Η πολυκατοικία που κατοικώ, στο Μανχάταν, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο πάρκα. Από τα παράθυρά μου βλέπω στο μικρότερο από αυτά, μεγάλα δέντρα, που φτάνουν μέχρι τον έκτο όροφο. Οταν βγαίνω στο δρόμο, από την κεντρική είσοδο, αντικρίζω το μεγαλύτερο. Σ' αυτό δεν υπάρχουν μόνο δέντρα, αλλά και θάμνοι και μικρότερα φυτά. Καταπράσινα, με φρέσκα φύλλα, με πολύχρωμα λουλούδια. Τα πουλιά τιτιβίζουν καθώς πετούν από κλαρί σε κλαρί.Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της Ανοιξης. Θυμάμαι τη ρήση του υπαρξιστή συγγραφέα, Αλμπέρ Καμί: Ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος από τη φύση. Οποιος καταστροφικός πόλεμος και αν διεξάγεται, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη μας, όσοι και αν σκοτώνονται, όσες πόλεις και αν γκρεμίζονται, όσοι και αν κλαίνε και υποφέρουν, ο ήλιος θα ανατείλει στην ώρα του, όπως και η σελήνη, οι ρίζες κάτω από την επιφάνεια της γης θα βιάζονται να βγουν στο φως. Η φύση είναι επιλήσμων του ανθρώπινου πόνου.

Η άνοιξη είναι πολύχρωμη, όπως πολύχρωμα είναι και τα παιδιά στο πάρκο, που παίζουν μπάσκετ, καθώς τινάζονται ψηλά από το έδαφος. Οι παράλληλοι λεωφόροι φιλοξενούν καταστήματα, καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια, που έχουν βγάλει στα πεζοδρόμια τραπεζάκια και καρέκλες που καταλαμβάνονται από τον πολυεθνικό πληθυσμό της Nέας Υόρκης, στρέφοντας την πλάτη στην οικονομική κρίση ή μήπως είναι και αυτοί παγιδευμένοι, όχι στη φυσική οικονομία, αλλά από το αμερικανικό όνειρο. Μοιάζουν να περιφρονούν τις προσπάθειες των οικονομολόγων και των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των πολιτικών για μια κρίση που υπάρχει και που αναμένεται να χειροτερέψει.

Εξάλλου αυτοί τους δίδαξαν να ξοδεύουν, να αγοράζουν κάθε χρόνο το καινούριο μοντέλο αυτοκινήτου, να ακολουθούν τη μόδα στο ντύσιμο, να γεύονται τις πολυεθνικές κουζίνες, και να πληρώνουν με την πιστωτική κάρτα, που οι τράπεζες τους διέθεταν και διαθέτουν ακόμα. Η μεγάλη δημοκρατία της Αμερικής θεμελιωνόταν στην πίστωση. Εδινε στους κατόχους της την ευκαιρία να εξισώνονται με εκείνους που τους παγίδευαν. Και αυτή τη συναλλαγή δεν είναι πρόθυμοι να την απεμπολήσουν γιατί δεν έχουν πιστέψει ότι η οικονομική κρίση είναι πραγματική και όχι κατασκευασμένη.

Τότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι το αμερικανικό όνειρο ήταν μια παγίδα που τους είχαν στήσει. Βέβαια, η πόλη της Νέας Υόρκης με τα εκατομμύρια των κατοίκων της μπορεί να γεμίζει τις καρέκλες, να τρώει και να πίνει και να δείχνει ότι τίποτε δεν άλλαξε, αλλά και αν αυτό το κάνει έστω και το ένα δέκατο του πληθυσμού της, τότε, το λιγότερο, ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι παγιδευμένοι. Το υπόλοιπο ήταν και είναι εξακολουθητικά παγιδευμένο.