Μας έχουν «γανώσει» το κεφάλι όλες αυτές τις μέρες με τα «κρίσιμα ραντεβού», τα «τεστ» και τα «χρονοδιαγράμματα» για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα ληφθούν από τις πρώτες μέρες του 2010 μέχρι το καλοκαίρι. Κάθε μέρα, εικοσιτέσσερις ώρες το 24ωρο, βομβαρδίζεται η «κοινή γνώμη» με ημερομηνίες και μέτρα, σε μια εξόφθαλμη προσπάθεια η νέα αντιλαϊκή λαίλαπα να περάσει ως κάτι αναπόφευκτο και φυσιολογικό. Από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων και την αύξηση των έμμεσων φόρων μέχρι τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό και το Εργασιακό, όλα εμφανίζονται ως «υπερ-ώριμα» μέτρα, που όχι απλά είναι ανάγκη να ληφθούν, αλλά έχουν ήδη καθυστερήσει και πρέπει να επισπευσθούν. Οι εργαζόμενοι, που έχουν δει πολλές φορές το ίδιο έργο να παίζεται και ξέρουν το «τέλος» του, όχι μόνο δε «μασάνε», αλλά (πρέπει να) σκέφτονται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Πώς θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οργανώσουν την πάλη τους για να διεκδικήσουν όλα αυτά που τους ανήκουν. Το μόνο χρονοδιάγραμμα που έχει σημασία για το ταξικό - λαϊκό κίνημα είναι αυτό που αλλάζει τους συσχετισμούς μέσα στους χώρους δουλειάς σε όφελος των συμφερόντων τους, που σημαίνει τσάκισμα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που πολιτικοποιεί τους αγώνες και φέρνει στην πρώτη γραμμή το στόχο για ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των κομμάτων που την στηρίζουν, την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτό τους απασχολεί, αυτή είναι η αληθινή αγωνία τους και για αυτό κρίνονται καθημερινά.