ΑΚΤΙΝΑ Θ΄, ακτίνα της σιωπής. Το κάθε κελί - δυο δρασκελιές και κάτι μάκρος, μια και λιγάκι πλάτος. Τα παραθυράκια κατά το διάδρομο είναι κλειστά με σανίδι έτσι που να μην μπορείς ν' αλλάξεις μια φιλική ματιά, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα νόημα με κάποιο σύντροφο που θα τύχει να περάσει. Πρέπει να πιστέψεις πως έχεις κόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο, πως εδώ είναι ο τάφος σου, πως είσαι ξεγραμμένος πια. Αλλιώς ο Μανιαδάκης δεν έχει πολλές ελπίδες να λυγίσεις.

Σ' αυτή την Ακτίνα, σ' ένα τέτοιο κελί, έκανε ο Χρήστος Μαλτέζος το φθινόπωρο του 1938 τον τελευταίο γύρο της ζωής του. Συλλογιέται το δρόμο της ζωής του και - όπως είπε κάποιος - αν ήταν ν' αρχίσει απ' την αρχή, πάλι τον ίδιο δρόμο θα έπαιρνε.

Από δω βγαίνουν μόνο «ανανήψαντες» ή πεθαμένοι. Ζωντανός... ούτε ένας.

- Βάλε μια υπογραφή κι άντε στο καλό σου.

Μ' ένα τόνο απλό, σεμνό, και σταθερό, τέτοιος ήταν ο χαρακτήρας του τέτοια ήταν κι όλη η ζωή του, απάντησε:

- Αδικα παιδεύεστε.

(Απόσπασμα από το περιοδικό «Νέος Κόσμος»)