Πριν εξήντα χρόνια και μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ, απ' όποιους ηγέτες της Δύσης έβλεπαν έντρομοι τον επερχόμενο κομμουνισμό. Στόχος μόνος ήταν να ανακόψει την επέκτασή του, αφού προσδιορίστηκε ως θανάσιμος εχθρός του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος, του γνωστού σε όλους μας καπιταλισμού.

Ξεκίνησαν λίγες δυτικές χώρες, στα μέσα της δεκαετίας του '50 γίνανε οκτώ, μετά δεκάξι, μετά το '90 προσέγγισαν τις 30 και τώρα επιδιώκεται να μαντρωθούν οι υπόλοιπες των Βαλκανίων και της Κεντροανατολικής Ευρώπης. Εν τω μεταξύ ετοιμάζεται εντατικά ένας ικανός αριθμός άλλων χωρών (μεταξύ των οποίων και η Ρωσία) στα πλαίσια της «Σύμπραξης για την Ειρήνη» (Partnershipfor Peace, PfP), που αποτελεί θεσμικά τον προθάλαμο του ίδιου Συμφώνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 με την ανατροπή των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας κλονίσθηκε και η προοπτική ύπαρξης του ΝΑΤΟ αφού εξέλιπε ο λόγος της διατήρησής του. Ταχύτατα, οι έχοντες άμεσα συμφέροντα από τη διαχείρισή του, δηλαδή εκείνοι που το ελέγχουν και το χρησιμοποιούν, προσάρμοσαν την ανάγκη να συνεχιστεί η δράση του με το επιχείρημα πως κινδύνευε η Δύση και γενικότερα η ειρήνη και η ασφάλεια.

Ισχυρίζονταν αρχικά πως ο κίνδυνος αυτός προερχόταν από την επέκταση του ισλαμικού φονταμενταλισμού (η ιρανική «επανάσταση» των Αγιατολάχ βρισκόταν σε εξέλιξη και έξαρση). Οταν όμως ηρέμησαν και το σκέφτηκαν καλύτερα, έστρεψαν την προσοχή και άρχισαν ν' αποδίδουν τις αιτίες μη διάλυσής του στην ύπαρξη σοβαρών κινδύνων από την τρομοκρατία γενικώς και αορίστως. Την οποία βεβαίως μόνον ένα ισχυρό και ακλόνητο ΝΑΤΟ θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.

Ασμένως, οι ηγέτες του «ειρηνοποιού» αυτού οργανισμού συγκεκριμενοποίησαν πανηγυρικά στην Ουάσιγκτον, το 1999, τους στόχους προς τους οποίους θα στρεφόταν η συμμαχία (!) την επερχόμενη χιλιετία. Αποδέχτηκαν με λίγα λόγια και χωρίς καμία αντίρρηση προετοιμασμένη πρόταση των ΗΠΑ για συγκεκριμένο αριθμό «απειλών», που τις ονόμασαν «ασύμμετρες» επειδή δεν προσδιορίζονταν επακριβώς το μέγεθος και η προέλευσή τους. Σαν τέτοιες καθόρισαν γενικώς την τρομοκρατία, τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, τις μαζικές μεταναστεύσεις και τις εκ τούτων συνέπειες, την απόκτηση πυρηνικών όπλων από χώρες «παρίες» και λοιπές επικίνδυνες οργανώσεις, τη μαζική εξάπλωση των ναρκωτικών κλπ.

Σύντομα διαφάνηκε πως ως στόχοι του ΝΑΤΟ θα προσαρμόζονταν ανάλογα με τι είδους άλλοι κίνδυνοι θα απειλούσαν τα κράτη - μέλη, όπως πάντοτε δηλώνουν με κομψότητα. Στην ουσία εννοούν τις ελίτ (την πλουτοκρατία και τους στυλοβάτες της) που ελέγχουν την εξουσία και την οικονομία των μελών του Συμφώνου, αλλά και τις λοιπές του Τρίτου κόσμου αν όχι ολόκληρης της υδρογείου.

Την τούρτα της τρομοκρατίας, ως εν δυνάμει κύριου αντίπαλου του ΝΑΤΟ, ήρθε να στολίσει το κερασάκι της επίθεσης στους δίδυμους πύργους τις πρώτες μέρες της νέας χιλιετίας. Από την αμέσως επόμενη στιγμή διαφάνηκε πεντακάθαρα πως η καταστροφή αυτή ούτε παραγγελία να ήταν, δε θα εξυπηρετούσε τόσο καλά τους μακροπρόθεσμους στόχους της «νέας τάξης πραγμάτων». Και τούτο γιατί σε ελάχιστο χρόνο οι μακρινοί αυτοί στόχοι έγιναν άμεσοι, αφού οι ρυθμοί κάθε είδους επεμβάσεων και επιθέσεων επιταχύνθηκαν στο έπακρο, μετατρέποντας σε χιονοστιβάδα τις λυσσαλέες στρατιωτικές επιθέσεις της προηγούμενης δεκαετίας και κύρια της καινούριας, όπως, π.χ., στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Αλλά παράλληλα λάβαιναν χώρα και συνεχίζονται μια σειρά ακόμα γιγαντιαίων επιχειρήσεων για έλεγχο κάθε διαμαρτυρόμενου επί της υδρογείου, από το επίπεδο λαών, μέχρι αυτό των κυβερνήσεων που τυχόν έφερναν την παραμικρή αντίρρηση στις επιλογές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (Μέση Ανατολή, πρώην κομμουνιστικές χώρες, Αφρική, Νότια Αμερική). Δολοφονίες επιλεκτικών στόχων κατευθυνόμενες από κέντρα μακράν των στόχων υλοποιούνται έκτοτε με τα τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Απαγωγές ανθρώπων υλοποιούνται με μόνη την αμυδρή υποψία του «τρομοκράτη», φυλακές ξεφυτρώνουν διάσπαρτες στον κόσμο, βασανιστήρια με άνωθεν εντολές, ο τρόμος άρχισε να εξαπλώνεται στην υδρόγειο, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και την ασφάλεια δήθεν (ποιων άραγε;).

Το ΝΑΤΟ επελέγη ως το μακρύ στρατιωτικό χέρι που θα τιμωρούσε και θα επέβαλλε τη θέληση εκείνων που το ελέγχουν. Η ασίγαστη πείνα τους για εξουσία, δύναμη και χρήμα, στόχοι και μέσα του ιμπεριαλισμού, οδήγησε για μία ακόμα φορά στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Αυτήν που βιώνουμε τα αποτελέσματά της, αφού παράλληλα, και χωρίς να μας ξενίζει πλέον, η διαφθορά, το έγκλημα κάθε είδους, το ψεύδος, η ανατροπή της ιστορίας και οτιδήποτε χρειάζονται, χρησιμοποιούνται καθημερινά για ποδηγέτηση και έλεγχο πληθυσμών που ήδη διαφαίνεται πως οργισμένοι διαδηλώνουν απαιτώντας τα εύλογα.

Φτάνοντας στις μέρες μας έχουμε νέα θεώρηση για καινούριο προσδιορισμό και ολοκλήρωση των στόχων και μεθόδων του ΝΑΤΟ. Το οποίον όμως αποκαλείται νέο, όχι πια της χιλιετίας αλλά μόλις της επόμενης δεκαετίας, ήτοι μέχρι το 2020. Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως τούτο επιλέχθηκε ώστε, δοκιμάζοντας για κάποια χρόνια τις καινούριες αποφάσεις, να προβαίνουν κατά διαστήματα σε αναθεώρησή τους και προσαρμογή ανάλογα με τις απαιτήσεις.

Η τωρινή σχεδίαση παρουσιάστηκε τον περασμένο Μάη από επιτροπή «σοφών» υπό την τέως υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την πολύ γνωστή μας Ολμπράιτ. Ηδη έγιναν δεκτές οι προτάσεις από την προ ημερών σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας των κρατών - μελών, ενώ θα εγκριθούν στις 19 του Νοέμβρη και από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας. Να σημειώσουμε για την πληρέστερη κατανόηση των σχέσεων ΝΑΤΟ - Ρωσίας, πως στη σύνοδο αυτή θα παραστεί και ο Πρόεδρος της τέως θανάσιμης εχθρού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.

Στη συγκεκριμένη συνάντηση θα συζητηθούν μια σειρά μέτρων και θα παρθούν αποφάσεις που αφορούν και το αντιπυραυλικό σύστημα (που από την Ανατολική Ευρώπη μετακινήθηκε κάπως προς τα νότια και περιτριγυρίζει Ελλάδα, Βουλγαρία, Τουρκία, Ανατολική Μεσόγειο). Κυρίως όμως θα παρουσιαστούν η μορφή και οι στόχοι/ενδιαφέροντα του νέου ΝΑΤΟ της επόμενης, όπως τονίσαμε, δεκαετίας. Πολύ συνοπτικά, αφού είναι πλέον οικείες οι αντίστοιχες έννοιες, το σχέδιο της φιλόδοξης κυρίας και των «σοφών της» περιλαμβάνει/προτείνει τα ακόλουθα.

Το ΝΑΤΟ θα μετατραπεί σε πολιτικοστρατιωτικό οργανισμό με αντικείμενο ενδιαφέροντος ολόκληρη την υδρόγειο. Τούτο καθ' ημάς σημαίνει πως κάθε απόφαση του ΝΑΤΟ (δηλαδή αυτών που το ελέγχουν και κυρίως της ηγεσίας των ΗΠΑ) θα είναι δεσμευτική για τις κυβερνήσεις των μελών αφού από τώρα θα δεσμευτούν όλοι για την «πολιτική» υπόσταση της «συμμαχίας». Θα καλύπτει βεβαίως ως ζώνη επιχειρήσεων και ενδιαφέροντος οιοδήποτε σημείο της υδρογείου, όπου και απ' όπου θα κινδυνεύουν τα συμφέροντα όχι μόνον των κρατών - μελών αλλά (προσέξτε το αυτό) και ιδιωτών.

Και πριν δούμε από τι θα κινδυνεύουν οι συστασιώτες του συμφώνου, ας τονίσουμε πως οι προτάσεις καλύπτουν ως ιδιαιτέρας αξίας περιοχές ενδιαφέροντος του ΝΑΤΟ την κεντρική Ασία, τη Μεσόγειο, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, αλλά και (το καινούριο ώριμο και ζουμερό φρούτο) τον αρκτικό κύκλο.

Θυμίζουμε πως οι κλιματικές αλλαγές, καθώς λένε πολλοί από τους επιστήμονες, ευθύνονται για την τήξη των πάγων, όπερ σημαίνει και για την αποκάλυψη ως αξιοποιήσιμων των κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και οτιδήποτε άλλου προσφέρει πλέον η περιοχή αυτή (ταχύτατες συγκοινωνίες, άλλα ορυκτά, άφθονο νερό - να μην το ξεχνάμε το πόσιμο νερό ως πιθανή αιτία συγκρούσεων - και άλλα πολλά).

Το σχέδιο προτείνει πως το ΝΑΤΟ πρέπει να δει με ιδιαίτερη προσοχή τις σχέσεις του με την Κίνα, τη Ρωσία βεβαίως, την Ινδία, τη Βραζιλία, δηλαδή τις ανερχόμενες, πολυάνθρωπες, πολλά υποσχόμενες και αναπτυσσόμενες δυνάμεις, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως αποτελούν πλέον ανταγωνιστικές, και γιατί όχι, αντίπαλες των ΗΠΑ αύριο κοινωνίες.

Ως «απειλές» (κατά της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης και της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής, αλλά και του Ισραήλ και της Βραζιλίας!) θα πρέπει το ΝΑΤΟ να ετοιμαστεί και αντιμετωπίσει μια σειρά κινδύνων που προκύπτει σαφέστατα ότι τρέμουν η Ολμπράιτ και Σία (ήτοι οι εντολείς τους). Παρουσιάζονται στη συνέχεια οι «απειλές αυτές».

Κατ' αρχήν οι νεοεμφανιζόμενες εντάσεις/εξεγέρσεις που θα προκύψουν από την πείνα και την εξαθλίωση των μαζών των μεταναστών. Εμείς σημειώνουμε πως δεν εξεγείρονται μόνον οι πεινώντες μετανάστες, αλλά και όσοι πλήττονται επίσης από τη βαρβαρότητα. Ξεχνούν οι μελετητές πως οι συγκεκριμένοι πεινώντες και διψώντες προέρχονται από τις περιοχές που πλήττονται από τους πολέμους - επεμβάσεις αυτών ακριβώς που τώρα καλούνται να τους αντιμετωπίσουν ως απειλές.

Πουθενά και σε κανένα σχέδιο των «σοφών» δεν εμφανίζονται οι αιτίες που εκτρέφουν τη μαζική μετανάστευση, πουθενά δεν προτείνεται ως εξάλειψη της απειλής η θεραπεία των αιτιών, το σταμάτημα δηλαδή των πολέμων εναντίον των χωρών τους και της εκμετάλλευσης του πλούτου της γης και της εργασίας τους. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τη διατύπωση της απειλής που σαφώς θυμίζει άλλες εποχές, αφού απ' αυτή (την απειλή) «θα κλονιστούν τα πολιτικά συστήματα της δυτικής συμμαχίας». Εδώ δε χρειάζεται κανείς σχολιασμός.

Η καταλήστευση του περιβάλλοντος, οι επιπτώσεις στο κλίμα και οι αλλαγές του, ακόμα και οι φυσικές καταστροφές (σεισμοί, πλημμύρες) πιθανότατα θα προκαλέσουν, προκαλούν ήδη την εξαθλίωση μαζών, την πείνα και τη δίψα, η εξέγερσή τους μεταφράζεται ως απειλή για το «κοινωνικοπολιτικό σύστημα της δύσης, για την ασφάλεια και τη σταθερότητά της». Ούτε εδώ χρειάζεται σχολιασμός, εκτός του ότι το ΝΑΤΟ καλείται να αντιμετωπίσει την «απειλή», ουδείς καλείται να θεραπεύσει τις αιτίες της ανθρωπιστικής καταστροφής. Ας θυμηθούμε τι συνέβη, τι συμβαίνει ήδη στην Αϊτή, στο Πακιστάν.

Οι τρομοκρατικές οργανώσεις και οι ενέργειές τους, η απόκτηση πυρηνικών όπλων απ' αυτές και από χώρες με εχθρικά και «ασταθή» καθεστώτα (κατονομάζονται ως παράδειγμα αντίστοιχα η Βόρεια Κορέα και το Πακιστάν αλλά όχι το Ισραήλ), οι επεμβάσεις στον κυβερνοχώρο με μέσον τις νέες τεχνολογίες, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα (ακρογωνιαίος λίθος οι τράπεζες βεβαίως) κ.ο.κ.

Οι εστίες εθνικιστικών και θρησκευτικών εντάσεων και συγκρούσεων δε συμφέρουν καθόλου τη Δύση, ισχυρίζεται το σχέδιο (εμείς ερμηνεύουμε πως πολλές απ' αυτές τις εντάσεις τις προκαλούν οι ίδιοι γιατί τους συμφέρει, αλλά υπάρχουν και όρια όπου χάνεται ο έλεγχος, τότε οι πρώην σύμμαχοι Ταλιμπάν μετατρέπονται σε τρομοκράτες όπως και η πρώην τρομοκρατική οργάνωση UCK σε «νόμιμη» αστυνομία Κοσσόβου).

Το ΝΑΤΟ εν πάση περιπτώσει οφείλει να είναι έτοιμο και κυρίως αρμόδιο να αντιμετωπίσει και αυτές τις «απειλές». Στο Αφγανιστάν, τον πρώτο μεγάλης εκτάσεως πόλεμο του αμαρτωλού συμφώνου, δοκιμάστηκε η συνοχή και αντοχή του, και σωστά καταλήγουν στο ότι ο συνδετικός του ιστός δεν επαρκεί, γι' αυτό αφενός χάνουν τον πόλεμο, αφετέρου προβαίνουν στη σύνθεση του νέου ΝΑΤΟ.

Συνεχίζοντας η επιτροπή το μοιραίο συλλογισμό της συμπεραίνει πως ο μη έλεγχος από τους ίδιους της διακίνησης όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων, οδηγεί στη διαφθορά ακόμα και των φορέων που είναι αρμόδιοι γι' αυτούς τους ελέγχους (αστυνομίες, τελωνεία, στρατοί), έτσι κινδυνεύει ακόμα περισσότερο η δυνατότητα πρόληψης και καταστολής. Το ΝΑΤΟ, τονίζουν, πρέπει να είναι αρμόδιο και γι' αντιμετώπιση των απειλών αυτών.

Τέλος, το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, με τη νέα οργάνωση και δομή, θα είναι υπεύθυνο για τους θαλάσσιους δρόμους διακίνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τούτο διότι οι αγωγοί ειδικά από την Κεντρική Ασία απειλούνται από διάφορους, μέχρι να φτάσουν στην κατανάλωση. Αυτό (συμπεραίνουμε εμείς, δε σημαίνει πως θα μένει αδιάφορο το ΝΑΤΟ για τους επίγειους δρόμους ροής φυσικών πόρων, κατ' επανάληψη το έχουν τονίσει).

Τα κράτη, ως φορείς δυνάμεων καταστολής, όλο και περισσότερο εμφανίζονται ως εργαλεία στα χέρια των διαχειριστών τους και των ιδιωτών που νέμονται αγαθά κλπ. για αντιμετώπιση «απειλών» εναντίον τους. Και ξεχνιέται ο κύριος ρόλος τους που είναι η προστασία των λαών και της πατρίδας τους. Οι ένοπλες δυνάμεις μετατρέπονται σταδιακά σε μισθοφορικές στην υπηρεσία των ίδιων φορέων και υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ πλέον.

Ο φόβος είναι για την πλουτοκρατία, είναι για τα συμφέροντά τους, καθαρά διατυπώνεται πως στα ενδιαφέροντα του ΝΑΤΟ (το τονίζουμε πάλι) δεν είναι μόνον τα κράτη - μέλη αλλά και ιδιώτες. Προφανώς δεν εννοούν τους εργάτες και τους αγρότες. Ας έχουμε λοιπόν το νου μας, κινδυνεύουν μαζί με τους εργαζόμενους και ολόκληροι οι λαοί, κινδυνεύουν οι πατρίδες, κινδυνεύει συνεπώς και η δικιά μας πατρίδα και ο δικός μας λαός.

Το νέο ΝΑΤΟ θα είναι κάτι το πολύ χειρότερο από το ήδη υπάρχον, το οποίον όμως έδειξε σε συγκεκριμένες κρίσεις πως ούτε συνοχή διαθέτει, ούτε πατριωτική έξαρση είναι δυνατόν να διέπει τους μισθοφόρους του.