.

Απέναντι: Αυτοί που κερδίζουν απ' τη βαρβαρότητα.

Ναι, είναι πόλεμος. Και είναι πόλεμος τάξης απέναντι σε τάξη. `Η αυτοί, ή εμείς. Για να γείρει από δω η πλάστιγγα απαιτείται σιδερένια πειθαρχία, σ' ένα σφιχτό σχέδιο, μαχητές που δε θα ξεχνάνε στιγμή ότι είναι το οχυρό στην κορφή που πρέπει να πάρουν, μ' όποιο πρόσκαιρο κόστος... Το ΚΚΕ κάλεσε να δώσουμε ανοιχτά - καθαρά αυτή τη μάχη. Οι χιλιάδες και χιλιάδες που διαδήλωσαν κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ έβαλαν ήδη τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Ο αντίπαλος θα αγριέψει. Το στόχο μας εμείς.