*

Βλέποντας εικόνες σαν κι αυτήν από την απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 5 Μάη, και με δεδομένη την κλιμακούμενη λαϊκή αντίδραση, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το αστικό πολιτικό σύστημα επιδιώκει να θωρακιστεί και να «αναμορφωθεί»

Αστικά κόμματα, βιομήχανοι και ΜΜΕ προσπαθούν σε ενιαία γραμμή να πείσουν το λαό ότι για την οικονομική κρίση, τα ελλείμματα και τα αντιλαϊκά μέτρα, αποκλειστικός υπαίτιος είναι η «αδιαφάνεια» και η «διαφθορά» του πολιτικού συστήματος, η κρίση των «θεσμών». Ετσι, ως πανάκεια, προβάλλεται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, η σύσταση εξεταστικών επιτροπών, ο «εντοπισμός» και η τιμωρία εκείνων που έκλεψαν κ.λπ. Την παράσταση στήνει ένας θίασος με μοιρασμένους ρόλους, τόσο ανάμεσα στους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, όσο και στους εκπροσώπους των αστικών κομμάτων.

Από τη μια, τα αστικά πολιτικά κόμματα, έχοντας στο πλευρό τους τα ΜΜΕ, προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή στο ένα ή το άλλο υπαρκτό σκάνδαλο, στη μία ή την άλλη μίζα, για να τεκμηριώσουν ότι για τα ελλείμματα και τα χρέη φταίνε κάποια «λαμόγια». Ως εκ τούτου - λένε στο λαό - αν απομονωθούν αυτοί και οι πρακτικές τους, το πρόβλημα θα έχει λυθεί.

Καθόλου τυχαία, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι παρυφές τους στην πολιτική, στα ΜΜΕ και στο συνδικαλισμό είναι αυτοί που με ένα στόμα προσπαθούν να κατοχυρώσουν συνθήματα, όπως «να πληρώσουν οι κλέφτες», θέλοντας να περιορίσουν τη λαϊκή πάλη σε τέτοιους μόνο στόχους, τους οποίους το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί εύκολα να διαχειριστεί και να εκτονώσει.

Δε διστάζουν, μάλιστα, να εκθέσουν και να «κάψουν» δικούς τους ανθρώπους, στελέχη των κομμάτων τους, ενώ διατυμπανίζουν ταυτόχρονα ότι χρειάζεται «κάθαρση» και πως απαιτείται συναίνεση για το «ξεπέρασμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος». Ολα αυτά, για να κρύψουν την αιτία της κρίσης, ότι πρόκειται δηλαδή για καπιταλιστική οικονομική κρίση, και να μερεμετίσουν το πολιτικό σκηνικό προς εκτόνωση του δίκαια αγανακτισμένου λαού, που καλείται να κάνει νέες θυσίες σε συνθήκες ύφεσης, όπως έκανε και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Από την άλλη, οι επιχειρηματίες - με άλλα λόγια εκείνοι που «δίνουν» στο πολιτικό προσωπικό τις διάφορες μίζες κ.λπ. - εμφανίζονται δημαγωγικά να «νουθετούν» τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους, παριστάνοντας τη «νηφάλια» φωνή της κοινωνίας, που δήθεν ενδιαφέρεται για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος όλων. Κάπως έτσι είδαμε επιχειρηματίες (ανάμεσά τους τον πρόεδρο του ΣΕΒ και τον Α. Βγενόπουλο) να υπερθεματίζουν για την ανάγκη να αναμορφωθεί το πολιτικό σύστημα, λέγοντας πως η αναξιοπιστία του ευθύνεται για τα δεινά του τόπου.

Κάπως έτσι στήθηκε και το σκηνικό της δήθεν αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εκπροσώπους των αστικών κομμάτων και επιχειρηματίες, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ., με τους τελευταίους να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να εγκαλούν τον πρόεδρο του ΣΕΒ, λες και δεν είναι οι ίδιοι που νομοθετούν υπέρ των βιομηχάνων και των εφοπλιστών. Λες και δεν είναι οι ίδιοι που υπηρετούν τα συμφέροντα του κάθε εργοδότη και επιχειρηματία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, ότι πέρσι δεν έδειξαν την ίδια σθεναρή αντίδραση απέναντι στον πρόεδρο του ΣΕΒ, ο οποίος, συνεπέστατος με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είχε πει τα ίδια και απαράλλαχτα για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, για «ηθική και πολιτική ανανέωση», για «εξυγίανση» της πολιτικής λειτουργίας και για «ανασυγκρότηση σε ανταγωνιστική βάση» της οικονομίας.

Τι παραπάνω είπε φέτος; Τίποτα. Γιατί πέρσι τα αστικά κόμματα δεν είχαν αντιδράσει με την ίδια ένταση; Επειδή φέτος βρίσκονται αντιμέτωπα με μια εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και θέλουν να την ανακόψουν από το να στρέψει τα βέλη της εναντίον της ίδιας της πολιτικής τους εξουσίας. Γι' αυτό επιδιώκουν επιτακτικά να θολώσουν τα νερά με αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού, από τη μια, και να θωρακίσουν την εξουσία τους, από την άλλη, με το νέο εκλογικό νόμο και τις ρυθμίσεις για τα οικονομικά των κομμάτων, που στόχο έχουν να βάλουν πάγο σε κόμματα ριζοσπαστικά, όπως είναι το ΚΚΕ.

Η πλουτοκρατία και τα κόμματά της γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να αποσπάσουν σήμερα τη συναίνεση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων απαιτούνται πολύ περισσότερα μέτρα και μαεστρία. Γι' αυτό και έχουν επιστρατεύσει από την κινδυνολογία περί πτώχευσης και την επίκληση του «εθνικού συμφέροντος», μέχρι τη συκοφάντηση των αγώνων, την τρομοκράτηση και την καταστολή. Σε αυτή τη λογική είναι ενταγμένη η συζήτηση για περικοπές ορισμένων προνομίων των βουλευτών: Εκείνο που επιδιώκουν τα αστικά κόμματα είναι να κατευνάσουν το λαϊκό αίσθημα, να παραστήσουν ότι δήθεν οι βουλευτές δίνουν πρώτοι το παράδειγμα και να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Πρόκειται για ένα υποκριτικό και αποπροσανατολιστικό παιχνίδι με μόνο στόχο το καναλιζάρισμα της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνα μονοπάτια. Γι' αυτό, άλλωστε, και όλη η συζήτηση που ξεδιπλώνουν τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ των επιχειρηματικών ομίλων αυτό το διάστημα, περί αλλαγής του πολιτικού συστήματος, δε θίγει ούτε στο ελάχιστο την ουσία της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οσους βουλευτές και να «κόψουν», είτε δηλαδή το Κοινοβούλιο απαρτίζεται από 300 ή 200 ή 100 βουλευτές, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης παραμένει σε βάρος του λαού. Γιατί η πολιτική που εφαρμόζεται δεν είναι θέμα της «ποσότητας» των βουλευτών, αλλά των συμφερόντων που υπηρετεί η πλειοψηφία τους. Μπορεί να δημιουργηθούν νέα κόμματα, συνασπισμοί κομμάτων, κόμματα επιχειρηματιών κ.ά., αλλά αυτό δε θα αλλάξει την πολιτική που υλοποιείται, στο βαθμό που τα «νέα» κόμματα θα υπηρετούν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας.

Αντίστοιχα, αν ήθελαν πραγματικά να κατοχυρώσουν τη διαφάνεια - στο βαθμό που μπορεί να κατοχυρωθεί στο καπιταλιστικό σύστημα - θα είχαν προ πολλού δεχτεί τις προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση όλων των απορρήτων (τραπεζικού, επιχειρηματικού κ.λπ.), προκειμένου να μπορεί να γίνει έλεγχος, ονομαστικοποίηση όλων των μετοχών και των τίτλων του Δημοσίου, ελέγχους και περιορισμούς στην εξαγωγή κεφαλαίων.

Το γεγονός ότι ξορκίζουν αυτές τις προτάσεις έχει να κάνει ακριβώς με το ότι δε θέλουν να βάλουν περιορισμούς στην επιχειρηματική δραστηριότητα, δε θέλουν και δεν μπορούν να έρθουν σε σύγκρουση με την «ελεύθερη αγορά», όπως οι ίδιοι ομολογούν. Τα αστικά κόμματα σηκώνουν σύννεφο καπνού γύρω από την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος ακριβώς γι' αυτό: Για να μείνει στο απυρόβλητο από το εργατικό λαϊκό κίνημα ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, για να μερεμετίσουν τη βιτρίνα της εξουσίας των μονοπωλίων, ώστε να μην την ακουμπήσει η λαϊκή δυσαρέσκεια.

Παράλληλα, παίρνουν και τα μέτρα τους, ώστε το φτιασίδωμα του πολιτικού συστήματος να συνδυαστεί και με μέτρα θωράκισης της εξουσίας της πλουτοκρατίας, του καπιταλισμού. Ετσι, μαζί με τον εκλογικό νόμο, προωθούν και τις ρυθμίσεις για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων και προαναγγέλλουν εισαγγελική παρέμβαση στα πολιτικά κόμματα, όχι βέβαια για να ελέγξουν αν τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει έχουν «πάρε - δώσε» με επιχειρηματίες, αλλά για να εκβιάσουν το ΚΚΕ να συμμορφωθεί, να δώσει λίστα με τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος που το ενισχύουν και οικονομικά από το υστέρημά τους.

Η πλουτοκρατία αντιλαμβάνεται την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος σαν μια ευκαιρία να βάλει επιπλέον εμπόδια στη δράση του ΚΚΕ, που ξεκάθαρα παλεύει για τη λαϊκή συμμαχία, για τη δημιουργία μιας λαϊκής πλειοψηφίας που θα απειλήσει συθέμελα την εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό και τα αστικά κόμματα επιδίδονται σε ένα υποκριτικό ρεσιτάλ νομιμοφροσύνης στο Σύνταγμα που τα ίδια καταπατούν, επιδιώκοντας να αποσπάσουν δήλωση μετανοίας από το ΚΚΕ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση μιλάει για κάθαρση του πολιτικού σκηνικού και καταφέρεται φραστικά ενάντια στα «λαμόγια» και τους «κλέφτες». Κάθε φορά, οι νομικές ή νομικίστικες ρυθμίσεις που προωθούνταν στο όνομα της πάταξής τους, όχι μόνο δεν έφερναν αυτό το αποτέλεσμα, αλλά οδηγούσαν στην περαιτέρω θωράκιση του συστήματος, σε ένα νέο γύρο ακόμα πιο έντονης επίθεσης σε βάρος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Σήμερα, επιχειρείται να μπει στο προσκήνιο ευρύτερα το πολιτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι τα μέτρα που προωθούνται θα φέρουν ριζικές αλλαγές στην κατεύθυνση πράγματι της κάθαρσης. Και αυτό γιατί η διαπλοκή και η διαφθορά είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα και αυτό δεν έχει να κάνει με το μικρότερο ή το μεγαλύτερο σκάνδαλο, αλλά με τη νόμιμη διαπλοκή των πολιτικών με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τη νόμιμη σύμφυση κράτους - μονοπωλίων.

Αλλωστε, και στη γειτονική Ιταλία, η επιχείρηση «καθαρά χέρια» δεν άλλαξε την ουσία του πολιτικού συστήματος, ούτε βέβαια έβαλε φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική. Οπως και σε άλλες χώρες όπου στήθηκαν αντίστοιχες «επιχειρήσεις», δεν εφαρμόζεται σήμερα φιλολαϊκή πολιτική... Γιατί η φιλολαϊκή πολιτική δεν εξαρτάται από μερεμέτια στη βιτρίνα του πολιτικού σκηνικού, αλλά από ριζική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος για ανάπτυξη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, για μια λαϊκή εξουσία και οικονομία.