Η ΝΑΤΟική αποστολή «έβγαλε τον αφγανικό λαό από το σκοτάδι της απελπισίας και του έδωσε ελπίδα για το μέλλον». Αυτά δήλωσε εντελώς προκλητικά ο Τζον Κάμπελ, διοικητής της ιμπεριαλιστικής αποστολής στο Αφγανιστάν, κατά την τελετή υποστολής της σημαίας της αποστολής, που έγινε την περασμένη Κυριακή, σηματοδοτώντας τη λήξη της 13χρονης επέμβασης του ΝΑΤΟ στη χώρα και την αλλαγή τακτικής στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Στις αρχές της νέας χρονιάς, τη σκυτάλη θα πάρει και επίσημα η αποστολή «Σταθερή υποστήριξη», στην οποία θα συμμετέχουν 12.500 άνδρες με αντικείμενο την αρωγή και εκπαίδευση του αφγανικού στρατού, ο οποίος αναλαμβάνει πλέον την ευθύνη για την ασφάλεια στη χώρα. Οι περισσότεροι (οι 9.800) θα προέρχονται από τις ΗΠΑ ενώ θα συμμετέχουν ακόμα Γερμανία, Ιταλία, Τουρκία και Βρετανία. Μέχρι πρότινος, η ενημέρωση ήταν ότι μέχρι το 2016 θα αναχωρούσαν πλήρως τα στρατεύματα άλλων χωρών, ωστόσο πρόσφατα έγινε γνωστό ότι ειδικά η Ουάσιγκτον δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συνεχίζει να στηρίζει άμεσα επιχειρήσεις κατά των Ταλιμπάν.

Η NATOική επέμβαση ξεκίνησε με το πρόσχημα της «αντιμετώπισης» των Ταλιμπάν, ωστόσο 13 χρόνια μετά, οι Ταλιμπάν συνεχίζουν να δρουν ενισχυμένοι, μέσα σε συνθήκες συνολικής όξυνσης ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των φυσικών πόρων και την «αξιοποίηση» της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας. Η «ελπίδα» και το «μέλλον» που οι ΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές ξετσίπωτα ισχυρίζονται ότι πρόσφεραν στον αφγανικό λαό δεν είναι παρά η φτώχεια στην οποία μένει βυθισμένο το μεγαλύτερο μέρος του. Η «ασφάλεια» για τον έλεγχο και την εγγύηση της οποίας τόσοι συναγωνίζονται δεν είναι παρά εκείνες οι συνθήκες που θα ευνοήσουν (ακόμα περισσότερο) την αδιατάρακτη προσέλκυση κι άλλων επενδυτών, μονοπωλίων που θέλουν να βάλουν στο χέρι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι έντονο ενδιαφέρον για «συμβολή στην ασφάλεια» του Αφγανιστάν επιδεικνύουν (ειδικά τον τελευταίο χρόνο) μια σειρά άλλες δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ρωσία, αυτοτελώς ή και μέσα από διακρατικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχουν (π.χ., την Οργάνωση για τη Συνεργασία της Σαγκάης). Με πρωτοβουλία, π.χ., της Μόσχας έγιναν μια σειρά συναντήσεις όπου υπογραμμίστηκε η ανάγκη να στηριχτεί η «ανάπτυξη» στο Αφγανιστάν, διατρανώθηκε δηλαδή το ενδιαφέρον του ρωσικού κεφαλαίου να επεκτείνει τη δράση του σε μια χώρα σε θέση - κλειδί για όλη την Κεντρική Ασία και πέρασμα προς την περιοχή του Ειρηνικού. Επιπλέον, το Αφγανιστάν διασχίζουν μια σειρά εκδοχές των σύγχρονων «Δρόμων του Μεταξιού». Εκτός από την κινεζική εκδοχή υπάρχει και η εκδοχή που έχει εκδώσει η Ουάσιγκτον (βλέπε μια σειρά παρεμβάσεις της αμερικανικής πρεσβείας, πήγαινε - έλα αμερικανικών επιχειρήσεων κ.τ.λ.).

Η αποχώρηση της ISAF σηματοδοτεί την έναρξη της επόμενης φάσης των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων που αναμένεται να εκδηλωθούν με σφοδρότητα, στο φόντο της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης. Ηδη, η νέα αφγανική κυβέρνηση «ενότητας» κατηγορείται ότι καθυστερεί σε μια σειρά μέτωπα, όπως τη λήψη μέτρων κατά της διαφθοράς (ώστε να διασφαλιστεί ο «υγιής ανταγωνισμός» που ευνοεί τα ισχυρότερα μονοπώλια), κατά της τρομοκρατίας (ώστε να προχωρήσουν επιχειρηματικά σχέδια που συχνά «παγώνουν» λόγω επιδρομών των Ταλιμπάν) κ.τ.λ.

Συν τοις άλλοις, η αποστολή ISAF σηματοδότησε και την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει τη θέση της, στέλνοντας στρατό στην πολύπαθη ασιατική χώρα, εμπλέκοντας και το δικό μας λαό ακόμα πιο άμεσα στις επικίνδυνες κόντρες που φουντώνουν και στην Ασία. Η ISAF έφτασε να αριθμεί μέχρι και 130.000 στρατιώτες από 50 χώρες, το 2011. Από το 2001, έχασε συνολικά 3.485 στρατιώτες.