Συνθήματα όπως «οι επιχειρήσεις ανήκουν στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες» (που φωνάζουν οι απεργοί με το ΠΑΜΕ) πρέπει να αποτελούν βάση για καθημερινές κουβέντες στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές

Σ' αυτό το πλαίσιο και στο φόντο της αμείωτης έντασης με την οποία δυναμώνει η ολομέτωπη επίθεση στο λαό, αποδεικνύεται η επικαιρότητα και η σημασία που αποκτά η Απόφαση της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης, για τη «δουλειά του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα». Τα ντοκουμέντα αυτής της δουλειάς αποτελούν πολύτιμο εργαλείο για την ολόπλευρη ενίσχυση του κινήματος και της αποτελεσματικότητας των εργατικών αγώνων.

Οπως εκτίμησε και η Συνδιάσκεψη του Κόμματος, το πρόβλημα της απόσπασης της οικονομικής από την πολιτική πάλη εντοπίζεται στην άποψη ή την πρακτική «ότι η ένταση των οικονομικών αγώνων και της πολεμικής στις εκάστοτε κυβερνήσεις οδηγεί αυτόματα στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης και της πολιτικής πάλης», της πάλης δηλαδή για την εξουσία. Οτι η οξύτητα των οικονομικών προβλημάτων από μόνη της είναι παράγοντας που διαμορφώνει ταξική πολιτική συνείδηση. Αυτή η άποψη οδηγεί πολλές φορές στην απογοήτευση, στην απορία που συχνά εκφράζεται ως εξής: «Μα τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος την εκμετάλλευση, να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει ουσιαστικές αλλαγές;» Η απορία αυτή και η απογοήτευση είναι ως ένα βαθμό εύλογα, μα πολιτικά είναι τόσο παράλογη, όσο το να θεωρεί κανείς, ότι επειδή ένας εργαζόμενος χάνει τη δουλειά του, ή μειώνεται ο μισθός του κ.λπ. πρέπει αυτόματα να συνειδητοποιήσει και την ανάγκη η εργατική τάξη να οργανωθεί με κατεύθυνση να καταλάβει την εξουσία και να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, που σήμερα κατέχουν οι καπιταλιστές. Ακόμα και στη δράση να μπει κάποιος, διεκδικώντας την επαναπρόσληψή του ή αυξήσεις ή δημόσια και δωρεάν Υγεία, δε σημαίνει καθόλου από μόνο του, ότι θα συνειδητοποιήσει την ανάγκη όξυνσης της πάλης «τάξης ενάντια σε τάξη».

«Τα οικονομικά προβλήματα, γενικότερα τα προβλήματα ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης, είναι οπωσδήποτε η βάση των αγώνων και της συσπείρωσής της και πρέπει ο αγώνας αυτός να διεξάγεται ασταμάτητα και σε επίπεδο κλάδου και σε επίπεδο κάθε επιχείρησης και μάλιστα στη βάση της γνώσης με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια των συνθηκών που επικρατούν σε κάθε συγκεκριμένο χώρο», αναφέρει η Απόφαση της Συνδιάσκεψης. Ομως αυτή η πάλη μπορεί να συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και αγώνων μόνο με την κατάλληλη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση στο περιεχόμενό της. Η πάλη για το μεροκάματο, ενάντια στις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, για ασφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ. - η οικονομική πάλη - απλά διαπραγματεύεται το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατοϋπαλλήλων και δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση τη θέση των εργαζομένων στην παραγωγή, δε μετακινεί τη θέση τους στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Η οικονομική πάλη, χωρίς βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά είναι «μισή» και οδηγεί σε αδιέξοδα.

Το να καλείς σήμερα τους εργαζόμενους, τους νέους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού σε ξεσηκωμό, χωρίς να αναδεικνύεις πρώτα και κύρια τη λειτουργία του μηχανισμού της εκμετάλλευσης, χωρίς να δείχνεις την οριστική και ρεαλιστική διέξοδο, είναι σαν να τους ζητάς να πάρουν φόρα και να πέσουν σε έναν συμπαγή τοίχο.

Για παράδειγμα, η πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πρώην ΔΕΚΟ. Το «όχι στην ιδιωτικοποίηση» μπορεί ως τακτική να προταχθεί ακόμα και από δυνάμεις που έχουν βάλει πλάτη για να περάσει αυτή η πολιτική. Αρα, αλλού βρίσκεται η ουσία, η λύση, η πραγματική και ρεαλιστική διέξοδος.

Ολες οι πρώην ΔΕΚΟ και οι κρατικές επιχειρήσεις λειτουργούν στον καπιταλισμό με τους νόμους της αγοράς. Περιήλθαν στην ιδιοκτησία του καπιταλιστικού κράτους για να τις λειτουργήσει σε περιόδους που ήταν ασύμφορες για τους καπιταλιστές, να δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές, για τις οποίες δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν οι επιχειρηματίες και στη συνέχεια να αλλάξει τις εργασιακές σχέσεις, να αυξήσει τις τιμές των παροχών και να τις παραδώσει στο μεγάλο κεφάλαιο. Με αυτή την έννοια η διεκδίκηση, οι πρώην ΔΕΚΟ να παραμείνουν αποκλειστικά κρατικές, στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού κράτους, είναι όχι μόνο ουτοπική, αλλά και ενάντια στο λαϊκό συμφέρον. Διότι είναι σήμερα η «κρατική» ΔΕΗ που προσλαμβάνει εργαζόμενους μέσω εργολάβων με μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις για είναι πιο «ανταγωνιστική», είναι ο «κρατικός» ΟΣΕ που κόβει δρομολόγια επειδή είναι «ασύμφορα» και σπαταλά τεράστια ποσά προκειμένου να «ταΐζει» τα μονοπώλια από τα οποία προμηθεύεται εξαρτήματα, είναι ο «κρατικός» ΗΣΑΠ που έχει επιβάλει απανωτές αυξήσεις στην τιμή του εισιτηρίου κλπ.

Ολα αυτά οι κομμουνιστές και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οφείλουν να τα θέτουν στο λαό και να δείχνουν ότι η ρεαλιστική λύση είναι όλες οι επιχειρήσεις να είναι λαϊκή περιουσία, σε μια εργατική εξουσία η οποία θα σχεδιάζει την οικονομία με γνώμονα τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες. Κάτι που απαιτεί κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό.

Η οικονομική πάλη για τα επιμέρους προβλήματα «είναι σχολείο συνειδητοποίησης τι σημαίνει και πώς πραγματοποιείται η ταξική εκμετάλλευση», υπογραμμίζει ακόμα η Απόφαση της Συνδιάσκεψης.

Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό γίνονται συνέχεια απολύσεις - ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης του συστήματος αλλά όχι μόνο - η ανεργία υπάρχει και ανά περιόδους φουντώνει. Oταν κλείνει ένα εργοστάσιο και απολύονται εργάτες, η πάλη ενάντια στις απολύσεις μπορεί να εγκυμονεί συγχύσεις ακόμα και απογοήτευση, αν δε συνοδεύεται από επίμονη και συστηματική ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση για να γίνει κατανοητό ότι οι εργαζόμενοι είναι τα τραγικά θύματα των ανταγωνισμών ανάμεσα στους καπιταλιστές, από τους οποίους άλλοι αντέχουν, άλλοι ισχυροποιούνται, άλλοι «σβήνουν».

Επιπλέον, στην ελεύθερη αγορά οι επενδύσεις πραγματοποιούνται σύμφωνα, φυσικά, με την κερδοφορία. Είναι δικαίωμα του καπιταλιστή να αποσύρει τις επιχειρήσεις που έχει, για παράδειγμα στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, του φαρμάκου κ.λπ., και να επενδύσει αλλού. Η ανάγκη των εργαζομένων για δουλειά και της κοινωνίας για ρουχισμό ή φάρμακα δε συμπεριλαμβάνεται στους νόμους αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο πως το αίτημα «όχι στις απολύσεις», απομονωμένο, άλλες δυνάμεις (π.χ. ΠΑΣΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση) το συνδέουν με το αίτημα της επιδότησης των εργοδοτών καπιταλιστών με κρατικό χρήμα, φοροαπαλλαγή του. Μάλιστα, οι ίδιες δυνάμεις, στο όνομα της αποφυγής των απολύσεων, καλούν τους εργάτες ακόμα και να δεχτούν μείωση των μισθών τους, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικές μορφές απασχόλησης προκειμένου - όπως λένε - «να μην κλείσει η επιχείρηση».

Ολη αυτή η συζήτηση πρέπει να κυριαρχεί κατά τη διάρκεια των αγώνων ενάντια στις απολύσεις. Ενας τέτοιος αγώνας μπορεί και οφείλει να γίνει «σχολείο ταξικής συνειδητοποίησης», να μετατραπεί σε αγώνα για σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, αλλά και για ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων, αφού είναι οι μόνοι που δεν ευθύνονται για την ανεργία. Με την προϋπόθεση ότι η παρέμβαση του επαναστατικού και ταξικού εργατικού κινήματος θα αναδείξει την αναγκαιότητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.