Τον σκότωσε με μια σφαίρα στο πρόσωπο. Ηταν ένοπλος και επέβαινε σε αυτοκίνητο ενώ το θύμα ήταν πεζό και «οπλισμένο» με πυροσβεστήρα. Στη συνέχεια, το αστυνομικό αυτοκίνητο έκανε όπισθεν και πέρασε πάνω από το σώμα του πεσμένου νεαρού. Οι σκηνές σίγουρα θυμίζουν σε όλους μας κάτι. Πρόκειται για τη δολοφονία του 23χρονου Κάρλο Τζουλιάνι, τον Ιούλιο του 2001, από τον, επίσης νεαρό, καραμπινιέρο Μάριο Πλακάνικα, στη Γένοβα στις διαδηλώσεις κατά τη σύνοδο της G8.

Η ιταλική Δικαιοσύνη αθώωσε τον Πλακάνικα επειδή απεφάνθη ότι η μοιραία σφαίρα εξοστρακίστηκε(!) στον ιπτάμενο πυροσβεστήρα που πρόλαβε (θεωρητικώς) να εκτοξεύσει το θύμα! Χτες, αθωώθηκε και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου προσέφυγε, προφανώς, κυριευμένη από αυταπάτες περί δίκαιης Ευρώπης και άλλων ευχολογίων, η πονεμένη οικογένεια.

Κατά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, λοιπόν, ο καραμπινιέρος βρισκόταν σε αυτοάμυνα (γιατί απειλούνταν από τον πεζό που θα εκτόξευε προφανώς με δύναμη σούπερμαν έναν πυροσβεστήρα σε κινούμενο αυτοκίνητο) και δεν χρησιμοποίησε «ακραία βία» εναντίον του θύματος. Τώρα, το τι ακριβώς εννοεί ακραία βία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εφόσον ο Τζουλιάνι σκοτώθηκε, παραμένει άξιο απορίας. Για τα μάτια του κόσμου, πάντως, επιδικάστηκαν 40.000 ευρώ αποζημίωση στην οικογένειά του και «τραβήχτηκε το αυτί» στην ιταλική κυβέρνηση (και τότε υπό Μπερλουσκόνι) ότι δε «διεξήγαγε ορθώς τη σχετική έρευνα» αφού «χάθηκαν» στοιχεία κλπ. κλπ.

Αυτή είναι η «δικαιοσύνη» της ΕΕ. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι τα δικαιώματα του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων που το υπηρετούν και των δυνάμεων καταστολής τους, που βρίσκονται απέναντι σε διαδηλωτές, εργαζομένους, τον οποιονδήποτε αντιταχθεί στις αποφάσεις και στους νόμους του καπιταλισμού, απέναντι στον οποιονδήποτε επιμένει να παλεύει για την μοναδική ρεαλιστική λύση: την ανατροπή του.