Νομίζουν οι κυβερνώντες ότι, τούτη τη φορά, θα τα καταφέρουν, επιτέλους, να προωθήσουν την «ολική ανατροπή» στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Θεωρούν ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση που βιώνει και η χώρα μας είναι η «καλύτερη συγκυρία» για την ευόδωση του στόχου τους, καθώς δημιουργεί κλίμα φοβίας, απογοήτευσης, μοιρολατρίας και, εν πολλοίς, αδράνειας στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πιστεύουν ότι τα άπειρα ψεύδη και η τρομακτική κινδυνολογία, που, επί χρόνια πολλά, «σερβίρουν» για το «Ασφαλιστικό» οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχουν επηρεάσει, σε σημαντικό βαθμό, την «κοινή γνώμη», καθιστώντας την έτοιμη ν' αποδεχτεί το «κακό», ως «μοιραίο». Ελπίζουν ότι πολλοί από τους εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους να αποκρούσουν τη «μεγάλη επίθεση» επί Γιαννίτση, έχουν, πλέον, κουραστεί να αγωνίζονται και τώρα θα μείνουν στα σπίτια τους.

Ποντάρουν στη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης - πλην, βεβαίως, του ΚΚΕ - που είναι εξασφαλισμένη. Στηρίζονται και στη βοήθεια του Συνδέσμου των Βιομηχάνων και της ηγεσίας του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, που «την έχουν στο χέρι». Είναι αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα «μέσα» και «εφόδια», όλα τα «όπλα» που διαθέτουν, για να πετύχουν, με κάθε τρόπο, το σκοπό τους. Από τα «χαϊδέματα» του υπουργού στην πλάτη των «συνδαιτυμόνων» του στο τραπέζι της «διαβούλευσης», μέχρι τα «ραπίσματα» των ροπαλοφόρων των ΜΑΤ στα κεφάλια των αντιδρώντων διαδηλωτών. Κι από τα «καλοπιάσματα» και τις ανέξοδες υποσχέσεις προς αφελείς κι ευκολόπιστους, μέχρι τις συκοφαντίες και τις απειλές σε βάρος των διαφωνούντων και των απείθαρχων.

Φρονούν οι κυβερνώντες ότι οι «συνθήκες» που έχουν διαμορφωθεί τους ευνοούν να περάσουν την πολιτική ξεθεμελιώματος της Κοινωνικής Ασφάλισης σχετικά ευκολότερα και, πάντως, χωρίς μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις. «Πλανώνται πλάνην οικτράν» και «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο». Αυτά που θα δουν να γίνονται θα τους κάνουν «να τρίβουν τα μάτια τους». Θα δουν, ξανά, τους δρόμους να «πλημμυρίζουν» από οργή και αγανάκτηση, από αγωνιστική δύναμη κι ορμή. Τούτη τη φορά, μάλιστα, ο αγώνας εναντίον τους θα είναι πιο σκληρός, πιο αποφασιστικός, πιο τολμηρός, πιο επίμονος, πιο καρτερικός. Και πιο αποτελεσματικός, καθώς, τώρα, υπάρχει μεγαλύτερη αγωνιστική πείρα, που μπορεί να προφυλάξει από παραλείψεις, αδυναμίες, λάθη, ή και αυταπάτες του παρελθόντος.

Η απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, που οργανώνει το ΠΑΜΕ, θα είναι μόνον η αρχή του αγώνα. Ενός αγώνα, που δε θα συσπειρώσει μόνο την εργατική τάξη, αλλά και τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, τη λαϊκή διανόηση, τη σπουδάζουσα νεολαία που ανήκει στα φτωχά λαϊκά στρώματα, όλους όσοι ενδιαφέρονται να υπάρχει ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, που δε θα τους αναγκάζει να δουλεύουν μέχρι τα «βαθιά γεράματα», θα τους παρέχει μια «καλή σύνταξη» για να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια όταν σταματήσουν τη δουλειά, θα τους εξασφαλίζει, και όταν θα εργάζονται και όταν θα είναι συνταξιούχοι, το δικαίωμα στην Υγεία και στην Κοινωνική Πρόνοια. Ας μην είναι, λοιπόν, τόσο σίγουροι οι κυβερνώντες ότι θα τελειώσουν, όπως θέλουν, τη «δουλειά» που ανέλαβαν. «Οψόμεθα ες Φιλίππους»...