Ο κ. Παπανδρέου κατά τη δευτερολογία του στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ...έψεξε το ΚΚΕ ότι «εξάγγειλε τόσες κινητοποιήσεις όσες δεν έκανε στα προηγούμενα 5,5 χρόνια».

*

Βέβαια, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί παρά να θυμάται τρεις (τουλάχιστον...) κινητοποιήσεις τις οποίες «έκανε» το ΚΚΕ:

Μια το 2004, όταν το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τη ΝΔ, τη ΓΣΕΕ και τους βιομήχανους έδωσαν 0,77 λεπτά του ευρώ «αύξηση» στους εργάτες,

άλλη μια το 2006, όταν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ έδωσαν «αύξηση» 0,87 λεπτά του ευρώ και

μια ακόμα το 2008, όταν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ έδωσαν 1 ευρώ «αύξηση».

*

Να όμως που ούτε δυο βδομάδες δε χρειάστηκε να περάσουν για να καταδειχτεί ο πραγματικός λόγος της αναφοράς του πρωθυπουργού στο ΚΚΕ.

Η προχτεσινή ανάλωση της σύσκεψης του υπουργικού συμβουλίου στο «πώς θα αντιμετωπίσουμε το ΚΚΕ» και οι αναφορές πρωτοκλασάτων υπουργών υπέρ της συγκρότησης «κεντρικού μετώπου του ΠΑΣΟΚ κατά του ΚΚΕ» δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τα εργατικά στρώματα και τις λαϊκές γειτονιές, οι νέοι άνθρωποι ας το σκεφτούν: Αν πρόθεση του ΠΑΣΟΚ είναι η εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής, τότε γιατί να θεωρεί «εμπόδιο» το ΚΚΕ; Αν επιδιώκει την εφαρμογή πολιτικών σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων, γιατί να ανακηρύσσει ως προϋπόθεση της εφαρμογής τους τη «δαιμονοποίηση» του ΚΚΕ;

Είναι απλό: Η αιτία της «στοχοποίησης» του ΚΚΕ από το ΠΑΣΟΚ έχει βασικό στόχο να πλήξει «προληπτικά» το λαϊκό κίνημα και πρώτα και κύρια το εργατικό.

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν ότι η πολιτική τους θα είναι τόσο σκληρή που αντικειμενικά θα γεννά απέναντί της αντιστάσεις. Γνωρίζουν, επίσης, ότι ένα «ψυλλιασμένο» και προετοιμασμένο, ένα οργανωμένο, δυνατό και ρωμαλέο εργατικό κίνημα είναι ο μοναδικός τους αντίπαλος, που μπορεί να θέσει σε δοκιμασία αυτή την πολιτική, να την ακυρώσει.

*

Στόχος τους, επομένως, είναι η εξουδετέρωση του εργατικού κινήματος. Και η «στοχοποίηση» του ΚΚΕ επιλέγεται όχι τυχαία, αλλά επειδή με συνέπεια, προεκλογικά και μετεκλογικά, το ΚΚΕ έχει τονίσει ότι θα δώσει όλες τους τις δυνάμεις σε αυτόν ακριβώς το στόχο: Την ενίσχυση και την αναγέννηση του λαϊκού κινήματος.

Με βάση τα παραπάνω, η απάντηση στον προαναγγελθέντα ιδεολογικο-πολιτικό «εκφοβισμό» - που δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανασύνταξη του κινήματος - πρέπει να λάβει υπόψη της δυο δεδομένα:

Πρώτον, ότι ενώ η «πίεση» ασκείται προς το ΚΚΕ, εντούτοις δεν αφορά πρωτίστως το ΚΚΕ. Αφορά το λαό. Αλλά αυτό, χωρίς να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, συνιστά υπόμνηση της δύναμης που έχει ο λαός και ταυτόχρονα ομολογία του κυβερνητικού φόβου. Γιατί ο λαός είναι σε θέση να αποκομίσει κέρδη παρεμποδίζοντας τη «θύελλα» που έρχεται, κέρδη που θα είναι προϊόν και αποτέλεσμα της δικής του ταξικής συσπείρωσης και των δικών του αγώνων. Αρα, τελικά, αυτοί οι αγώνες είναι που επιδιώκει η κυβέρνηση να αποτρέψει.

Δεύτερον, να μη διαφεύγει από κανέναν το ιστορικό δεδομένο: Δεν έχει υπάρξει φιλομονοπωλιακή πολιτική που να ακολουθήθηκε σε αυτό τον τόπο χωρίς ταυτόχρονα να συνοδεύεται από τον αντικομμουνισμό και να έχει για προανάκρουσμα την πολεμική εναντίον του ΚΚΕ.