Αν το χρηματιστήριο είναι πράγματι ένας αξιόπιστος, ευγενικός και αξιοπρεπής δείκτης, ένας «καθρέφτης» για την κατάσταση της οικονομίας, όπως συνηθίζουν να το περιγράφουν οι αστικές πολιτικο-οικονομικές ελίτ,

εάν, δηλαδή, δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζονται οι μαρξιστές, ότι δηλαδή το χρηματιστήριο είναι το «μπορντέλο» του καπιταλισμού (και πάλι «καθρέφτης» του συστήματος, δηλαδή...),

τότε απαιτείται μια εξήγηση:

Πώς γίνεται σε συνθήκες ύφεσης, στο μέσον της χειρότερης - όπως περιγράφεται - κρίσης των τελευταίων 80 χρόνων, με όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ να βρίσκονται εκτεθειμένες στο πέλαγος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους

(σ.σ.: σε «δείκτες» όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι απολύσεις, η μερική απασχόληση δεν αναφερόμαστε, αφού έτσι κι αλλιώς οι κύριοι των Βρυξελλών δεν τους λογαριάζουν),

εντούτοις τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια (και όχι μόνο) να παρουσιάζουν τέτοια άνθηση;

*

Πώς γίνεται (για να έρθουμε στην Ελλάδα),

σε μια χώρα που εκατομμύρια εργαζόμενοι «εκπαιδεύονται» να βλέπουν στο πρόσωπο του Αλμούνια τον αυστηρό καθηγητή, που αν τον ενοχλήσουμε θα μας κάνει «ντα», εδώ όπου κάθε μέρα οι αναφορές στο δημόσιο χρέος και στην «ελλειμματολογία» ισοδυναμούν με «σκηνές προσεχώς» από το θρίλερ της νέας φοροεπιδρομής που σχεδιάζεται,

το χρηματιστήριο Αθηνών να παρουσιάζει μια πολύμηνη «τρελή κούρσα»;

Χτες, το χρηματιστήριο είδε το δείκτη του να φλερτάρει με τις 3.000 μονάδες, παρουσιάζοντας τη μέγιστη τιμή των 12 τελευταίων μηνών! Και τούτο, την ώρα ακριβώς που ο υπουργός Οικονομίας ανακοίνωνε από το «Εκοφίν» ότι το έλλειμμα θα φτάσει τελικά στο 12,5% και ως εκ τούτου επέρχεται «θύελλα» λιτότητας!

*

Τι τρέχει, λοιπόν; Να πρόκειται για ένα «ανεξήγητο φαινόμενο» ή μήπως στην καλύτερη - για τους απολογητές του συστήματος - περίπτωση, η εικόνα αυτή να οφείλεται σε «τεχνοκρατικούς» και όχι σε πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες;

Το φαινόμενο ούτε ανεξήγητο είναι, ούτε πρωτοφανές. Αρκεί, βέβαια, να χρησιμοποιείς τα αληθινά εργαλεία που απαιτούνται για την ανάλυσή του και όχι εκείνα που αποσκοπούν στη συσκότισή του.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει κρίση, αλλά ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την κρίση. Διότι, είναι προφανές: Κάποιοι κερδίζουν! Είναι αυτοί - οι λίγοι - που επέβαλαν και στην Ελλάδα και διεθνώς, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί, να πολιτεύονται με ένα γνώμονα: Την «κοινωνικοποίηση» των ζημιών και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης ιδιοποίησης κερδών για τα μονοπώλια.

*

Η φαινομενική «αντίφαση», ύφεση και κρίση από τη μια, χρηματιστηριακό «ράλι» από την άλλη, δεν είναι παρά η έκφραση της πραγματικής ουσίας και της στόχευσης όλων αυτών των ρυθμίσεων του τελευταίου έτους, στις οποίες πρωτοστάτησαν ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ.

Ρυθμίσεις που σερβιρισμένες με θεωρίες άλλοτε από «ολίγον περισσότερο κράτος» και άλλοτε από «ολίγον λιγότερο κράτος», ήταν - και πλέον δεν κρύβεται - όπως ακριβώς τις προσδιόρισαν εξ αρχής οι κομμουνιστές: Κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, με στόχο το φόρτωμα της κρίσης στις πλάτες των λαών και την ταυτόχρονη ενδυνάμωση του κεφαλαίου μέσω της συγκέντρωσης και της μεγαλύτερης συγκεντροποίησης της ισχύος του.

*

Αλλωστε, μια μόνο ματιά στο ελληνικό χρηματιστήριο πείθει: Το επιδοτούμενο με 28 δισ. χρηματιστικό κεφάλαιο, δηλαδή η σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, παρουσιάζει αποδόσεις τραπεζικών τίτλων που σε ορισμένες περιπτώσεις κινούνται σε επίπεδα υπερτριπλάσια της... προ κρίσης εποχής!

Ανάλογη είναι η εικόνα που εμφανίζουν σε όλα τα διεθνή χρηματιστήρια οι «δωρολήπτες» των κρατικών πακέτων, σε ΗΠΑ και ΕΕ, που προσφέρθηκαν αφειδώς για να καλυφθεί η ρευστότητά τους.

«Καθρέφτης», λοιπόν, το χρηματιστήριο. Πράγματι. Αλλά με τη μαρξιστική έννοια...