«

Το μεγάλο πρόβλημα αυτή η κυβέρνηση το έχει με τις διάφορες ελίτ που δεν εννοούν έστω και πρόσκαιρα να συνεισφέρουν. Αναφέρομαι πρωτίστως στην ηγεσία του ΚΚΕ. Οταν μια κυβέρνηση ξεκινά τα πρώτα της βήματα ή που δεν έχει καν σχηματιστεί και ένα πολιτικό κόμμα εκφέρει λόγο εμπρηστικό, πόλεμος στον πόλεμο, όταν ξεκινά ο υπουργός Εργασίας την πρώτη μέρα να πάει στη Βουλή να ψηφίσει για πρόεδρο της Βουλής και του κλείνεις την έξοδο από το γραφείο του, αυτό είναι πολιτική βλακεία το λιγότερο». Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον Απ. Κακλαμάνη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και έγινε κατά τη διάρκεια χτεσινής του ραδιοφωνικής συνέντευξης («Θέμα 9,89»).

Είναι φανερό ότι το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε παραλήρημα, θολωμένος κι αυτός από το μένος του ενάντια στο ΚΚΕ. Γι' αυτό αναλαμβάνει να διαλαλήσει δημόσια εκ μέρους του κόμματός του την ανησυχία που προκαλεί η δράση του ΚΚΕ στην κυβέρνηση και στα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί. Είναι, μάλιστα, τέτοια η πρεμούρα τους να σπιλώσουν το ΚΚΕ, που ο χοντροκομμένος τρόπος με τον οποίο το επιχειρούν, τους αφήνει έκθετους στα μάτια των εργαζομένων και του λαού. Ετσι την πάτησε και ο Κακλαμάνης. Απευθύνεται στο ΚΚΕ και χρησιμοποιεί όρους όπως «ελίτ», το στέλεχος ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης που έχει πάρει τα εύσημα από αυτή καθ' αυτή την «ελίτ», την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της. Αυτοί είναι που πανηγυρίζουν μετεκλογικά για τον νέο μπιστικό που ανέλαβε να υπηρετήσει το συμφέρον τους.

Μιλάει για «εμπρηστικό λόγο» το στέλεχος ενός κόμματος που στις 70 πρώτες μέρες της κυβέρνησής του έχει ήδη βάλει το προσάναμμα για να κάψει και τα τελευταία εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά και άλλα δικαιώματα που το κίνημα κατάφερε να περισώσει από τις προηγούμενες «γαλάζιες» και «πράσινες» κυβερνήσεις. Και απαιτεί οι εργαζόμενοι και το ΚΚΕ να φερθούν με το γάντι στο δήμιο των λαϊκών δικαιωμάτων, να γίνουν συνένοχοι. Γι' αυτό ωρύεται ο Κακλαμάνης και χάνει την ψυχραιμία του, ζητώντας «περίοδο χάριτος». Σαν να μην είναι οι ίδιοι που όταν μιλάνε για τις προθέσεις τους παραπέμπουν στο αντιδραστικό πρόγραμμα με το οποίο το κόμμα τους διεκδίκησε το 2007 την κυβερνητική καρέκλα. Σαν να μην έδωσαν δείγματα γραφής από την πρώτη ώρα που έκατσαν στα κυβερνητικά γραφεία. Σαν να μην είναι οι γνωστοί στο λαό σοσιαλδημοκράτες που δεν κατάργησαν ούτε ένα νόμο της ΝΔ, που ψήφισαν νόμους όπως αυτός του Ρέππα, που υπέγραψαν με τους συνδικαλιστές τους στη ΓΣΕΕ αύξηση στους μισθούς όσο ένα ευρώ την ημέρα.

Θα ήθελε ο Κακλαμάνης, ο ΣΕΒ, η ΝΔ και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, το ΚΚΕ να είναι του χεριού τους. Γιατί ξέρουν πως είναι η μόνη δύναμη που με τη στρατηγική της μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις ικανές να απειλήσουν στα ίσα τα σχέδιά τους. Γι' αυτό βγαίνουν στη ρούγα και επιτίθενται με αισχρό τρόπο στο ΚΚΕ. Δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με πολιτικούς όρους και ξέρουν πως ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους έχει ανοιχτά αφτιά και παρακολουθεί το ΚΚΕ. Τους εργαζόμενους και το ταξικό τους κίνημα φοβούνται. Και με το δίκιο τους. Οσο όμως κι αν ζορίζονται, ο κόπος τους είναι μάταιος. Αργά ή γρήγορα, ο λαός θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.