Μια βαθύτερη «ανάγνωση» της πρόσκλησης «διαλόγου» που απέστειλε το υπουργείο Οικονομικών στα πολιτικά κόμματα για το επικαιροποιημένο μνημόνιο είναι χρήσιμη και αποκαλυπτική. Η κυβέρνηση δε θα αναζητούσε συνεργούς αν δε σχεδίαζε και δεν εκτελούσε ήδη ένα ειδεχθές έγκλημα σε βάρος του λαού. Η βαρβαρότητα των μέτρων που έρχονται και η συσσώρευσή τους στα όσα έχουν ήδη νομοθετηθεί μεγαλώνουν το φόβο να μετατραπεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή σε οργανωμένη πάλη. Επί της ουσίας, η κυβέρνηση ζητάει από τους συμμάχους της να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες στο πέρασμα της πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Την ίδια επιτακτική ανάγκη εκφράζει και η ντόπια πλουτοκρατία, όπως επιβεβαιώνουν οι αλλεπάλληλες πολιτικές παρεμβάσεις του προέδρου του ΣΕΒ, που ζητάει απόλυτη συναίνεση για να περάσουν τα μέτρα.

Η κυβέρνηση επιδιώκει να εκπέμψει σήμα συναίνεσης, δηλαδή υποταγής των ανθρώπων του μόχθου στην αντιλαϊκή πολιτική που στόχο έχει να διασώσει τα μονοπώλια απ' την κρίση και να τα επαναφέρει σε τροχιά κερδοφορίας. Η πολιτική αυτή βρίσκει απολύτως σύμφωνη τη ΝΔ, παρότι για λόγους δημαγωγίας αρνήθηκε να προσέλθει στο διάλογο με τον υπουργό Οικονομικών. Το ίδιο ισχύει για τον ΛΑ.Ο.Σ., τη Δημοκρατική Αριστερά και τη Δημοκρατική Συμμαχία, που συναντήθηκαν με τον υπουργό Οικονομικών και, κατά δήλωσή του, είχαν «εποικοδομητική συζήτηση» για το επικαιροποιημένο μνημόνιο. Την πρόσκληση απέρριψε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως από θέση εναντίωσης στην κυρίαρχη στρατηγική, αφού οι προτάσεις του δε διαφέρουν απ' αυτές που προβάλλει μερίδα της πλουτοκρατίας, όπως το ευρωομόλογο, η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, που κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή διέξοδο ανοίγουν.

Το ΚΚΕ δεν πρόσφερε ποτέ, ούτε πρόκειται να προσφέρει τη συναίνεσή του στην πολιτική που υπηρετεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η συνέπεια με την οποία την πολεμά είναι δεδομένη. Ο λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα από την πρεμούρα της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων να ισχυροποιήσουν το μέτωπο εναντίον του. Τα κελεύσματα για συναίνεση, που θα φτάνει μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης, είναι δείγμα του φόβου τους για τη δύναμη του λαού, την οποία προσπαθούν να διαχειριστούν και να ενσωματώσουν. Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Οτι αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ και η επιρροή που ασκεί στο λαό και στο κίνημα, τα σενάρια της τυπικής συνεργασίας αστικών κομμάτων στη χώρα ίσως και να είχαν ήδη προχωρήσει για να υποτάξουν ολοκληρωτικά το λαό.

Στη συμμαχία του ταξικού αντίπαλου τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους συμμαχία, στερεωμένη με γερά ποδάρια στους τόπους δουλειάς, στα μικρομάγαζα, στα χωράφια, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στις λαϊκές γειτονιές, στην πόλη και την ύπαιθρο. Το κεφάλαιο και τα κόμματά του βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για να αλυσοδέσουν τους εργαζόμενους και το λαό με μέτρα που φτηναίνουν ακόμα περισσότερο την εργατική δύναμη. Για τα θύματα αυτής της πολιτικής, η κρίση, που δείχνει τα ιστορικά όρια του ξεπερασμένου καπιταλισμού, είναι ευκαιρία για να δυναμώσουν το κόμμα, δηλαδή το ΚΚΕ, που παλεύει για την ανατροπή του. Η λαϊκή συμμαχία για λαϊκή εξουσία και οικονομία είναι η απάντηση στον ενιαίο τρόπο με τον οποίο το κεφάλαιο και τα κόμματά του πασχίζουν να τσακίσουν το λαό.