Με τον πλέον δραματικό τρόπο ήρθε τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα το παθογενές πρόβλημα της Ελληνικής Αστυνομίας, που έχει δύο παραμέτρους στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους: Την αδυναμία της να αντιμετωπίσει το κοινό έγκλημα από τη μια και τη σήψη και τη διαφθορά που τρέφει στους κόλπους της από την άλλη. Το πρόβλημα αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο, αλλά εμφανίζεται σήμερα οξύτερο, καθώς η εγκληματικότητα αυξάνεται συνεχώς. Οι ειδήσεις για διαφθορά αστυνομικών είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και όλο το σκηνικό που στήνεται - με τη βοήθεια βέβαια των αστικών ΜΜΕ - καλλιεργεί το έδαφος για τη λήψη μέτρων έντασης της αστυνομοκρατίας. Το καλλιεργούμενο αίσθημα έντονης ανασφάλειας των πολιτών είναι η καλύτερη βάση για την ένταση της αστυνομοκρατίας.

Η κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα που υπηρετούν την καθοριζόμενη από το μέγα "εθνικό" στόχο ένταξης στην ΟΝΕ πολιτική περιορίζονται σε μια επιφανειακή προσέγγιση, χωρίς να θίγουν την ουσία του προβλήματος. Ετσι μπορούν να στηρίζουν στον ένα ή άλλο βαθμό τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα θέματα της αστυνόμευσης, όπως αυτές συγκεκριμενοποιούνται από τα Συμβούλια Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Κατευθύνσεις που θωρακίζουν το κράτος των πολυεθνικών ("Σένγκεν", "Γιουροπόλ" κ. ά.) και ενισχύουν τον αντιλαϊκό προσανατολισμό των Σωμάτων Ασφαλείας. Γι' αυτό άλλωστε ο νέος υπουργός Δημόσιας Τάξης έσπευσε να ξεκαθαρίσει απ' αρχής ότι θα ακολουθήσει αυστηρά την πολιτική του προκατόχου του.

Ποια όμως είναι η καρδιά του προβλήματος και ποιες είναι οι αιτίες που το γεννούν; Ποια είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι για τα τεκταινόμενα στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό και άρα να προσανατολίσει ανάλογα τη δράση του; Ο "Ρ" επιχειρεί να προσεγγίσει αυτό το ζήτημα.