Κάθε μέρα ξερνάνε κι ένα σενάριο. Ετσι που μετά να έρθουν σαν τον χότζα να ζητάνε να τους πεις κι ευχαριστώ που όσα αντεργατικά αποφάσισαν είναι λίγα σε σχέση με αυτά που είχαν προαναγγελθεί. Το ΒΗΜΑ προχτές προανήγγειλε κατάργηση του 14ου μισθού, χτες το πρωί το έκανε τριετές πάγωμα μισθών ως εναλλακτική στο προηγούμενο σενάριο, ενώ το βράδυ ο τηλεοπτικός αναλυτής του εκτιμούσε πως μάλλον «κερδίσαμε» ένα χρόνο παράταση. Αισιοδοξία που τράβηξε πίσω η αρμόδια υπουργός του κρατικού ταμείου λέγοντας «αμέσως πρέπει να προχωρήσουμε». Σε τι; Μα, σε όλα αυτά ακριβώς που αν προχωρήσουν θα γονατίσουν κι άλλο την εργατική τάξη.

Πώς λέγανε παλιά ότι στα δύσκολα θα εκφραστεί η κοινοτική αλληλεγγύη... Ετσι ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές εκφράζουν την αμέριστη συμπαράστασή τους στους ντόπιους καπιταλιστές έτσι που να πείθεται το πόπολο πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πρέπει να γίνει αυτό που ζητάνε οι Βρυξέλλες. Η μικρή λεπτομέρεια που δηλώνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή συναποφασίζουν στις Βρυξέλλες εξαφανίζεται από τη σχετική αρθρογραφία κι ας ήταν μόλις χτες που έγινε γνωστό ότι ο Παπανδρέου έδωσε στη σύνοδο κορυφής όλες τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις ότι θα εφαρμόσει μέχρι κεραίας ό,τι προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη στρατηγική της Λισαβόνας, και για την περίπτωση της χώρας μας.

Τελικά, αυτοί που θα μείνουν παραπονεμένοι είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ που και ευρωπαϊκή προοπτική θέλουν και διάλογο θέλουν και εποικοδομητική αντιπολίτευση να κάνουν. Υποχρεωμένοι να πιουν το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους αρκούνται στο μόνο που τους έμεινε: Να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ταξική συσπείρωση που απαιτείται. Οπου μπαίνει θέμα απόφασης για την απεργία στις 17 του Δεκέμβρη καταψηφίζουν με το καταπληκτικό επιχείρημα «να μη συρθούμε πίσω από το ΠΑΜΕ». Αλλη μια φορά να τους πει ο Λοβέρδος ότι σέρνονται από το ΚΚΕ και είναι ικανοί να αυτοκτονήσουν από ντροπή.

Στον αντίποδα της αστικής πολιτικής σκηνής, η καθημερινή δράση των ταξικών συνδικάτων, του ΠΑΜΕ, η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών. Μόλις προχτές η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ κάλεσε εργαζόμενους και συνδικάτα να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για την επιτυχία της απεργίας. Τόνισε την απαιτητικότητα και το συστηματικό χαρακτήρα που απαιτεί ο έλεγχος και ο σχεδιασμός της δουλειάς. Κάλεσε τους πάντες να σαρώσουν στην κυριολεξία όλα τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις και να συζητήσουν με τους εργάτες και τις εργάτριες τη συμμετοχή στην απεργία, την περιφρούρησή της, πώς θα νεκρώσουν εκείνη τη μέρα όλοι οι τόποι δουλειάς. Να συζητήσουν για την ανάγκη να είναι μαζικές, μαχητικές οι απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Ε, δεν είναι τυχαίο ότι το θέμα υπάρχει μόνο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Κατά τ' άλλα: Καιρός να μπει ένα τέλος σε κάθε φιλολογία για τη διαφθορά. Γιατί είναι πρόκληση να ξεχωρίζεις τη διαφθορά από ένα σύστημα που αυτό καθαυτό είναι διεφθαρμένο και μόνο για το γεγονός ότι στηρίζεται στην κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από τους λίγους κηφήνες ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Ασχετο: Σα να μην πέρασε μια μέρα. Για το ταξικό ένστικτο της αστικής τάξης ο λόγος, όπως καταγράφεται στο δημοσίευμα της «Καθημερινής» 49 χρόνια πριν. Το ωραίο δεν είναι μόνο οι συμβουλές προς την τότε κυβέρνηση, αλλά αυτές προς τους εργατοπατέρες της εποχής. Σα να μιλάνε σήμερα στον Παναγόπουλο. Και το καλύτερο; Η ομολογία ότι ο Δεκέμβρης του '44 ήταν μια κορυφαία ταξική μάχη. Με κείνο τον τρόμο ζούνε ακόμα...