«Μας ενδιαφέρει να είναι απολύτως σαφές ότι η οποιαδήποτε εκλογική ή μετεκλογική συνεργασία θα είναι στη βάση μιας πολύ συγκεκριμένης και δημόσια κατατεθειμένης προγραμματικής πρότασης... εκεί πάνω καλούνται να συμφωνήσουν όσοι συμφωνήσουν μαζί μας», τα παραπάνω δήλωσε προχτές ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Ποια όμως είναι η συγκολλητική ουσία ανάμεσα σε δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, πρώην μνημονιακοί του ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι και ποιοι άλλοι άραγε ακόμα, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Βενιζέλο ή μια ΝΔ χωρίς τον Σαμαρά; Δυνάμεις που έχουν αντιπαρατεθεί σκληρά κατά το παρελθόν; Μα η κοινή ευρωπαϊκή βάση, όπως αναφέρουν μια σειρά αστοί αναλυτές, η αποδοχή του ευρωμονόδρομου και του αντιλαϊκού δρόμου του κεφαλαίου.

Γράφει η «Αυγή», 28/12/2014: «Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, επαναστατικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα, προβλέπει τη διαπραγμάτευση με πραγματικούς όρους, ούτως ώστε το χρέος να καταστεί βιώσιμο χωρίς να γονατίζει τη χώρα. Προβλέπει όμως και τη δίκαιη και αποτελεσματική κατανομή των βαρών στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας με ελάφρυνση των αδύναμων στρωμάτων -μισθωτών, συνταξιούχων, μεσαίας τάξης- και επιβάρυνση "αυτών που τα φάγανε" και οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου και των κολλητών της εξουσίας. Πριν όμως απ' οτιδήποτε άλλο, προβλέπει την άμεση ανάσχεση και αντιστροφή της σημερινής ανθρωπιστικής καταστροφής, για να αναπνεύσει ο λαός».

Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει ότι ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το χρέος μετά από διαπραγμάτευση για τον τρόπο αποπληρωμής του. Η περιβόητη «διαπραγμάτευση» θα γίνει μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη μόνιμη «εποπτεία», τη στρατηγική «ΕΕ-2020» για την ανταγωνιστικότητα, τους ελέγχους για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, το Σύμφωνο για το Ευρώ κ.λπ., δηλαδή όλο το αντιλαϊκό ευρωενωσιακό πλαίσιο. Οσο για την «επιβάρυνση του μεγάλου κεφαλαίου», δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προπαγανδιστικό άλλοθι, που στόχος του είναι η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Και κάτι τελευταίο, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ξεχάσουν και με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οποιαδήποτε προοπτική αναπλήρωσης των απωλειών της κρίσης. Το μόνο που μπορούν να εξασφαλίσουν είναι μια ζωή με ψίχουλα, μια τέτοια ζωή, βλέπετε, «χωράει» στην επιδίωξη στήριξης της επιχειρηματικότητας...

Η επικινδυνότητα της «μείωσης της βλάβης», δηλαδή του πυρήνα της υποτιθέμενης αντιναρκωτικής πολιτικής, όπως αυτή εκπορεύεται από τις ευρωενωσιακές ντιρεκτίβες, αποτυπώνεται για άλλη μια φορά σε αριθμούς ανθρώπινων ζωών. Τα στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα, με αφορμή πρόγραμμα για την προσέγγιση χρηστών που -στην πλειοψηφία τους- ζουν στο δρόμο άστεγοι ή προσωρινά σε κάποιο κατάλυμα, είναι αποκαλυπτικά. Το 36,9% δηλώνει πως λαμβάνει «θεραπεία» για τη χρήση ουσιών σε κάποιο πρόγραμμα. Απ' αυτούς το... 91,5% δηλώνει τον ΟΚΑΝΑ (67,9% σε πρόγραμμα υποκατάστασης με βουπρενορφίνη και το 30% σε πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης). Με λίγα λόγια, χιλιάδες άνθρωποι που παρακολουθούν προγράμματα υποκατάστασης κάνουν παράλληλη χρήση ναρκωτικών, συμμετέχουν σε προγράμματα συντήρησης της εξάρτησης, χαμηλών προδιαγραφών, τα οποία εδώ και μήνες δεν έχουν αντιδραστήρια για τις απαραίτητες ουροληψίες, το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η «μείωση της βλάβης» απέχει έτη φωτός από την απεξάρτηση, η οποία πρέπει να είναι ο στόχος σε κάθε εγχείρημα που αφορά την τοξικοεξάρτηση. Είναι η ευρωενωσιακή πολιτική που υπερασπίζονται με θέρμη όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Οποια ταμπέλα πλαστού πολιτικού γεωγραφικού διαχωρισμού κι αν πλασάρουν, υπηρετούν την ίδια πολιτική και στο ζήτημα των ναρκωτικών, απαξιώνοντας την ανθρώπινη ζωή.