«Κάθε Ελληνας με ακέραια εθνική περηφάνια και φιλότιμο δεν μπορεί παρά να διαβάσει με μεγάλη, μ' απέραντη θλίψη την ιστορία της χώρας μας όλες αυτές τις δεκαετίες του 19ου αιώνα.

Μας φαίνεται απίστευτο ότι τις διάφορες κυβερνήσεις τις αποτελούσαν Ελληνες. Κι όμως, και την περίοδο αυτή, την Ελλάδα την κυβέρνησε το αστοτσιφλικάδικο μπλοκ, τα τζάκια και οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι, που ξεφύτρωσαν μεσ' από τη λαϊκή δυστυχία.

(...)

"Εκράτει τότε παρά τοις Ελλησι πολιτικοίς η περίεργος αντίληψις, ότι προς επίλυσιν παντός σπουδαίου ελληνικού ζητήματος, ιδία δε προς πραγματοποίησιν των εθνικών ιδεωδών, ήρκει η πλησίον των ισχυρών της δύσεως επαιτεία".

Αυτό στάθηκε μια ακόμη αφορμή για τις ξένες δυνάμεις ν' ανακατεύονται στα εσωτερικά μας.

Δεν πέρναγε μήνας, την εποχή του Οθωνα, χωρίς επέμβαση της μιας είτε της άλλης ξένης κυβέρνησης, με κύριο έργο να κάνουν την Ελλάδα δορυφόρο της πολιτικής τους κι ακόμα να μας αναγκάσουνε να πληρώσουμε το καταραμένο δάνειο, που δεν εννοούσανε με κανέναν τρόπο να το ξεχάσουν, έστω κι αν περνούσαν αιώνες ολόκληροι».

***

Αυτά γράφει ο Νίκος Μπελογιάννης στο έργο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»), περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα την εποχή των «δανείων της ανεξαρτησίας» και του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

*

Δύο αιώνες αργότερα,

πληροφορίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες, έφτασαν χτες να μιλούν για επιτρόπους - ελεγκτές όχι μόνο της πορείας της ελληνικής οικονομίας, αλλά με αρμοδιότητες που θα άπτονται ακόμα και επί θεμάτων λειτουργίας των θεσμών και διακυβέρνησης της χώρας!

*

Οντως τίθεται τέτοιο θέμα ή αποτελεί «παραμύθι με δράκο»;

Προς το παρόν ας κρατήσουμε τούτο:

Οι ταγοί αυτού του τόπου, εκείνοι που τα παίρνουν από τους πολλούς και τα δίνουν στους λίγους, που ξεζούμισαν την εργατική τάξη στο όνομα της «ισχυρής Ελλάδας», της Ελλάδας της «πρώτης ταχύτητας», της Ελλάδας «της ΟΝΕ και του ευρώ», της Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων και της... «Γιουροβίζιον»,

έχουν οδηγήσει τη χώρα να είναι έρμαιο καταστάσεων τέτοιων που δε σου επιτρέπουν να αποκλείσεις ακόμα και την ύπαρξη «δράκων»,

γεγονός που με τη σειρά του δεν μπορεί παρά να προκαλεί «απέραντη θλίψη» σε όποιον διαθέτει φιλότιμο...