Την επίθεσή τους, με στόχο την κατάργηση των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, συντονίζουν η μία μετά την άλλη οι εργοδοτικές οργανώσεις. Και φαίνεται ότι η αστική Δικαιοσύνη γίνεται γι' αυτούς το καλύτερο εργαλείο στήριξης της ασυδοσίας τους. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η λαγνεία τους να απευθύνονται σ' αυτήν, με την απαίτηση να καταστρατηγηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. Ετσι, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών κατέθεσε αγωγή, ζητώντας, όπως και οι τραπεζίτες, την ακύρωση της απόφασης του ΟΜΕΔ για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του κλάδου για το 2009. Είναι τέτοια η βιασύνη τους να χτυπήσουν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να δώσουν μηδενικές αυξήσεις, ώστε έχουν, επιπλέον, καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα για τον ίδιο λόγο, τα οποία εκδικάζονται στις 20 Αυγούστου και, ακόμα, ζητούν την έκδοση προσωρινής διαταγής που εκδικάζεται την Τρίτη 28 Ιούλη, πιέζοντας για απόφαση, ώστε να «παγώσει» η εφαρμογή της άμεσα έως την οριστική εκδίκαση της αγωγής. Η προκλητική απαίτηση της εργοδοσίας για χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών, προκειμένου να εντείνεται η εκμετάλλευση και να αυγαταίνουν τα κέρδη της, προσφεύγει και στην αξιοποίηση του μηχανισμού του καπιταλιστικού κράτους, της Δικαιοσύνης. Η οποία, αν και εμφανίζεται από τους αστούς ως ανεξάρτητη εξουσία, αποτελεί συστατικό κρίκο άσκησης της αστικής εξουσίας ως θεσμός του κράτους της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Αλλά η απάντηση σ' αυτήν την επίθεση πρέπει να πάρει πανεργατικά χαρακτηριστικά. Πολύ σωστά το ΠΑΜΕ επισημαίνει οτι «οι εργοδότες, έχοντας την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και αξιοποιώντας τη φιλοεργοδοτική στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, δεν επιδιώκουν μόνο να μη δώσουν αυξήσεις στους εργαζόμενους, παρά τα προκλητικά και αμύθητα υπερκέρδη τους. Επιδιώκουν να καταφέρουν καίριο κτύπημα στις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, που αποτελούσαν και αποτελούν μιαν ελάχιστη δικλείδα ασφαλείας. Δικλείδα, που αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία σε περίοδο μεγάλης κινητικότητας των εργαζομένων από ειδικότητα σε ειδικότητα, από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα. Ταυτόχρονα, θέλουν να καταφέρουν πλήγμα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην οργάνωση, στην αλληλεγγύη και την ενότητα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων». Η μόνη απάντηση είναι ενιαίος ταξικός αγώνας για υπεράσπιση των συμβάσεων, διεκδικήσεις όλων των αναγκών των εργατών, κόντρα στην αστική εξουσία, σε ρότα αντιμονοπωλιακή.