Ρόλο εγγυητή και θεματοφύλακα της απροκάλυπτης ενότητας, στο μαύρο μετώπου που έχουν σχηματίσει τα κόμματα της αστικής τάξης, με στόχο να περάσουν τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα, να προστατευτεί και να διευρυνθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, έχει αναλάβει η ηγεσία της ΝΔ.

Ηδη έχει δώσει χειροπιαστά δείγματα γραφής στην κατεύθυνση αυτή, επιβεβαιώνοντας ότι σταθερός μπούσουλας των επιλογών της είναι η διασφάλιση των γενικότερων συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό και η βάση της συναίνεσης που προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ είναι πρώτα και κυρίως ταξική, παρά τις επιμέρους διαχειριστικές διαφορές που επιλέγει να προβάλλει, για να δικαιολογήσει τον «αντιπολιτευτικό» της ρόλο, συνθήκη αναγκαία στη δικομματική εναλλαγή.

Η προβολή της συναίνεσης μεταξύ των αστικών κομμάτων είναι ολοφάνερη στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας, που τη θεωρεί πανίσχυρο όπλο για να περάσει η αντιλαϊκή λαίλαπα, δίχως να προκληθούν «εκρηκτικές κοινωνικές αναταράξεις».

Η ηγεσία της ΝΔ έχει στρατευτεί με συνέπεια για την επίτευξη αυτού του στόχου από τη θέση της «αντιπολίτευσης», αποδεικνύοντας ότι είναι στυλοβάτης της αντιλαϊκής συμμαχίας των αστικών κομμάτων, την οποία εμφανίζουν είτε ως «εθνικό μέτωπο», είτε ως «εσωτερικό μέτωπο», προκειμένου να εγκλωβίσουν λαϊκές μάζες και να πετύχουν, όσο μπορούν, την πολυπόθητη «κοινωνική συναίνεση».

Από αυτή τη σκοπιά, δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δεν επέτρεψε να διαταραχθεί ούτε καν η εικόνα της συναίνεσης και της συστράτευσης μεταξύ των αστικών κομμάτων, από την κυβερνητική εξαγγελία για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής σχετικά με τις λογιστικές αλχημείες των περασμένων χρόνων για τα μεγέθη της οικονομίας.

Επισφράγισε μάλιστα αυτή του την επιλογή με την επισήμανση ότι το ΠΑΣΟΚ δε στάθηκε το ίδιο συνεπές όταν η ΝΔ ήταν αυτή που αποφάσιζε τα αντιλαϊκά μέτρα: «Η κυβέρνηση είναι τυχερή διότι έχει απέναντί της μια αντιπολίτευση υπεύθυνη, που της προσφέρει συναίνεση στα δύσκολα. Κάτι που δεν έκανε ποτέ το ΠΑΣΟΚ...», είπε με νόημα, μετά τη συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό την περασμένη Τετάρτη.

Από την πλευρά της, η ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί τόσο για την περιφρούρηση του «εσωτερικού μετώπου» όσο και για να περάσουν τα βαριά αντιλαϊκά μέτρα.

Στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα, ανοίγει δρόμους προτείνοντας «πακέτα» νέων μέτρων υπέρ του κεφαλαίου, ενώ αναλαμβάνει συνεχείς πρωτοβουλίες ώστε να διατηρηθεί αρραγές το μέτωπο πρώτα απ' όλα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ο πραγματικός στόχος βέβαια είναι ο διαρκής βομβαρδισμός των λαϊκών στρωμάτων ώστε να αποδεχθούν ως αναπόφευκτα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Αυτό ήταν και το νόημα της συνάντησης του Αντ. Σαμαρά με τον Γ. Παπανδρέου την περασμένη Τετάρτη στο Μέγαρο Μαξίμου. Το μήνυμα που έστειλε ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν ξεκάθαρο: Τα νέα μέτρα (που έχουν συναποφασιστεί με την ΕΕ στο ΕΚΟΦΙΝ) να ληφθούν από την κυβέρνηση πριν από τις 16 του Μάρτη, προκειμένου να μην εμφανιστούν στη συνέχεια ότι μας επιβάλλονται από τις Βρυξέλλες.

«Ο Αντ. Σαμαράς είπε στον πρωθυπουργό ότι αν απαιτούνται καινούρια, επιπρόσθετα μέτρα, φρόντισε να τα λάβεις εσύ ως ελληνική κυβέρνηση. Μην αφήσεις να σου τα επιβάλουν οι Βρυξέλλες μετά τις 16 Μαρτίου», δήλωσε την επομένη ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Π. Παναγιωτόπουλος, μεταφέροντας αυθεντικά το περιεχόμενο της νέας συνάντησης Σαμαρά - Παπανδρέου (σ.σ. Ιδού ο «νέος πατριωτισμός», στον οποίο καλούν το λαό να υποταχθεί: Να περάσουν τα βαριά αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα, αλλά από την ελληνική κυβέρνηση...).

Είναι ευνόητο ότι η συναίνεση της ΝΔ και στα καινούρια, όπως και στα «παλιά», μέτρα, που έχουν συναποφασιστεί από κοινού με την ΕΕ, είναι δεδομένη. Μπορεί να διαμαρτύρεται σκόπιμα ότι «στεγνώνουν την αγορά» ή ότι αντιμετωπίζουν μόνο το δημοσιονομικό πρόβλημα (χρέος, έλλειμμα) και όχι την «ανάπτυξη», αλλά τα θεωρεί «ένα το κρατούμενο», τονίζοντας διαρκώς ότι δεν αρκούν.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αντ. Σαμαράς «ξέχασε» τη διαφωνία του για την αύξηση του ΦΠΑ και των καυσίμων από τη στιγμή που τα μέτρα εμφανίστηκαν στο πακέτο που συναποφασίστηκε σε Γιουρογκρούπ - ΕΚΟΦΙΝ, ενώ βέβαια δεν έχει βγάλει άχνα για την κατάργηση του 14ου μισθού ή για τη γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ή την «απελευθέρωση» των απολύσεων.

Αντίθετα, επιλέγει να ρίξει το βάρος της προκειμένου να στηριχθεί με κάθε τρόπο η κερδοφορία του κεφαλαίου, προβάλλοντας τον τρομοκρατικό - πλην χρεοκοπημένο - ισχυρισμό ότι διαφορετικά «η ανεργία θα εκτιναχθεί στα ύψη». Μπαίνει μπροστά για να μοιραστεί ζεστό κρατικό χρήμα στις επιχειρήσεις, να τους δοθούν κρατικές εγγυήσεις «για να επενδύσουν», ακόμα και να αναλάβει το κράτος τις ασφαλιστικές εισφορές τους και να τις απαλλάξει από άλλα βάρη. Επιπλέον, πιέζει να αξιοποιηθεί η ευκαιρία για να τους εκχωρηθεί όση από τη δημόσια περιουσία παραμένει τυπικά στο κράτος, όπως αεροδρόμια, λιμάνια, βουνά και ακτές.

Αυτό είναι στην πραγματικότητα το περιεχόμενο των «23 μέτρων - ανάσα για την ανάπτυξη της οικονομίας» που λάνσαρε η ΝΔ την περασμένη βδομάδα. Στην ουσία ζητά διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων με τα λεφτά από το Δ΄ ΚΠΣ, με τη χρηματοδότηση των συγχρηματοδοτούμενων κατά τ' άλλα έργων από το κράτος, με τις ΣΔΙΤ, με νέα κίνητρα και προνόμια, με την εφαρμογή της οδηγίας Μπολκεστάιν, με την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, κ.ο.κ.

Την ίδια στιγμή, όμως, η τακτική της συναίνεσης και η πλήρης ταύτιση της «αντιπολίτευσης» με την κυβέρνηση προκαλούν «ανισορροπίες» και κινδύνους για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και του δικομματισμού. Προσπαθεί λοιπόν η ΝΔ να καλύψει και αυτό το «κενό» χρησιμοποιώντας τη δημαγωγία και τις αντιπολιτευτικές κορόνες.

Οσο πιο βαθιά στηρίζει την κυβέρνηση για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο περισσότερο βγάζει δημαγωγικές φωνές, δήθεν υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων. Αναγορεύει σε «κόκκινη γραμμή» την αντοχή των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, σπεύδοντας βέβαια να διευκρινίσει ότι προϋπόθεση είναι «να μη θίξουμε την αποτελεσματικότητα των μέτρων προσαρμογής».

Το συμπέρασμα είναι προφανές. Απέναντι στο μαύρο μέτωπο κεφαλαίου - ΕΕ - κυβέρνησης - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. πρέπει να υπάρξει ένας πανεργατικός παλλαϊκός ξεσηκωμός, ώστε όχι μόνο να τους αναγκάσει να πάρουν πίσω τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και να χαλάσει τα γενικότερα σχέδιά τους.