"Το Κόμμα δεν είναι "ένας"!".

"Ημασταν αποφασισμένοι: Θα απεργούμε μέχρι να σκουριάσουν οι μηχανές!". "Εντολή του Κόμματος: Να σηκωθούν, να περπατήσουν οι πεινασμένοι!".

Η μόνη νύχτα που δεν κοιμήθηκε ήταν όταν άκουσε τη φράση: Τη Δευτέρα άλλες δυνάμεις θα διοικούν το Κόμμα!

"Ξέρεις, τελικά, τον άνθρωπο, τον γνωρίζεις στο διάβα του".

***

Τι μπορεί να λένε αυτές οι φράσεις, έτσι, ξερές, μόνες τους σ' ένα κείμενο; Τίποτα!

Οσο κι αν κατά περίσταση κάποιος βρίσκει και ένα διαφορετικό νόημα να τους δώσει, δε λένε τίποτα, άμα τις ξεκόψεις απ' αυτό που τις γέννησε.

Κι αυτό είναι: 80 χρόνια Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συν ένας κομμουνιστής ...12 χρόνια μεγαλύτερος από το Κόμμα που τον γέννησε.

Ενας κομμουνιστής, που μιλά σπάνια για τον εαυτό του κι όταν μιλά είναι σχεδόν πάντα σε τρίτο πρόσωπο. Είναι δικές του μόνο οι φράσεις; Απ' αυτόν τις ακούσαμε, μα, έστω κι έτσι, αυτά από μόνα τους δείχνουν το Κόμμα;

Ασφαλώς όχι. Ούτε καν ψήγματα από το Ολο. Οι φράσεις αυτές είναι, απλά, επιλογές, από μία πολύωρη συζήτηση, που είχε τη φιλοδοξία να προσεγγίσει τα 80 χρόνια του Κόμματος, μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου που περπάτησε παράλληλα μ' αυτά. Μια συζήτηση, που - έπρεπε να αναμένεται - κατέληξε σε αδιέξοδο: Ακόμα κι αυτή η ματιά του ενός έχει τόσα να πει, που δε σου επιτρέπει να γράψεις συνολικά για τα 80 χρόνια αυτού του Κόμματος, χωρίς να έχεις την αίσθηση ότι και πάλι τίποτα δεν είπες.

Μόνη επιλογή... οι επιλογές "στιγμών" από τα λεγόμενα του αφηγητή. Εκτός των άλλων, και γιατί η αφήγηση δεν έχει τελειώσει. Ο σύντροφος Γιάννης Λίππας, 92 χρόνων, έφηβος ακόμα, συνεχίζει να περπατά χιλιόμετρα, όχι γιατί δεν έχει τι να κάνει το χρόνο του, αλλά γιατί, όπως μας είπε - όταν θελήσαμε να του κλέψουμε χρόνο για τη δική μας ευκολία - "έχω πρόγραμμα σύντροφε". Κι αυτό το πρόγραμμα φέρνει ακόμα τα βήματά του από τα βόρεια της Αθήνας που μένει ως εκεί κάτω στις οργανώσεις του Πειραιά, απ' όπου ξεκίνησε, όπου και συνεχίζει.

Οχι "ένας", μα κομμουνιστής, με ό,τι αυτό σημαίνει, όχι αφηρημένα, όχι με έναν γλυκανάλατο συναισθηματισμό, αλλά συγκεκριμένα, με κριτήρια μετρήσιμα - διατυπωμένα "τότε..." στην μπροσουρίτσα για το "επαναστατικό κόμμα νέου τύπου", επαληθευμένα ως προς την ορθότητά τους από τις ίδιες τις ζωές εκατομμυρίων κομμουνιστών όπου Γης, επικυρωμένα κάθε φορά από το αποτέλεσμα της επαναστατικής πράξης, προϋπόθεση της οποίας ήταν και είναι η ίδια η ύπαρξη του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτή την πορεία μάς βοηθά να περιγράψουμε, με αφορμή τα "δικά μας" 80χρονα, ο ακριβός μας σύντροφος, μιλώντας - σχεδόν πάντα - σε τρίτο πρόσωπο. Τον ευχαριστούμε. Τουλάχιστον για κείνη την τελευταία φράση του: "Πάρτε δυο κουλούρια για το δρόμο σύντροφοι, αφού γυρνάτε στο Κόμμα να συνεχίσετε τη δουλιά".

Κ. Τ. - Θ. Λ.