Με ενδιαφέρον για το περιβάλλον, η κυβέρνηση αποφασίζει να χαρατσώσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα για να ενισχύσει τις βιομηχανίες αυτοκινήτου.

Με ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία του ΝΑΤΟ, ο Αμερικανός διοικητής στο στρατηγείο της Σμύρνης ζητά τη ρύθμιση «τεχνικών λεπτομερειών» που όμως οδηγούν σε ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου κατά τα πρότυπα της Βοσνίας.

Εκεί που τα πράγματα πλημμυρίζουν από ενδιαφέρον και ευαισθησία είναι στη γρίπη. Οπου δίπλα στα οικονομικά μεγέθη για τα κέρδη των εταιρειών σκάνε μύτη και κάτι σκέψεις για περισσότερη αστυνόμευση για να προλάβουν την επιδημία. Μόνο που οι καχύποπτοι βλέπουν ένα ακόμα πρόσχημα για να κατασταλούν προληπτικά αντιδράσεις, που έτσι κι αλλιώς θα υπάρξουν από το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.

Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία σ' όλα αυτά. Νομοτέλειες εξελίσσονται. Κι αυτές αναδεικνύουν τα αδιέξοδα ενός συστήματος που ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να χωρέσει σε μια μασχάλη δυο καρπούζια: Το ένα, τα κέρδη να αυξάνουν - το σύστημα να γίνεται ισχυρότερο και το δεύτερο, να ικανοποιούνται λαϊκές ανάγκες.

Η κυβέρνηση ποντάρει στις διακοπές, ότι ο κόσμος είναι ήδη στα βαπόρια. Εστειλε, λοιπόν, στη Βουλή την τροπολογία για το πετσόκομμα στα βαρέα και ανθυγιεινά. Η κυβέρνηση ποντάρει και στο διαχωρισμό, «οι ρυθμίσεις, λέει, θα αφορούν τους νεοεισερχόμενους». Οταν τα νέα παιδιά που μπαίνουν στην παραγωγή θα φτάσουν να διαπιστώσουν το χάσιμο, θα είναι αργά. Ετσι ξεκίνησε και το ξήλωμα στο Ασφαλιστικό, το καλοκαίρι του '91, καθησυχάζοντας τους παλιούς ότι δεν τους πιάνει. Τώρα εισπράττουν όλοι τις αυξήσεις στο χρόνο συνταξιοδότησης.

Καιρός για δυνάμωμα της αλληλεγγύης. Κι αυτό δεν είναι ηθικής τάξης πρόβλημα. Αφορά την οργάνωση των αγώνων σε ταξική βάση. Κάτι που και πάλι μόνο το ΠΑΜΕ κάνει πράξη.

Πάμε γι' άλλα: Οταν λείπουν τα «μεγάλα» θέματα, γεμίζουν οι εφημερίδες με μικρά, αλλά άκρως ενδιαφέροντα. Οπως οι «ανταποκρίσεις» από τους τόπους διακοπών. Οπου οι Αθηναίοι, ειδικά οι δημοσιογράφοι, μαθαίνουν πόσο σκληρή είναι η ζωή που άλλες εποχές εύκολα καταδικάζουν. Ενας προχτές ανακάλυψε πως σ' ένα χωριό που πήγε δε φτάνει η εφημερίδα που δουλεύει. Οταν έχει γίνει καθεστώς σε πρωτεύουσες νομών τον «Ριζοσπάστη» να τον χώνουν κάτω από τον πάγκο.

Αλλοι, κι αυτοί είναι οι περισσότεροι, διαπιστώνουν πόσο σύντομο ανέκδοτο είναι η δημόσια Υγεία. Και δεν εννοούμε καθόλου τον τομέα της Υγείας όπου όλα είναι οφθαλμοφανή, αλλά όλο το πλέγμα που συγκροτεί τη δημόσια Υγεία. Που ακριβώς καθώς υπόκειται στις κυρίαρχες εμπορευματικές σχέσεις είναι κατεξοχήν ανθυγιεινό. Γιατί υπάρχουν πράγματα, όπως η Υγεία, που δεν πρέπει να χωρά το κέρδος. Αν και πιο ψύχραιμες σκέψεις λένε πως πουθενά πράγματι δεν πρέπει να χωρά το κέρδος. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Οταν δέχεσαι την αναγκαιότητα του κέρδους, χάνεις το δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι για τις επιπτώσεις. Οταν για παράδειγμα καταγγέλλεις για μαξιμαλισμό όσους ζητάνε ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και το ανάγεις σε κόστος που δεν αντέχει η οικονομία, μοιραία θα υποστείς τη συνέπεια και τότε δε σε σώζει κανένα κερί σε κανέναν άγιο.

Ασχετο: Πιο βαθιά στο σκοτάδι. Στη Ρωσία επανέρχονται τα θρησκευτικά στα σχολεία για να μάθουν λέει τα παιδιά ηθικές αξίες. Στη χώρα που ήταν το βασίλειο των παιδιών, τα παιδιά βιώνουν τον έναν εφιάλτη μετά τον άλλο.