«Αέρας στα πανιά» της ιμπεριαλιστικής μηχανής του ΝΑΤΟ, για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο και εμπέδωση του ρόλου του σαν «σιδερένιας γροθιάς» του διεθνούς κεφαλαίου, φύσηξε στη Λισαβόνα, όπου ολοκληρώθηκαν χτες οι διήμερες εργασίες της Συνόδου Κορυφής.

Κεντρικό θέμα της ατζέντας της συνόδου η επικύρωση από τους 28 ηγέτες των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ του «νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ» για τη δεκαετία 2010-2020 και η δρομολόγηση υλοποίησης του προγράμματος «αντιπυραυλικής προστασίας», καθώς και εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Αφγανιστάν, η νέα δομή διοίκησης και λειτουργίας του ΝΑΤΟ, η χρηματοδότηση των διαφόρων κατοχικών αποστολών και προγραμμάτων, αλλά και ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις ΝΑΤΟ - Ρωσίας, με τα αναγκαία παζάρια και συμβιβασμούς. (Το ζήτημα αυτό αναμενόταν να συζητηθεί χτες το απόγευμα).

Με βάση το νέο του στρατηγικό δόγμα, που συντάχθηκε από «ομάδα σοφών» υπό την Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στη διάρκεια του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, το ΝΑΤΟ θεσμοθετεί το ρόλο του ως παγκόσμιου χωροφύλακα για την προστασία των στρατιωτικοπολιτικών δομών του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των συμφερόντων των πολυεθνικών μονοπωλίων. Είναι το δόγμα «ΝΑΤΟ 3», μετά το «ΝΑΤΟ 1», που ήταν ο στρατιωτικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην τότε ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και το «ΝΑΤΟ 2», της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, που ακολούθησε την καπιταλιστική παλινόρθωση, το οποίο επικυρώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999.

Το ΝΑΤΟ, με βάση το νέο στρατηγικό του δόγμα, θεσμοθετεί το ρόλο του ως «πολιτικοστρατιωτικού οργανισμού, στον 21ο αιώνα». Οπως αυτός εξειδικεύεται για τη δεκαετία 2010-2020, αποβλέπει στην εδραίωση του παγκόσμιου επεμβατικού ρόλου των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και δίνει έμφαση στην προληπτική επέμβαση για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενης «απειλής», στοχοποιώντας ευθέως τους λαούς και τα κινήματά τους, πράγμα που, σε συνθήκες κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης, παίρνει ακόμα πιο απειλητικό χαρακτήρα. Το ΝΑΤΟ γίνεται ακόμα πιο επιθετικό, επεκτείνει τους λεγόμενους «προληπτικούς πολέμους» και ενισχύει τη δυνατότητα για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα», αφού το ζήτημα των πυρηνικών όπλων ήταν στην κρυφή ατζέντα της συνόδου.

Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ αποτελεί μετεξέλιξη και αναπροσαρμογή του ήδη ισχύοντος που επικυρώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999. Βασικά χαρακτηριστικά του, σε επίπεδο στρατιωτικών δομών, είναι η γενικευμένη συγκρότηση, από τις χώρες - μέλη, ευέλικτων και ταχυκίνητων (μισθοφορικών) δυνάμεων, αλλά και η καθιέρωση τέτοιων δομών διοίκησης που θα υπηρετούν τον ενιαίο - παγκόσμιο επιχειρησιακό χώρο του ΝΑΤΟ, δηλαδή ενιαίες διοικήσεις πάνω από τις χώρες - μέλη.

Το πλαίσιο που διαμορφώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ αποτελούν:

Η διεύρυνση των «απειλών», τις οποίες αξιοποιεί προσχηματικά η λυκοσυμμαχία, προκειμένου να επέμβει κατασταλτικά - πολεμικά. Ετσι στη λίστα με τις «ασύμμετρες απειλές» προστίθενται οι κλιματικές αλλαγές, οι ενεργειακές κρίσεις, οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, το ζήτημα της μετανάστευσης.

Η στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων, που συνεπάγεται τη διεύρυνση των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Οι «τρομοκρατικές επιθέσεις» και οι «εθνικές συγκρούσεις», που μπαίνουν στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, δίνουν το πλαίσιο της δράσης του για τη διεξαγωγή προληπτικών πολέμων και επεμβάσεων, κατά παράβαση ακόμα και των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου περί σεβασμού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών.

Η παγκοσμιοποίηση του ρόλου και της δράσης του ΝΑΤΟ, που αποτελεί βασική συνιστώσα της ίδιας της ύπαρξής του, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Το ΝΑΤΟ, που ξεκίνησε ως «βορειοατλαντικό σύμφωνο», πλέον απλώνει τα πλοκάμια του πέρα από τα κλασικά μέλη (χώρες Β. Αμερικής, Δ. Ευρώπης και ακολούθως χώρες Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης), για να φτάσει μέχρι την Αυστραλία, ενώ το Ισραήλ είναι προνομιούχος εταίρος του.

Ειδικότερα, σύμφωνα με όσα επικυρώθηκαν, «τα 10 επόμενα χρόνια, το ΝΑΤΟ θα έχει τέσσερις μεγάλες στρατιωτικές και αλληλοεξαρτώμενες αποστολές». Αυτές όπως αναφέρεται στο προσχέδιο που τέθηκε προς έγκριση θα αφορούν:

• Υπεράσπιση των χωρών - μελών έναντι οποιασδήποτε απειλής - επίθεσης.
• Εκστρατευτικές δυνατότητες για στρατιωτικές επιχειρήσεις πέραν της ζώνης της συμμαχίας, όπως στο Αφγανιστάν.
• Συνεργασία με άλλους εταίρους εκτός ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίζονται οι νέες απειλές (κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, κίνδυνος να υπάρξει έλλειψη ενέργειας).
• Χορήγηση βοήθειας για το σχηματισμό της αστυνομίας και του στρατού στις χώρες που ήδη έχουν μπει στο στόχαστρο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο), ώστε «η Βορειοατλαντική Συμμαχία να συμβάλει στη διεθνή ασφάλεια».
• Παράλληλα το ΝΑΤΟ δίνει βαρύτητα στην οργάνωσή του ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, προετοιμάζοντας ανάλογα τη στρατιωτική του μηχανή με σειρά ασκήσεων «διαχείρισης κρίσεων», αλλά και αντιμετώπισης διαδηλωτών, με παράλληλη καλλιέργεια των χαρακτηριστικών εκείνων που δημιουργούν το έδαφος ακόμα και για παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα στο εσωτερικό των χωρών, μελών και μη μελών.

Αλλωστε, σε παράλληλη πορεία κινείται και το στρατιωτικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η λεγόμενη Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, ενώ σε συντονισμό βρίσκονται και οι διάφοροι υπερεθνικοί πολιτικοί οργανισμοί, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, που πρόσφατα επικύρωσε ψήφισμα περί «καταπολέμησης του εξτρεμισμού», με βάση το οποίο στοχοποιούνται κατευθείαν τα λαϊκά κινήματα και οι λαϊκές ελευθερίες.

Η ελληνική συμμετοχή στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ δίνει τον τόνο της ακόμα πιο βαθιάς ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις. Η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαίωσε τη στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης να συνδέσει τα συμφέροντά της με την πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα, επιλογή που έχει σαν άμεση συνέπεια την εκχώρηση στο ΝΑΤΟ της διαχείρισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Στο τραπέζι μπαίνει και πάλι το Αιγαίο και ο επιχειρησιακός έλεγχος σε αυτό, με αφορμή τις διευθετήσεις που περιλαμβάνει η νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ (στρατηγεία) και ο καταμερισμός ρόλων στο πλαίσιο της υλοποίησης της ΝΑΤΟικής εκδοχής «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ.

Το «νήμα» που συνδέει τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς με τις εξελίξεις στο Αιγαίο είναι κοινό και οριοθετεί τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα λαϊκά συμφέροντα και στα συμφέροντα της αστικής τάξης σε Ελλάδα και Τουρκία. Αυτό πρέπει να έχει ο λαός στο νου του και να δυναμώσει με κάθε μέσο την αντιιμπεριαλιστική διεθνιστική του πάλη, ενάντια στους ντόπιους και υπερεθνικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου.