Η απόφαση της προηγούμενης Πέμπτης στις Βρυξέλλες δεν επιτεύχθηκε για λόγους συμπαράστασης στην Ελλάδα, ούτε, πολύ περισσότερο, από συμπάθεια στους Ελληνες εργαζόμενους. Οποιος διαβάσει τις σχετικές αποφάσεις για το «μηχανισμό στήριξης», εύκολα αντιλαμβάνεται ότι αυτό που αποφάσισαν οι αρχηγοί των χωρών - μελών, με αφορμή την περίπτωση της Ελλάδας, είναι να στηρίξουν όποια χώρα της ΕΕ αποδειχθεί ότι δεν είναι σε θέση να πληρώνει κανονικά τις τοκοχρεολυτικές δόσεις, που έχει στις διάφορες τράπεζες. Μιλάμε, δηλαδή, για πλήρη διαστροφή. Οι εκπρόσωποι μιας Ενωσης τόσων χωρών, υποτίθεται πως έρχονται να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο «πτώχευσης» ενός μέλους τους, όπως τόσους μήνες λέει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά, όπως αποκαλύπτεται, το ενδιαφέρον τους αρχίζει και τελειώνει στο πώς θα εξασφαλίσουν «μηχανισμούς» για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη πληρωμή των τραπεζικών δόσεων προς τις δανείστριες τράπεζες. Δε θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Οι καπιταλιστικές χώρες του κεφαλαίου δημιούργησαν το συνασπισμό της ΕΕ όχι για να αντιμετωπίσουν τους άρπαγες των χρηματαγορών και τους κερδοσκόπους των τραπεζών, αλλά για να μπορούν να εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη δράση τους. Αυτών και μαζί των άλλων εκπροσώπων της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας.

Το μέγεθος της διαστροφής, για τους σοβαρά σκεπτόμενους, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι η ΕΕ και όλες αυτές οι δυνάμεις που τη στηρίζουν δέχτηκαν να γίνει η οποιαδήποτε συζήτηση για τον όποιο «μηχανισμό στήριξης», αφού προηγουμένως είχαν θέσει ως όρο το απόλυτο ξεζούμισμα των εργαζομένων της χώρας. Αυτή ήταν η προϋπόθεση που έθεταν εκείνοι, αυτό ήταν και το βρώμικο «χαρτί» που τους παρέσχε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και βλέποντας τις ανάγκες του κεφαλαίου για τη μετά την κρίση περίοδο, κυβέρνηση και ΕΕ κατάφεραν ένα τεράστιο πλήγμα στους εργαζόμενους της χώρας, οι οποίοι πληρώνουν ήδη πολύ ακριβά τη νύφη.

Τα μέτρα δεν ήρθαν μέσω επιφοίτησης. Ηταν στο σύνολό τους προαποφασισμένα και καταγεγραμμένα από την αρχή, στα διάφορα ντοκουμέντα της ΕΕ, μιας και ήταν - και είναι - μέτρα αναγκαία για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας του κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος. Εκεί τα έχουν εντοπίσει και τα αποκάλυψαν εδώ και χρόνια οι κομμουνιστές. Εκεί στηριζόταν το ΚΚΕ όταν προεκλογικά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τη θύελλα των αντιλαϊκών- αντιδραστικών μέτρων που θα έρθουν μετά τις εκλογές.

Η επίκληση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τα δεδομένα που προκαλεί η οικονομική κρίση ήταν για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου η ευκαιρία να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Ετσι, επιγραμματικά και μόνο, μέσα σε ένα τρίμηνο, η κυβέρνηση Παπανδρέου, σε αγαστή συνεργασία και με τη ΝΔ και με το ΛΑ.Ο.Σ., προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων, με μέτρα όπως:

• Περικοπή 12% στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων.
• Περικοπή κατά 30% στα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας.
• Γενική μείωση 7% των αποδοχών όσων εργάζονται σε ΝΠΙΔ, τα οποία εξαρτώνται από το δημόσιο.
• Μείωση του κονδυλίου για υπερωρίες κατά 30%.
• Πάγωμα όλων των συντάξεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
• Aύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, από 19% σε 21%, από 9% σε 10% και από 4,5% σε 5%.
• Αύξηση 35% στις τιμές των καυσίμων.
• Αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα.
• Αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε ποτά.
• Περικοπή κατά 10% των δαπανών όλων των υπουργείων.
• Περικοπές 200 εκατομμυρίων ευρώ στο υπουργείο Παιδείας.
• Πάγωμα όλων των προσλήψεων στο δημόσιο.
• Νέα φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων με αύξηση της άμεσης φορολογίας.
• Ενεργοποίηση της Οδηγίας Μπολκεστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών.

Αυτό είναι το μέχρι στιγμής πανάκριβο τίμημα που πλήρωσαν οι εργαζόμενοι στο βωμό του «μηχανισμού στήριξης». Οι επόμενες δόσεις της πληρωμής προβλέπονται άμεσα τόσο από το «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» όσο και από νομοθετήματα που ήδη ετοιμάζει η κυβέρνηση. Πρώτο και ...χειρότερο οι ρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό, που προβλέπουν αύξηση των ορίων ηλικίας, κατάργηση των συντάξεων όπως τις ξέρουμε μέχρι σήμερα, κατάργηση των επικουρικών ταμείων, ουσιαστική κατάργηση της υγειονομικής περίθαλψης, κλπ. Από κοντά έρχονται και οι ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις, για περισσότερο ελαστικές μορφές απασχόλησης και με στόχο να γίνει ακόμα φτηνότερη η έτσι κι αλλιώς φτηνή εργατική δύναμη, ενώ τις τελευταίες μέρες επανέρχεται στο προσκήνιο η βδομάδα των 65 ωρών.

Ορισμένοι εξακολουθούν να βολεύονται με την ιδέα ότι τα μέτρα αυτά και τα άλλα που έρχονται είναι αναγκαία, για να ξεπεράσουμε το πρόβλημα των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ωραίο το παραμύθι, μόνο που το παρουσιάζουν με τα πόδια στο ταβάνι. Γιατί, στην πραγματικότητα, το κύριο ζήτημα δεν είναι η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων, αλλά τα ελλείμματα τα ίδια. Γιατί υπάρχουν ελλείμματα και αναπαράγονται; Ποιος ευθύνεται γι' αυτά; Ποιος κερδίζει από την ύπαρξή τους; Το ΚΚΕ και ο «Ρ» στα ερωτήματα αυτά έχουν απαντήσει επανειλημμένα. Τα ελλείμματα δεν υπάρχουν επειδή αυξάνονται οι μισθοί των εργαζομένων. Ούτε επειδή χρηματοδοτούνται η Υγεία, η Παιδεία, οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά, ή τα σπίτια φιλοξενίας για τους ηλικιωμένους. Τα ελλείμματα δε δημιουργήθηκαν επειδή δεν έχουμε εργατικό δυναμικό να παράξει πλούτο, ούτε επειδή η χώρα είναι κάποια ψωροκώσταινα, όπως διατείνονταν κάποτε οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης για να κρατάνε το λαό στην πείνα.

Τα ελλείμματα τα δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το σύστημα που θέλει (άλλη διαστροφή αυτή) τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού να εργάζεται και να παράγει πλούτο, αλλά ο πλούτος αυτός να ανήκει στους λίγους. Σε αυτούς που έχουν την εξουσία, κατέχουν τα μέσα παραγωγής και έχοντας στη διάθεσή τους το δικό τους κράτος, διαφεντεύουν την τύχη και το μέλλον του εργαζόμενου λαού. Το γεγονός ότι αυτοί καταφέρνουν και καρπώνονται όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, είναι η ρίζα της δημιουργίας των ελλειμμάτων του δημοσίου. Βέβαια, από κάποια στιγμή και μετά, αυτά τα ελλείμματα μπορεί να εμφανίζονται ως ξεχωριστό αυτόνομο πρόβλημα της κοινωνίας, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι αν αποφασίσει κάποιος να βάλει χέρι σε ό,τι αρπάζουν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, τότε σχεδόν ως διά μαγείας θα αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα των ελλειμμάτων.

Οι αριθμοί είναι κουραστικοί, όμως μερικές φορές ρίχνουν άπλετο φως στα δεδομένα. Στην προκειμένη περίπτωση, φωτίζουν πώς δημιουργούνται στην κοινωνία μας οι «τρύπες» των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και, ακόμα σημαντικότερο, για το όφελος ποιων υιοθετούνται μέτρα που οδηγούν σε συνεχή χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και του βιοτικού τους επιπέδου.

Στην Ελλάδα υπάρχουν μερικές χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις, από τις οποίες περίπου 300, οι θεωρούμενες μεγαλύτερες όλων, είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας. Κοιτάξτε πώς εξελίχθηκε η επίσημη κερδοφορία τους μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια:

• 2005: 10,3 δισ. ευρώ
• 2006: 11,9 δισ. ευρώ
• 2007: 11,3 δισ. ευρώ
• 2008: 9,9 δισ. ευρώ
• 2009: χρονιά κρίσης κι όμως οι 166 κερδοφόρες είχαν στο εννεάμηνο κέρδη 11 δισ. ευρώ.

Μιλάμε για ένα άθροισμα που ξεπερνά τα 50 δισ. ευρώ για μια χούφτα μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, των οποίων τα καθαρά κέρδη στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα, αν συνυπολογιστούν τα κεφάλαια που διοχετεύουν στο εξωτερικό και οι μπίζνες που κάνουν στις γειτονικές χώρες, με κεφάλαιο την εκμετάλλευση και την υπεραξία των εδώ εργαζομένων. Βέβαια, αυτά τα ποσά φαντάζουν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στον πλούτο της χώρας που κάθε χρόνο δίνεται για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων της χώρας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των κρατικών προϋπολογισμών της δεκαετίας μόνο που διανύουμε, τα ποσά που πληρώσαμε ως λαός στα κοράκια των χρηματαγορών που με ενθουσιασμό δάνειζαν και εξακολουθούν να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο είναι τα παρακάτω:

• 2000: 23,9 δισ. ευρώ
• 2001: 21,2 δισ. ευρώ
• 2002: 30 δισ. ευρώ
• 2003: 31,8 δισ. ευρώ
• 2004: 29,8 δισ. ευρώ
• 2005: 31,5 δισ. ευρώ
• 2006: 26,5 δισ. ευρώ
• 2007: 33,3 δισ. ευρώ
• 2008: 37,5 δισ. ευρώ
• 2009: 41,5 δισ. ευρώ

Το άθροισμα είναι 307 δισεκατομμύρια ευρώ!!! Τριακόσια εφτά δισεκατομμύρια που έφυγαν από τις τσέπες των εργαζομένων της χώρας και έχουν γίνει κέρδη για καμιά δεκαπενταριά τράπεζες, κύρια ελληνικές και της ΕΕ. Μιλάμε για ένα αστρονομικό ποσό που χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει και κατατρώει τα σωθικά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μόνο και μόνο για να τη βγάζουν «καθαρή» κάποια, ντόπια και ξένα, παράσιτα.

Αυτούς και τα ακόμα μεγαλύτερα ποσά που προσδοκούν να εισπράξουν από το λαϊκό ιδρώτα είχαν υπόψη τους τα επιτελεία της ΕΕ όταν αποφάσιζαν για το «μηχανισμό στήριξης». Πρόκειται για μηχανισμό στήριξης του μονοπωλιακού κεφαλαίου της ΕΕ, που ταυτόχρονα είναι και μηχανισμός ακόμα μεγαλύτερης οικονομικής αφαίμαξης του λαού. Μηχανισμός ταυτόσημος με τη στήριξη του συστήματος και άρα σε βάρος των συμφερόντων των λαϊκών μαζών. Οι εργαζόμενοι είναι βέβαιο ότι δεν πιστεύουν στα διάφορα αποπροσανατολιστικά που τους σερβίρουν τις τελευταίες μέρες τόσο η κυβέρνηση όσο και τα διάφορα Μέσα Ενημέρωσης, περί της δήθεν νίκης στις Βρυξέλλες. Εκείνο που χρειάζεται όμως είναι να πιστέψουν σε κάτι άλλο. Πρώτα και κύρια στη δύναμη που οι ίδιοι έχουν, ώστε να βάλουν φραγμό και τέλος στη συνεχή και συνεχώς κλιμακούμενη λεηλασία που υφίστανται.