Τι μαθαίνεις, έστω και καθυστερημένα...

Οτι ο περίφημος «χώρος διαλόγου» που είχε χρησιμοποιηθεί ανάμεσα σ' άλλα και για να αποδειχτεί η «αυτοαπομόνωση» του ΚΚΕ, είχε, λέει, πραγματικό στόχο να γεμίσει το κενό αριστερά του ΠΑΣΟΚ, να λειτουργήσει δηλαδή ως ανάχωμα προς το ΚΚΕ, ένα ανάχωμα, όμως, που αποδείχθηκε σαθρό καθώς ο «χώρος» εμφανίζει σημάδια διάλυσης, τώρα μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη να είναι συγκεντρωμένες γύρω του όλες οι ρώγες. Ειδικά το «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Μαθαίνεις επίσης πως ένα κόμμα - οποιοδήποτε κόμμα - έχει δικαίωμα να αποφασίσει τα του οίκου του, δικαίωμα, όμως, που όσοι σήμερα το επικαλούνται δεν το αναγνώρισαν ποτέ στο ΚΚΕ. Αντίθετα...

Μαθαίνεις, ακόμα, πως το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει άλλο σκοτάδι και οσονούπω θα χυθεί άπλετο φως. Ομως, ο ένας απ' αυτούς που αναφέρθηκαν τα ονόματά τους χτες είναι πεθαμένος και στον άλλο πρόσφερε ήδη κάλυψη το κόμμα του. Με κίνδυνο να μείνει μόνη της η «Αυγή» να ανησυχεί μέσα από το κύριο άρθρο της γιατί «το σκάνδαλο της Siemens μπορεί να αποδειχθεί η ξαφνική αφορμή, ο καταλύτης για πρόωρες εκλογές» και να αναρωτιέται «ποιος έχει συμφέρον από αυτή την εξέλιξη;».

«Ερώτησις»: Δεν είναι καλό οι πολίτες να ψηφίζουν όσο πιο συχνά μπορούν; Ποιος φοβάται τη λαϊκή ψήφο; Και πώς ξαφνικά ο Χριστοφοράκος που στην εποχή του έκανε τόσο καλό στο πολιτικό σύστημα, μόλις άρχισε να λέει ονόματα έγινε αναξιόπιστος που εκτοξεύει «αυθαίρετες και αναπόδεικτες κατηγορίες»;

Με κάτι τέτοια γίνεται καθαρό πως το πολιτικό σύστημα έχει έλλειμμα. Δεν πείθει δηλαδή. Οπότε, σπεύδει να υπονοήσει το «Εθνος», είναι ώρα για ΠαΣοΚ, για ομαλή έξοδο από την κρίση. Ποιος, όμως, έχει ανάγκη την ομαλή έξοδο;

Ομαλότητα θέλουν μόνο αυτοί που για μια ακόμα φορά φορτώνουν την κρίση στα μόνιμα υποζύγια. Το λέει απλά η σχετική ανάλυση: Οι μισθοί θα κοπούν κι άλλο. Γιατί αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Το οποίο αυξάνεται ανεμπόδιστα όσο περισσότερο επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή». Και το πολιτικό σύστημα στον καπιταλισμό υπάρχει ακριβώς για να την εξασφαλίζει.

Εξοχο το χρονογράφημα για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Οταν οι μετανάστες δεν είναι ντεκόρ «πολυπολιτισμικότητας» δε συμβάλλουν στην παραγωγή κέρδους. Τόσο απλό.

Διά ταύτα: Το θύμα είναι πάντα ένα: Η εργατική τάξη. Αυτή πληρώνει την οικονομική κρίση, αυτή και την πολιτική - συνέπεια της οικονομικής. Αυτή είναι που πρέπει να δώσει και τη λύση. Κρατώντας σημειώσεις, μετρώντας το χτες για να δει το σήμερα, να αποφύγει ένα αύριο ερήμην της, για να μπορεί να χτίσει ένα δικό της κόσμο. Ισχύει το αυτό και για τους αυτοαπασχολούμενους. Που διαβάζουν για πακτωλό χρήματος στους ΕΒΕ και μόνο όταν πάνε στα ψιλά της είδησης θα μάθουν ότι το χρήμα αφορά καπιταλιστές, «μικρούς», αλλά καπιταλιστές. Οσο πιο γρήγορα κατανοήσουν πως τα μονοπώλια χτίζουν μέσα από την ανακύκλωση των ΕΒΕ μια σαμπρέλα δικής τους προστασίας από τα κύματα της κοινωνικής αγανάκτησης, τόσο καλύτερα. Κι όσο πιο γρήγορα δουν συμμάχους τους τους εργάτες τόσο ακόμα πιο καλύτερα.

Ασχετο: Ο ρουφιάνος στη συνείδηση του κόσμου είναι πάντα ρουφιάνος. Δεν υπάρχει καλός ρουφιάνος. Πόσο μάλλον όταν έχει και τη σφραγίδα της ΚΥΠ, που τη λένε ΕΥΠ, αλλά παραμένει το κορυφαίο ρουφιανομάγαζο με κεντρική αποστολή να προλαβαίνει τη δράση του «εσωτερικού εχθρού». Αλλού, λοιπόν, τα περί καλής ΕΥΠ που χάρη σ' αυτήν πιάνονται οι εγκληματίες. Είναι σαν τον «αστυνόμο της γειτονιάς» που τον πλασάραν για να γίνουν οι γείτονες ρουφιάνος ο ένας του άλλου. Ασε που ισχύει και το παλιό: Οταν πιάνουν ένα φορτίο είναι για να περάσει ένα μεγαλύτερο...