Οσο πλησιάζει η ώρα του λογαριασμού τόσο περισσότερο ο ένας μετά τον άλλον οι συνυπεύθυνοι για τα καινούρια βάρη που θα φορτωθούν στα λαϊκά στρώματα τραβούν την ουρά τους απέξω. Βλέπουν υπαναχώρηση της κυβέρνησης από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, βλέπουν να εφαρμόζει το πρόγραμμα της ΝΔ και όχι το δικό της, βλέπουν τους ξένους να πιέζουν, βλέπουν άδεια ταμεία και τι να κάνουμε. Μόνο τα καπιταλιστικά κέρδη που αυξάνονται διαρκώς δε βλέπουν.

Κι όμως: Η κυβέρνηση εφαρμόζει την πολιτική της. Αυτήν που πρόβαλε και προεκλογικά. Αλλο θέμα είναι πως για να υφαρπαγεί η λαϊκή ψήφος παρουσιαζόταν το κρέας σαν ψάρι. Προεκλογικά ήταν καθαρό πως η πολιτική που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ ήταν ταυτόσημη με την πολιτική της ΝΔ. Διόλου τυχαία και μετεκλογικά το ΠΑΣΟΚ στο μόνο που κοιτά να εμφανιστεί διαφοροποιημένο από τη ΝΔ είναι σ' όλο αυτό που παρουσιάζουν ως «διαφάνεια» και «χρηστή διοίκηση». Στο κρίσιμο ζήτημα που είναι ποιος παράγει και ποιος ιδιοποιείται τον πλούτο, το ΠΑΣΟΚ όπως και η ΝΔ σφυρίζουν κλέφτικα. Για την ακρίβεια κάνουν καθαρό ότι οι πολλοί πρέπει να συνεχίσουν να παράγουν περισσότερα και οι λίγοι να συνεχίσουν να κερδίζουν περισσότερα. Οπως κι αν την ντύσεις αυτή την πολιτική δεν είναι άλλο από την πολιτική που υπάρχει για να διασφαλίζει τα κέρδη του κεφαλαίου. Η εκτίμηση ότι πρόκειται για μια πολιτική που εφαρμόζεται εναλλάξ από τα δύο κόμματα της αστικής τάξης βρίσκει καθημερινά τη δικαίωσή της.

Και τι παράξενο... Ενώ ορκίζονται στη διαφάνεια και τη διαβούλευση, όταν φτάνει η ώρα για το συγκεκριμένο, τη μείωση - για παράδειγμα - των μισθών, «άλλα λόγια». Τι πιο καλό άραγε για όποιον έχει σκοπό να ενισχύσει το λαϊκό εισόδημα να το ανακοινώσει;

Κι επειδή, λοιπόν, ούτε νέα κατάσταση υπάρχει, ούτε νέα δεδομένα, καλό είναι όποιος δε θέλει να χάσει και το σώβρακο να φροντίσει έγκαιρα την άμυνά του κι ακόμα καλύτερα την αντεπίθεσή του. Η πρόσκληση του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 17 του μήνα ισχύει στο ακέραιο. Κι αποκτά πρόσθετη αξία την ώρα που ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, έχουν ήδη σπεύσει να νομιμοποιήσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα που οσονούπω θα παρουσιαστούν και σαν προϊόν κοινωνικού διαλόγου και συναίνεσης.

Την ώρα που στις τιβί και στα έντυπα της αστικής τάξης δίνουν και παίρνουν τα θαυμαστικά για την τάδε «πρωτοποριακή» πράξη της κυβέρνησης, στην πραγματική ζωή, εκεί που διεξάγεται με ακόμα πιο σκληρούς όρους η ταξική πάλη, στους χώρους δουλειάς, η μάχη για την οργάνωση της απεργίας φουντώνει.

Αυτή είναι η προοπτική, σ' αυτήν οφείλουμε να συγκεντρώσουμε κάθε διαθέσιμη δύναμη. Κι άσε την αστική τάξη να αναρωτιέται μετά την απεργία για «το απείθαρχον των Ελλήνων»...

Η γραμμή που δίνει η ατμομηχανή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι πιο πολλή δουλειά με χαμηλότερο μεροκάματο. Οι παραλλαγές της εφαρμογής της δεν την ξεστρατίζουν.

Με τέτοια συνέπεια και ανάλογη πειθαρχία οφείλει να κινείται στο ακριβώς αντίστροφο και η γραμμή για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Εχοντας καθαρό πως ό,τι χάνει ο καπιταλιστής είναι κέρδος για τον εργάτη. Ισχύει για το αποτέλεσμα της απεργίας, ισχύει και για το αποτέλεσμα της πολιτικής πάλης.