ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ: «Η υπόθεση των εργαζομένων στα στέιτζ είναι μια παλιά ιστορία (...) Ξεκίνησαν επί εποχής των κυβερνήσεων Σημίτη (...) Η ΝΔ παρά το γεγονός ότι χρησιμοποίησε τα άτομα αυτά στο δημόσιο τομέα (...) δεν φρόντισε να εξασφαλίσει το μέλλον αυτών των εργαζομένων (...) Το ΠΑΣΟΚ όμως για τα δικά του παιδιά δεν επέδειξε την ίδια αδιαφορία και την ίδια αναλγησία (...) Φρόντισε να μονιμοποιήσει όσους είχε τοποθετήσει στα στέιτζ προεκλογικά, το 2000 εν μια νυκτί και χωρίς κανείς να αντιδράσει. Τότε ούτε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ αντέδρασε, ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ (...) Ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο το ΠΑΣΟΚ έδρασε τότε ήταν ο νόμος 2738/99 με τίτλο "Συλλογικές Διαπραγματεύσεις στην Δημόσια Διοίκηση, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων αορίστου χρόνου και άλλες διατάξεις" του υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, με ΦΕΚ Αρ. Φ. 180/ ΤΕΥΧΟΣ Α/9-9-99. Στον νόμο 2738/99 και συγκεκριμένα στο άρθρο 30 δίνεται η δυνατότητα να μονιμοποιηθούν περίπου 2.500 - 3.000 εργαζόμενοι στα περίφημα στέιτζ στους ΟΤΑ Α' βαθμού» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ).

ΠΙΟ ΧΟΝΤΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΟΥΝ: «Απίστευτο: Οι συνδικαλιστές με την κυβέρνηση και όχι με τους εργαζόμενους! είναι ντροπή και αίσχος να εμφανίζονται ως τιμητές της αξιοκρατίας (...) ορισμένοι "καλοβολεμένοι" συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που συμπεριφέρονται με εκδικητικό τρόπο απέναντι σε νέους ανθρώπους. Αυτή τη στιγμή η "πράσινη" πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ είναι προφανές ότι παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης» (το σχόλιο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΔΙΩΓΜΟΣ ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ: «Το πιο ανορθολογικό απ' όλα είναι όταν τα θύματα, οι νέοι, μετασχηματίζονται σε θύτες από τους τηλεοπτικούς κήνσορες: "Εχεις μπάρμπα στην Κορώνη;" ρωτά ο ένας. "Πόσες κατουρημένες ποδιές φίλησες;" επιμένει ο άλλος. Πολλές κύριε! Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρει κανείς δουλειά. Οχι, η απάντηση αυτή δεν δόθηκε από τα παιδιά, γιατί οι νέοι έχουν αξιοπρέπεια. "Ο εργάτης υπονόμων δεν έχει την πολυτέλεια να μην αγγίζει τα σκατά" μου είχε πει ένας 20χρονος παλαιότερα (...) Το να στέλνεις βίαια χιλιάδες νέους στο δρόμο τους ωθείς να σου απαντήσουν με τη βία. Γιατί η βία των νέων (...) απαντά ad hominem στην κυρίαρχη, στη νόμιμη βία του κράτους Λεβιάθαν, απαντά στην παροξυσμική τρομοκρατία όχι μόνο των "ράμπο" αλλά και της ανεργίας, της βίας όλων εναντίον όλων» (ο Γ. Παπασωτηρίου στη ΒΡΑΔΥΝΗ).