Οι νέοι κι οι νέες πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή των ταξικών αγώνων

Η εξέλιξη αυτή, καθώς και το νέο πλαίσιο που διαμορφώθηκε με το μνημόνιο κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΔΝΤ, στις εργασιακές σχέσεις που επί της ουσίας καταργεί τον κατώτερο μισθό, αλλά και υπονομεύει συνολικά τις συλλογικές συμβάσεις, θέτει υπό άλλο πρίσμα και τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, οι οποίες προωθούνται με το νομοσχέδιο που εγκρίθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά και το μνημόνιο. Διότι, το ύψος της σύνταξης, των άλλων παροχών της Κοινωνικής Ασφάλισης, δεν καθορίζεται μόνο από τους όρους και τις προϋποθέσεις που νομοθετεί κάθε φορά το αστικό κράτος, εξίσου σημαντικά καθορίζεται και από την αγορά εργασίας, τη δυνατότητα δηλαδή του εργαζόμενου να βρει μεροκάματο, άρα και ένσημο, το ύψος των αποδοχών κλπ.

Τι σημαίνει, λοιπόν, η αύξηση του ορίου ηλικίας και πέραν του 65ου έτους, η ρητή εντολή του μνημονίου ότι κανένας εργαζόμενος δε θα μπορεί να συνταξιοδοτείται νωρίτερα από το 60ό έτος, ακόμα και αν έχει ήδη δουλέψει 40 χρόνια ή ακόμα και όταν εργάζεται στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα;

Ας επιχειρήσουμε κάποιες απαντήσεις: Στην περίπτωση των εργαζομένων στα ΒΑΕ, η απαγόρευση της δυνατότητας για συνταξιοδότηση ακόμα και με 35 χρόνια στο 55ο ή στο 53ο έτος (γυναίκες) που ισχύει σήμερα, σημαίνει απανθρωπιά, σημαίνει καταδίκη σε θάνατο. Ποιος εργάτης και εργάτρια θα αντέξουν 5 και 7 χρόνια επιπλέον εργασίας μέσα στη βαριά βιομηχανία, εκεί που η ανθρώπινη υγεία φθείρεται πρόωρα; Στην περίπτωση της υποχρεωτικής παραμονής στη δουλειά μέχρι το 65ο έτος, το οποίο μάλιστα επιβάλλεται και επί ποινή, με μείωση της σύνταξης κατά 6% για κάθε έτος αποχώρησης πριν το έτος αυτό, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι όλες οι γυναίκες εργαζόμενες θα φορτωθούν ακόμα ένα σταυρό μαρτυρίου.

Επιπλέον, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου ισοπέδωση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι συνθήκες εργασίας σε κάθε κλάδο, το είδος της εργασίας, χειρωνακτική ή όχι κ.λπ. Ποια, άραγε, «δικαιοσύνη» και ποια λογική ορίζει ότι μια εργάτρια στο εργοστάσιο μπορεί να αντέξει να δουλεύει για δεκαετίες μέχρι το 65ο σε σύγκριση με έναν υπάλληλο γραφείου; Και τι σημαίνει, τέλος, η αύξηση των χρόνων εργασίας στα 40 χρόνια; Σκέτο ξεζούμισμα. Σημαίνει ότι ο εργάτης του 21ου αιώνα δένεται χειροπόδαρα στη μηχανή, οι εργοδότες του στραγγίζουν και την τελευταία ικμάδα και την τελευταία αναπνοή ζωής, για να του επιτρέψουν να συνταξιοδοτηθεί λίγο πριν το θάνατο! Αυτό επιβάλλεται σε έναν αιώνα όπου η παραγωγικότητα της εργασίας, η χρήση των μηχανών και της τεχνολογίας έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που μπορούν να εξασφαλίσουν στην εργατική τάξη και σε όλη την κοινωνία περισσότερο ελεύθερο χρόνο, λιγότερα χρόνια εργασίας, συνταξιοδότηση στα 30 έτη εργασίας.

Τα παραπάνω βέβαια ισχύουν στην περίπτωση που υπάρχει εργασία. Γιατί η αύξηση των χρόνων εργασίας και της ηλικίας συνταξιοδότησης έχει ακόμα πιο επώδυνες συνέπειες σε αυτές τις κατηγορίες και ομάδες εργαζομένων που χάνουν τη δουλειά τους λίγα χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση. Αν, δηλαδή, τα πράγματα ήταν δύσκολα για μια γυναίκα που στο 55ο έτος έχανε τη δουλειά της και ήταν υποχρεωμένη να μείνει χωρίς εισόδημα μέχρι το 60ό έτος περιμένοντας την ηλικία συνταξιοδότησης, με τη γενίκευση του ανώτερου ορίου στο 65ο έτος, σημαίνει ότι πλέον ακόμα και αν έχει στην πλάτη της τρεις δεκαετίες δουλειάς, θα υποχρεωθεί για 10 ολόκληρα χρόνια να επιβιώνει χωρίς κανένα εισόδημα. Δηλαδή, με τις ανατροπές δεν επιμηκύνεται μόνο το όριο συνταξιοδότησης, αλλά διαμορφώνονται προϋποθέσεις ώστε μεγάλα τμήματα εργαζομένων που έχασαν τη δουλειά τους, να παραμένουν για πολλά χρόνια χωρίς το παραμικρό εισόδημα.

Το νέο μοντέλο ασφάλισης μειώνει κατακόρυφα τις συντάξεις, αφού πλέον για την πλήρη σύνταξη απαιτούνται 40 χρόνια αντί για 35 χρόνια εργασίας, ενώ και αυτή η σύνταξη των 40 χρόνων σε αρκετές περιπτώσεις είναι μικρότερη της σύνταξης με 35ετία. Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται μέσω της μείωσης των συντελεστών αναπλήρωσης, αλλά και με τον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού στο σύνολο του εργασιακού βίου αντί της καλύτερης πενταετίας της τελευταίας δεκαετίας.

Ο υπολογισμός όμως της σύνταξης σε όλο τον εργάσιμο βίο πέρα από την ντε φάκτο μείωση που επιφέρει γίνεται ακόμα πιο επώδυνος μέσα σε μια αγορά εργασίας όπου το κατώτερο μεροκάματο θα είναι ακόμα μικρότερο απ' αυτό που προβλέπεται από τις συμβάσεις. Δηλαδή, ο εργαζόμενος τιμωρείται όχι μόνο στο παρόν επιβάλλοντάς του μικρότερη αμοιβή στην εργασία του, αλλά τιμωρείται και για τα γεράματά του, αφού αυτό το ευτελές μεροκάματο συνυπολογίζεται και βαραίνει στη σύνταξη που θα πάρει στο μέλλον. Το ύψος της σύνταξης επιβαρύνεται εξίσου αρνητικά και από το πάγωμα των μισθών ή ακόμα και τη μείωσή τους οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη διάρκεια του εργάσιμου βίου και ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, εκεί όπου κατά κανόνα, οι νέοι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε κάποια εργασία με οποιοδήποτε αντίτιμο.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι οι σημερινές μίζερες συντάξεις όπου το 70% είναι κάτω από τα 700 ευρώ θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο όχι μόνο μέσα από το νέο μοντέλο Ασφάλισης, αλλά και από την παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, το πάγωμα των μισθών και συνολικά την επιβολή από το κεφάλαιο ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης.

Ο εργάτης όμως δε γίνεται φτηνός μόνο για τους εργοδότες. Γίνεται φτηνός και για το κράτος. Αυτή είναι μια βασική επιδίωξη του νέου Ασφαλιστικού με το οποίο ουσιαστικά καταργείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της δημόσιας Ασφάλισης. Το κράτος σταματά να χρηματοδοτεί τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, περιορίζει δραστικά την κρατική χρηματοδότηση και τέλος δε δίνει καμία εγγύηση για τις συντάξεις. Η μόνη εγγύηση δίνεται στο προνοιακό τμήμα που στο νέο μοντέλο αντιστοιχεί στη «βασική σύνταξη».

Συγκεκριμένα, διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης είναι ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα χρηματοδοτεί το νέο σύστημα το έτος 2030 με το 5% περίπου του ΑΕΠ, όσο δηλαδή έδωσε το έτος 2008. Αυτό μάλιστα το ποσό θα δίνεται παρά το γεγονός ότι στους συνταξιούχους, το έτος 2030, θα έχουν προστεθεί τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι. Και μόνο απ' αυτήν την εξέλιξη γίνεται φανερό, ότι η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται δραστικά. Επιπλέον, η χρηματοδότηση αυτή θα καλύπτει όχι τις συντάξεις αλλά μόνο την πρόνοια, μόνο δηλαδή τη «βασική σύνταξη». Για την «αναλογική» το κράτος δε θα δίνει ούτε ένα ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν στο μέλλον σε κάποιο Ταμείο (π.χ. ΟΑΕΕ - αυτοαπασχολούμενοι), εξαιτίας της συρρίκνωσης του αριθμού τους, μειωθούν τα έσοδα του Ταμείου, αυτό δε θα μπορεί να καταβάλλει αναλογικές συντάξεις. Ετσι, ή θα μειωθούν οι συντάξεις, ή θα αυξηθούν οι εισφορές, ή θα αυξηθούν παραπέρα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Που σημαίνει ότι ακόμα και αυτό το μικρότερο επίπεδο συντάξεων το οποίο σήμερα στα χαρτιά υπόσχεται η κυβέρνηση δε θα αποδίδεται. Επί της ουσίας, η Κοινωνική Ασφάλιση εγκαταλείπεται από το κράτος, ο κοινωνικός της χαρακτήρας καταργείται, η ασφάλιση γίνεται ατομική υπόθεση. Κάθε εργαζόμενος φορτώνεται το βάρος της αυτοσυντήρησης και για την περίοδο των γηρατειών του. Και αυτή είναι μια σοβαρή ανατροπή, την οποία οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν πρέπει καθόλου να υποτιμήσουν.