ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (του απεσταλμένου μας Παναγιώτη ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ).--

Με την παρουσίαση ενός «συνολικού σχεδίου ανάτασης της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση» και ενός «προγράμματος 100 ημερών» κομμένα και ραμμένα και τα δύο στις σύγχρονες αξιώσεις και απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα της ΔΕΘ εμφανίστηκε ως πιο αξιόπιστος εγγυητής για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ζητώντας εντολή να κυβερνήσει για λογαριασμό της.

Με πυξίδα την αντεργατική στρατηγική της Λισαβόνας, τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ και τη δέσμευση ότι θα καταθέσει ένα νέο «τριετές πρόγραμμα σταθερότητας» για την κάλυψη των ελλειμμάτων στις Βρυξέλλες, ο Γ. Παπανδρέου παρουσίασε «πέντε νομοσχέδια», που όπως είπε θα καταθέσει το ΠΑΣΟΚ αν γίνει κυβέρνηση μέσα στους πρώτους τρεις μήνες, στοχεύοντας:

• Στην προώθηση του συνόλου των διαρθρωτικών αλλαγών, με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
• Στις δραστικές περικοπές στον κοινωνικό τομέα.
• Στην άμεση και γενναία ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων με οικονομικά πακέτα και φοροαπαλλαγές.
• Στην αποτροπή των κοινωνικών αντιδράσεων και το χτύπημα των λαϊκών αγώνων.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, παρά τις δημαγωγικές αναφορές για «σύγκρουση δυο διαφορετικών πολιτικών προτάσεων», δεν μπόρεσε να συγκαλύψει την ταύτιση των θέσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες με την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Μίλησε για «στήριξη του εισοδήματος και αναδιανομή του πλούτου» (πρώτο νομοσχέδιο), αλλά επί της ουσίας προανήγγειλε τη συνέχιση της μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας, προτείνοντας εξευτελιστικές αυξήσεις στους μισθούς στα όρια του πληθωρισμού. Ισχυρίστηκε ότι θα «αντιμετωπίσει την κρίση στην αγορά εργασίας»(πέμπτο νομοσχέδιο), αλλά έθεσε ως βάση την τήρηση των αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Δεσμεύτηκε για «ρευστότητα στην αγορά» και «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας» (τρίτο και τέταρτο νομοσχέδιο) και φρόντισε να προσφέρει γην και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο. Υποσχέθηκε «προστασία του δανειολήπτη και καταπολέμηση της ακρίβειας» (δεύτερο νομοσχέδιο), αλλά επί της ουσίας παρέτεινε τη θηλιά του δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών και διασφάλισε τα χρήματα των τραπεζών προσφέροντας μια έντοκη «δυνατότητα ρύθμισης».

Δεσμεύτηκε ακόμα ότι θα ανοίξει το Ασφαλιστικό μέσα στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του, στα πρότυπα των αντιασφαλιστικών νόμων του δικομματισμού. Μοίρασε την ανέξοδη υπόσχεση για «πάγωμα των τιμολογίων ΔΕΚΟ για ένα χρόνο», πατώντας πάνω στις υπέρογκες αυξήσεις που ήδη έχει κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ μέσα στο 2009. Ταυτόχρονα τάχτηκε υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θυμήθηκε τα κέρδη των πρώην ΔΕΚΟ, υποστήριξε ότι χρειάζεται «ένας ισχυρός κρατικός πυλώνας στο τραπεζικό σύστημα», αλλά ...ξέχασε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ πούλησαν τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και εφτά από τις δέκα κρατικές τράπεζες.

Εναπόθεσε τη λύση των εξωτερικών θεμάτων της χώρας στους Ευρωατλαντικούς συμμάχους, υπεραμύνθηκε της Συμφωνίας του Ελσίνκι που «αναγνώρισε συνοριακές διαφορές» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Προανήγγειλε αντιδραστικές αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα, με αλλαγή του εκλογικού νόμου σε ακόμα πιο καλπονοθευτική κατεύθυνση κατά του πρότυπου του γερμανικού μοντέλου και την προώθηση ενός «νέου Καποδίστρια» μέσα στο 2010. Προσπάθησε να αναδείξει πεδίο διαφοροποίησης από τη ΝΔ σε θέματα διαφάνειας και διαφθοράς, αλλά απέφυγε να απαντήσει πού πήγαν τα χρήματα που ομολόγησε ο Τσουκάτος ότι από τη «Ζήμενς» κατέληξαν στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ.

Χτες, με αφορμή τις εξαγγελίες του Γ. Παπανδρέου, ξέσπασε υποκριτικός δικομματικός καυγάς γύρω από το πού θα βρεθούν τα χρήματα, με το ΠΑΣΟΚ να ισχυρίζεται ότι «θα εισπράξει τους ανείσπρακτους φόρους που ανέρχονται σε 31 δισ.» και να επισημαίνει ότι θα «περικόψει τις δαπάνες των νοσοκομείων»!! Ο Γ. Παπανδρέου επίσης ξεκαθάρισε ότι το ΠΑΣΟΚ θα «προχωρήσει σε νέο δανεισμό». Κι ενώ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δίνουν τα πάντα για το κεφάλαιο, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος ζήτησε χτες από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση των μέτρων, ισχυριζόμενος ότι είδε «αόριστες εξαγγελίες περί αλλαγών στο εργασιακό, όπως και στο ασφαλιστικό σύστημα».