Το θέμα που εμφανίστηκε χτες σε ορισμένες εφημερίδες για τα εργασιακά είναι πραγματικό. Οι ανατροπές στα εργασιακά είναι μέρος της συμφωνίας που έχει υπογράψει η κυβέρνηση για να πάρει τα δάνεια που έχουν ανάγκη οι τραπεζίτες και οι άλλοι καπιταλιστές. Μάλιστα, οι ανατροπές στα εργασιακά είναι νύχι - κρέας με το ασφαλιστικό. Αν οι ανατροπές στο ασφαλιστικό εξασφαλίζουν μια φορά χρήμα στους καπιταλιστές και το κράτος τους (στο ταμείο του), οι ανατροπές στο εργασιακό «δένουν» δέκα φορές τις προϋποθέσεις για να μην μπορεί κανείς εργάτης να φτάνει σε δικαίωμα συνταξιοδότησης. Η παράταση της καπιταλιστικής κρίσης γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί από τους καπιταλιστές σαν το «τώρα ή ποτέ» για να διαλύσουν όποιες - απ' τις ελάχιστες που έχουν μείνει όρθιες - κατακτήσεις των εργατών. Την ώρα που οξύνεται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, όλοι μαζί ως τάξη γνωρίζουν πως το κρίσιμο την ώρα της ανάκαμψης - που ελπίζουν ότι θα έρθει - είναι ποιον θα έχουν απέναντι. Και φροντίζουν να έχουν μια εργατική τάξη όσο το δυνατόν περισσότερο ξεδοντιασμένη.

Ετσι σπεύδουν και νομοθετικά, αλλά και κατασταλτικά να «δέσουν» την προοπτική που θα τους διασφαλίσει μεγαλύτερα κέρδη. Γιατί γνωρίζουν πως ήδη χρωστάνε πολλά στους εργάτες και σπεύδουν να προλάβουν την ώρα που η εργατική τάξη θα ζητήσει το λογαριασμό.

Τα αλλεπάλληλα καθημερινά άρθρα του ίδιου του εφοπλιστή Αλαφούζου και οι αποφάσεις στην Πολωνία να τεθούν εκτός νόμου τα κομμουνιστικά σύμβολα έχουν την ίδια ρίζα. Τη γνώση των αστών - όπως οι δικοί τους αναλυτές γράφουν - ότι ήδη «μυρίζει θειάφι». Οτι η οργή ψάχνει τρόπο να οργανωθεί, να γίνει ποτάμι που θα τους πάρει παραμάζωμα. Ακόμη και στην Εσθονία όπου ακριβώς με την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας το πρώτο πράγμα που έκανε η αστική τάξη ήταν να βγάλει εκτός νόμου τους κομμουνιστές για να μπορεί στη συνέχεια να ξεσκίσει την εργατική τάξη, η ζωή και η δράση των κομμουνιστών θα φέρει αργά ή γρήγορα τους εργάτες στο προσκήνιο.

Γνωρίζουν οι αστοί κι ειδικά οι εφοπλιστές ότι στην Ελλάδα το ταξικό εργατικό κίνημα έχει και μακρά και στιβαρή παράδοση. Οτι παρά τις τόσες προσπάθειες να κρατήσουν όρθια τη ΓΣΕΕ των εργοδοτών, το ΠΑΜΕ είναι αυτό που έχει αναδειχτεί σε ελπίδα και απαντοχή του κάθε εργάτη. Ξανά αυτές τις μέρες, που στα λιμάνια ξυπνάνε μνήμες της θρυλικής ΟΕΝΟ, του συνδικάτου που η δράση του - ανάμεσα στ' άλλα - ήταν συνώνυμο της διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών στεριάς και θάλασσας απ' όπου κι αν προέρχονταν.

Γνωρίζουν οι αστοί - έχουν τόσα επιτελεία που μελετούν την κατάσταση - πως η εργατική τάξη δεν είναι αποφασισμένη να παραδοθεί αμαχητί κι ας μοιάζουν τα πράγματα αυτή την περίοδο να είναι αδρανή ως προς τη συμπεριφορά μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Αστοί είναι οι αναλυτές που θέλουν να διαπιστώνουν αδράνεια του κόσμου, ενώ στήνουν προβοκάτσιες στο ταξικό κίνημα ακριβώς επειδή ανεβαίνει και ωριμάζει. Το κάνουν γιατί φοβούνται από την «οργανωμένη κινητοποίηση της οργής». Αυτήν δείχνει ο Αλαφούζος στην «Καθημερινή», γι' αυτήν προειδοποιεί ο Σωμερίτης στο «Βήμα» (μιλάει για «τυχοδιώκτες που ελπίζουν να αρπάξουν μιαν εξουσία που ο κόσμος αμφισβητεί»). Βλέπουν, δηλαδή, και την αμφισβήτηση, και τη δυναμική που αναπτύσσεται. Κι ακόμα δεν έχουν δει τον ίδιο το λαό σύσσωμο στο προσκήνιο να πιστεύει στη δύναμή του, αποφασισμένο να τ' αλλάξει όλα.

Αυτό θέλουν να προλάβουν. Και γίνεται περισσότερο κατανοητό γιατί καιρό τώρα όταν αναφέρονταν στο ΚΚΕ, επεδίωκαν να το δείχνουν σαν απομονωμένο κόμμα που τα παραπέμπει όλα κάποτε στο μέλλον.

Οι αστοί δείχνουν να διαβάζουν καλά μία προς μία τις κουβέντες του ΚΚΕ που πιάνουν τόπο στη συνείδηση των εργατών. Οπως τη μόλις προχτεσινή εκτίμηση ότι ο κόσμος της δουλειάς δεν είναι απαραίτητο να βλέπει το αύριο σαν να είναι κάτι πολύ μακριά. Οτι απ' αυτόν εξαρτάται το αύριο να το κάνει σήμερα.

Ασχετο: Τούτες τις μέρες θυμόμαστε τον Αντώνη τον Αμπατιέλο. Να κοιτάτε τι κάνουν οι εφοπλιστές για να δείτε τι θα κάνουν οι στεριανοί, έλεγε. Κι έτσι είναι. Το πιο άγριο τμήμα του κεφαλαίου είναι πρωτοπόρο στην εκμετάλλευση των εργατών. Οι ναυτεργάτες δεν μπορούν να είναι μόνοι τους σ' αυτόν τον αγώνα. Κάθε βήμα μπροστά στην ασυδοσία του κεφαλαίου, είναι βήμα πίσω για όλους τους εργάτες.