Με αφορμή την οικονομική κρίση, καθώς και τα μεγάλα δημόσια ελλείμματα και χρέη, ήδη εδώ και καιρό εμφανίζονται στην Ελλάδα και διεθνώς διάφορες εκδοχές διαχείρισης ενός προβλήματος της καπιταλιστικής οικονομίας απότοκο της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, δηλαδή την κοινωνικοποιημένη παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Το πρόβλημα, που συνεχώς προβάλλεται από τα αστικά οικονομικά επιτελεία, τα κόμματα του κεφαλαίου και τα δικά τους ΜΜΕ, εστιάζεται στο ζήτημα της ενδεχόμενης χρεοκοπίας της καπιταλιστικής οικονομίας και μάλιστα σκόπιμα. Γιατί, η αλήθεια είναι διαφορετική. Δημόσια ελλείμματα και δημόσια χρέη αφορούν τα κρατικά ταμεία. Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας αφορά την αδυναμία του κράτους να αποπληρώνει το δημόσιο χρέος. Το οποίο αφορά δανεισμό από Τράπεζες. Οι καπιταλιστές απ' αυτήν την κατάσταση δεν έχουν τίποτα να χάσουν από την ιδιοκτησία τους, τα κεφάλαιά τους. Δεν μπορούν, για την ώρα, να πάρουν κεφάλαια από το κράτος για να κάνουν επενδύσεις. Αλλά έτσι κι αλλιώς, τα συσσωρευμένα κεφάλαια που έχουν (γιατί έχουν οι ίδιοι χρήμα και ας παρουσιάζεται γενικώς ότι δεν υπάρχει, εκτός και αν εξανεμίστηκε), δεν τα επενδύουν, γιατί με την κρίση δε βγάζουν κέρδη τέτοια που να συνεχίζουν τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Επομένως, και τα άδεια κρατικά ταμεία είναι άδεια, γιατί είναι γεμάτα αυτά των τραπεζιτών των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών κ.λπ.

Η φιλολογία γύρω από την αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας από διάφορα αστικά επιτελεία εκφράζει και διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και των δημοσίων ελλειμμάτων και χρεών. Δεν είναι καινούργιο ζήτημα. Πάντα, σε ανάλογες φάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού οι ίδιοι διαφορετικοί προβληματισμοί εκφράζονται ανάμεσα σε οικονομολόγους, αστούς πολιτικούς κ.λπ. Αυτή η συζήτηση οξύνθηκε με την προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ - ΔΝΤ και τα προγράμματα αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος, (αύξηση έμμεσων φόρων, λαϊκή φοροαφαίμαξη με την άμεση φορολογία, δραστική μείωση μισθών συντάξεων κ.λπ.), σε συνδυασμό με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που κάνουν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, δραστική επέκταση ελαστικών μορφών εργασίας, παράδοση υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας στους μεγαλοεπιχειρηματίες και δραστική μείωσή τους από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, εμπορευματοποίηση Παιδείας, ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ.). Με λίγα λόγια, αυτές οι μόνιμου χαρακτήρα αλλαγές που σφαγιάζουν εργατικές κατακτήσεις κάνουν αφόρητα τα βάσανα στη ζωή του λαού. Που σε συνδυασμό με την αύξηση της ανεργίας αυξάνουν τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Είναι ψέμα ότι όλ' αυτά γίνονται για να μη χρεοκοπήσει η οικονομία, δηλαδή τα κρατικά ταμεία. Αν εξαιρέσει κανείς τη φορολογία και τις περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό, όλ' τ' άλλα γίνονται για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή προσφορά στο κεφάλαιο για επενδύσεις με ολοένα αυξανόμενη κερδοφορία. Σ' αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες αναπτύσσεται από ορισμένους οικονομολόγους και πολιτικούς στην Ελλάδα και διεθνώς μια διαφορετική πολιτική διαχείρισης του χρέους και των ελλειμμάτων, προκειμένου, όπως λένε, να είναι τα μέτρα λιγότερο οδυνηρά για το λαό και κυρίως να μη μειώσουν την αγοραστική του δύναμη που θα οδηγήσει σε παρατεταμένη ύφεση, κρίση λέμε εμείς, σε αντίθεση μ' αυτήν την πολιτική διαχείρισης που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεπικουρούμενη από τον ΛΑ.Ο.Σ., με την ουσιαστική συνδρομή και της ΝΔ.

Ποια είναι αυτή η διαφορετική πολιτική διαχείρισης;

Το λαό δεν μπορούμε να τον εγκλωβίζουμε σε επιλογές της μιας ή της άλλης μορφής διαχείρισης για τη σωτηρία του κεφαλαίου. Η σημερινή πραγματικότητα αποκαλύπτει ακόμη πιο ανάγλυφα τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Επομένως, η προβολή φιλολαϊκής πολιτικής διεξόδου πρέπει να ωριμάζει τις συνειδήσεις για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με κοινωνικά τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο και δίπλα τον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικροπαραγωγών. Σ' αυτήν τη διέξοδο πρέπει να κατευθύνεται η λαϊκή πάλη ενάντια στη σημερινή πολιτική, ενάντια σε κάθε άλλη, (ουτοπική) πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι μονόδρομος.