Η ενδυνάμωση του μαύρου ταξικού και πολιτικού μετώπου κυβέρνησης - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και των κοινωνικών εταίρων αποτελεί βασική αποστολή της ΝΔ στο πλαίσιο του πολέμου που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία κατά του εργαζόμενου λαού. Ταυτόχρονα δείχνει σταθερά τη «σωστή» πορεία πλεύσης, με μπούσουλα το μακροπρόθεσμο συμφέρον της αστικής τάξης.

Προκειμένου να συνδράμει τα αντιδραστικά μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και να καλλιεργήσει κλίμα συναίνεσης και υποταγής στα λαϊκά στρώματα, η ΝΔ τα δίνει όλα στο πλευρό της κυβέρνησης, ακριβώς για να γίνει πιο δυνατός ο συνασπισμός εξουσίας του κεφαλαίου.

Ηταν εκκωφαντική η ομολογία του Α. Σαμαρά στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα: «Θα αυτολογοκριθώ στην κριτική μου (σ.σ. προς την κυβέρνηση) για το συμφέρον της χώρας»(!).

Δεν περιορίστηκε όμως στη δική του αυτολογοκρισία, αλλά την πρόβαλε γενικότερα και εκβιαστικά ως τη μόνη ενδεδειγμένη και επιβαλλόμενη στάση απέναντι στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Χαρακτήρισε «πολιτικά ανεύθυνο» και «παιδαριώδες» να ασκείται κριτική στην κυβέρνηση εν μέσω της κρίσης, στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα συναίνεσης και υποταγής στο λαό.

Το σίγουρο είναι ότι η ηγεσία της ΝΔ έχει αναλάβει πλήρως τις ευθύνες της και παίρνει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες προκειμένου να διατηρηθεί αρραγές το μέτωπο των κομμάτων και των συνεταίρων του κεφαλαίου, για να περάσουν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα.

Οχι μόνο αποφεύγει συνειδητά οτιδήποτε θα μπορούσε να διαταράξει στο ελάχιστο το κλίμα ταξικής συναίνεσης και ομοψυχίας, αλλά συμμετέχει ενεργά στη θωράκιση του ιδεολογικοπολιτικού μετώπου και στο βομβαρδισμό της «κοινής γνώμης» με τα ιδεολογήματα του φόβου και της τρομοκρατίας.

Η δημαγωγική ιαχή «δε θα αφήσουμε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει» αποτελεί τον ιδεολογικό μανδύα κάτω από τον οποίο επιχειρείται να περάσει η ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι αυτή τη φράση - σλόγκαν τη χρησιμοποιούν από κοινού ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της ΝΔ. Την αλήθεια που κρύβουν την είπε, ως συνήθως, ο Κ. Μητσοτάκης, δηλώνοντας ωμά ότι στόχος είναι να φτωχύνει ο λαός για να διασωθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Επειδή όμως ακόμα και αυτός δεν αντέχει να πει ολόκληρη την ταξική αλήθεια, είπε ότι «όλοι πρέπει να φτωχύνουμε», γνωρίζοντας βέβαια ότι δεν πρόκειται «όλοι» να γίνουν πιο φτωχοί, αλλά μέσα από την κρίση η οικονομική ολιγαρχία θα εξέλθει πιο ενισχυμένη.

Ταυτόχρονα ο Α. Σαμαράς δε διστάζει να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι «βάζει πλάτες», όχι στην κυβέρνηση, αλλά στα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται, επιχειρώντας μάλιστα να μετατρέψει την «υπεύθυνη» στάση του ως πολιτικό πλεονέκτημα. «Εβαλα πλάτες για να αποφευχθούν τα χειρότερα και για να βγούμε από το αδιέξοδο όσο γίνεται ταχύτερα και πιο ανώδυνα», είναι η συνήθης δικαιολογία.

Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ ήταν μια ακόμα καλή ευκαιρία για να εκφραστεί με επιδεικτικό τρόπο το αρραγές μέτωπο μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ, στο όνομα πάντα του εθνικού συμφέροντος, όπως βαφτίζουν το συμφέρον της πλουτοκρατίας.

«Οπως στην Ελλάδα, παλεύω για μέτρα "ανάσες", για την τόνωση της οικονομίας, έτσι εδώ πέρα, σήμερα, έδωσα τη μάχη για τη μείωση του κόστους δανεισμού της χώρας», δήλωσε μετά τη σύνοδο του ΕΚΛ την Πέμπτη στις Βρυξέλλες ο Α. Σαμαράς, ο οποίος βρισκόταν σε «ανοικτή γραμμή» και απόλυτο συντονισμό με τον Γ. Παπανδρέου στη μάχη για να διασφαλιστεί πιο φτηνό χρήμα για τα εγχώρια μονοπώλια.

Το σύνθημα του Α. Σαμαρά «βάζω και θα συνεχίσω να βάζω πλάτες» γίνεται πράξη καθημερινά και σε όλα τα μέτωπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα «οι 12 προτάσεις για το ασφαλιστικό σύστημα», που παρουσίασε την περασμένη βδομάδα, προκειμένου να βάλει πλάτες στο ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, καλώντας ταυτόχρονα την κυβέρνηση να καταθέσει άμεσα το σχετικό νομοσχέδιο.

Οι προτάσεις της ταυτίζονται πλήρως με αυτές που έχει καταθέσει η κυβέρνηση, με διακηρυγμένους στόχους την «ενίσχυση του ανταποδοτικού χαρακτήρα» της Κοινωνικής Ασφάλισης, την παράταση του εργάσιμου βίου και τη μείωση των συντάξεων.

Δεν εκπλήσσει που ο υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος έσπευσε να χαιρετίσει τις προτάσεις της ΝΔ, δηλώνοντας ότι κινούνται σε σωστή κατεύθυνση και δημιουργούν «δυνατότητα πολύ μεγάλων συγκλίσεων και διαμόρφωση μιας μεγάλης πλειοψηφίας για την επίλυση του ασφαλιστικού ζητήματος».

Η δημιουργία μιας «δυναμικής πλειοψηφίας» (των αστικών κομμάτων) υπέρ των αντιλαϊκών - αντεργατικών μεταρρυθμίσεων αποτελεί βασική επιδίωξη της πλουτοκρατίας, άρα και της ΝΔ, με τον Α. Σαμαρά να επαναλαμβάνει διαρκώς ότι «η κρίση είναι η ευκαιρία για να τα αλλάξουμε όλα».

Το ζητούμενο, όπως είπε ο πρόεδρος της ΝΔ στην εκδήλωση της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», είναι «να δημιουργήσεις μεταρρυθμιστική δυναμική». Στο πλαίσιο αυτό, ο ίδιος προβάλλει ξανά και ξανά δέσμη φιλομονοπωλιακών μέτρων, που κάθε φορά εμπλουτίζει με ακόμα πιο άγρια.

Η απελευθέρωση των αγορών, προκειμένου να κινείται ελεύθερα και ανενόχλητα το μεγάλο κεφάλαιο και η απαλλαγή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων από όλα τα κρατικά βάρη αποτελούν την αιχμή του δόρατος των μεταρρυθμίσεων που προωθεί με στόχο «την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας».

Πρέπει να περιοριστεί το εξωγενές κόστος των επιχειρήσεων, διατυμπανίζει ο πρόεδρος της ΝΔ, διευκρινίζοντας ότι αυτό αφορά «το φόρο κερδών, το φόρο εισοδήματος, δημοτικά τέλη, εργοδοτικές εισφορές, ΦΠΑ, ειδικούς φόρους κατανάλωσης, γραφειοκρατικό κόστος, πνευματικά δικαιώματα» και βεβαίως μείωση των φορολογικών συντελεστών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Πλάτη βάζει ακόμα και για την αντιμετώπιση των λαϊκών - ταξικών αγώνων, αποκηρύσσοντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, τις οποίες έμμεσα πλην σαφώς παρουσιάζει ως απειλή για την «κοινωνική συνοχή».

«Φοβάμαι κοινωνικά ξεσπάσματα και εκρήξεις», λέει και ξαναλέει, βάζοντας στο στόχαστρο τους ταξικούς αγώνες για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων και την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.

Το συμπέρασμα είναι φανερό. Δε χωρά καμία συναίνεση στην αντιλαϊκή λαίλαπα που προωθούν από κοινού τα κόμματα του κεφαλαίου. Λαϊκή συσπείρωση και ενιαία ταξική αντεπίθεση για την ανατροπή της είναι η απάντηση που «πρέπει» από την πλευρά της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών.