«Αλμπατρος έλεγε τον Μπελογιάννη ο Ζαχαριάδης. Οπως το άλμπατρος είναι το πουλί που πετάει μέσα στην καταιγίδα έτσι και ο Μπελογιάννης ανοίγει τα φτερά του μέσα σ' όλες τις καταιγίδες έλεγε ο Ζαχαριάδης.... Ενα τέτοιο πουλί της καταιγίδας χρειαζόταν ο αρχηγός ...που θα ριχνόταν μέσα στην καταιγίδα και θα έπεφτε κεραυνοβολημένο για τη δόξα του κόμματος... για τη δόξα του αρχηγού. Το γιατί ο Ζαχαριάδης επέσπευσε την εκτέλεση του Νίκου, αφαιρώντας κάθε νομική δυνατότητα αναβολής έκανα χρόνια να το βρω... Ο Μπελογιάννης έπρεπε να πεθάνει». Και πού το αποδίδει η ίδια; Στην καταδίκη του γράμματος του Πλουμπίδη στην Ασφάλεια ως πλαστό, και τον ίδιο ως χαφιέ, γεγονός που επέσπευσε την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Αρα ο Ζαχαριάδης ήθελε το Μπελογιάννη νεκρό! Σπουδαία σοφιστεία...

Το παραπάνω απόσπασμα είναι ένα μικρό δείγμα γραφής του βιβλίου της Ελλης Παπά, «Μαρτυρίες μιας διαδρομής», από τα κείμενα που η ίδια έδωσε στο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο και έκανε την έκδοση, και που δίνει το στίγμα της λογικής, στίγμα αξιοποιήσιμο ενάντια στο ΚΚΕ. Και μόνο αυτό το απόσπασμα φτάνει για να διαπιστώσει κανείς ότι τα κείμενα του βιβλίου δεν ταιριάζουν στο ήθος ενός αγωνιστή ή μιας αγωνίστριας που οφείλουν να έχουν ως το τέλος της ζωής τους. Πολύ περισσότερο όταν θεωρούν ότι γράφουν ιστορία. Η ιστορία δεν απεικονίζεται με εμπαθείς αναφορές και ανακρίβειες. Γιατί τέτοιο περιεχόμενο δείχνει το μικρό αυτό απόσπασμα. Το βιβλίο για τους «χαφιέδες του κομματικού μηχανισμού», για «ύποπτους» την «περίοδο του σταλινισμού» κ.λπ. Κατονομάζει κιόλας. Ετσι, ενώ δήθεν καταδικάζει μια συγκεκριμένη πρακτική του ΚΚΕ αποδίδοντάς την στον Ζαχαριάδη και στο «σταλινισμό», απ' αυτό το μικρόβιο της καχυποψίας είχε προσβληθεί και η ίδια. Κατονομάζει μάλιστα και τους «χαφιέδες» και «υπόπτους». Επομένως, ενώ είναι δίκαιο το ότι επέκρινε τον Ζαχαριάδη για την, πράγματι αβάσιμη άποψη που διαμόρφωσε για τον Πλουμπίδη, δεν παίρνει καν υπόψη ότι αυτή σε έναν βαθμό οφειλόταν στο γεγονός ότι αρκετοί κομμουνιστές - από τη νομιμότητα ή την παρανομία - είχαν την ίδια λαθεμένη άποψη για τον Πλουμπίδη, μάλιστα ορισμένοι από αυτούς έστειλαν και σχετικές εκθέσεις στο Πολιτικό Γραφείο και προσωπικά στον Ζαχαριάδη, στις οποίες κατήγγειλαν τον Πλουμπίδη, τον Βαβούδη και άλλους ως πράκτορες του εχθρού. Η ίδια η Ελλη Παππά έχει αφήσει σαφείς υπαινιγμούς σχετικά με την κομματική ακεραιότητα του Ζαχαριάδη! Τα πράγματα, λοιπόν, δεν μπορεί να κρίνονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και ο Ζαχαριάδης καταγγέλθηκε ως πράκτορας, όμως δε συνάντησε την ίδια ευαισθησία στην αβάσιμη εναντίον του κατηγορία.

Βεβαίως, καμιά προσωπική μαρτυρία δεν αποτελεί ιστορική πηγή, παρά μόνο στην περίπτωση που επιβεβαιώνεται από επίσημα ντοκουμέντα. Αν το τελευταίο δε συμβαίνει, απαραίτητη προϋπόθεση, για να θεωρηθεί η μαρτυρία ιστορική πηγή, είναι να υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες που να συμπίπτουν με την προσωπική μαρτυρία. Προϋπόθεση είναι ακόμα, όλες μαζί να συναρτώνται με την ολόπλευρη και λεπτομερή ανάλυση της εξεταζόμενης περιόδου. Διαφορετικά, η αξιοπιστία της μαρτυρίας μένει να αποδειχθεί.

Χτες, έσπευσαν να κάνουν αναλυτικές παρουσιάσεις οι αστικές εφημερίδες, με επικεφαλής το συγκρότημα Λαμπράκη και στην ουρά τους η «Αυγή». Ολοι μαζί στη χρήση του βιβλίου, ως αντιΚΚΕ εργαλείου. Ιδιαίτερα το «Βήμα» με μεγάλο αφιέρωμα, στο όνομα της υπεράσπισης του Μπελογιάννη. Το «Βήμα», που αποκαλούσε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του κατασκόπους, όταν πιάστηκαν και εκτελέστηκαν. Το έχουν ξανακάνει, αλλά τους γύρισε ανάποδα. Τους έχουμε μάθει πια. Και εμείς και οι εργαζόμενοι. Ας το καταλάβουν καλά. «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».