Οταν ένα σύστημα διέπεται από την αρχή «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται»,

τότε μεταξύ των προθύμων να ξεπουληθούν και να εξαγοραστούν ανήκουν και ένιοι εκ των πολιτικών ταγών αυτού του συστήματος.

*

Οι σχέσεις της «Ζήμενς» με το δικομματισμό δεν είναι η ιστορία μιας «κακής» εταιρείας που διαπλέχτηκε με «επίορκους» πολιτικούς.

Είναι η τυπική επανάληψη της γνωστής τακτικής για το πώς γίνονται οι «μπίζνες» στον κόσμο όπου τα υπερκέρδη των λίγων προέρχονται από την εκμετάλλευση και τη φτώχεια των πολλών.

*

Η ιστορία με τις «μίζες» της «Ζήμενς» αφορά σε πάνω από 160 χώρες του «ελεύθερου κόσμου» και είναι τυπικό δείγμα λειτουργίας ενός (καπιταλιστικού) «χωριού»,

που η βρωμιά του παράγεται και αναπαράγεται

ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη),

ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος),

ως πολιτική (τα πάντα για το ατομικό συμφέρον).

*

Επομένως, αυτός ο τρελός χορός μίζας και αθλιότητας, αντί να γίνει «ευκαιρία» συμψηφισμού και συμβιβασμού μεταξύ των αποβρασμάτων, αντί να μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και σε αποπροσανατολιστικό θέαμα για την «υποστύλωση» του σάπιου καθεστώτος τους,

είναι ευκαιρία να αναδειχτεί η μέγιστη αλήθεια.

Οτι, δηλαδή,

*

το «πώς» κυβερνάει κανείς,

έντιμα ή άτιμα,

πέρα από πρόσωπα και με την έννοια της πολιτικής ως γενικής συνισταμένης των όρων της κοινωνικής οργάνωσης,

είναι αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

*

Οποιος, δηλαδή, κυβερνάει φτιάχνοντας νόμους για να ξεπουλιούνται (με όλους τους τύπους της κοινοβουλευτικής νομιμότητας) οι τηλεπικοινωνίες στις «Ζήμενς», τότε, πάνω στο έδαφος αυτής της καπιταλιστικής νομιμότητας, δημιουργεί το θερμοκήπιο τόσο για τους Χριστοφοράκους όσο και για τους Μαντέληδες.

Αντίθετα, όποιος κυβερνάει με γνώμονα ότι οι τηλεπικοινωνίες είναι δημόσιο αγαθό, που καλύπτει κοινωνικές ανάγκες και που η διαχείρισή του τελεί υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο, τότε

«κόβει το βήχα» στις «Ζήμενς» και

«κόβει τα χέρια» τόσο στους «μιζαδόρους», όσο και στους «δωρολήπτες».