-- Το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών του Μάη προβάλλεται όλο και περισσότερο από τα αστικά μέσα ως πρόκριμα για τη σταθεροποίηση ή για την αλλαγή της σημερινής κυβέρνησης. Αυτό δεν αποτελεί αντικειμενικά ένα σοβαρό δίλημμα για το λαό;

-- Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πρέπει να σκεφτούν τον πραγματικό τους αντίπαλο, ο οποίος βρίσκεται πάνω απ' τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και δε χρειάζεται να κατέβει στις εκλογές ως υποψήφιος. Πρόκειται για την άρχουσα τάξη, τους μονοπωλιακούς ομίλους που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και αποφασίζουν για τις επενδύσεις, για τους μισθούς, για το κλείσιμο επιχειρήσεων. Τον πραγματικό αντίπαλο στηρίζει η ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ με τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ως τη Στρατηγική «Ευρώπη 2020», που οδηγούν στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων του λαού για να θωρακίσουν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Οποιος κι αν έρθει πρώτος στις εκλογές, η άρχουσα τάξη βρίσκεται απέναντί μας έτοιμη να επιβάλει και να συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική της. Ηδη έχουν προδιαγράψει νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, στους εργαζόμενους του Δημοσίου, την αύξηση των έμμεσων φόρων. Θυμηθείτε επίσης πόσες κυβερνήσεις άλλαξαν τα τελευταία χρόνια. Εφυγε ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος. Τι άλλαξε προς το καλύτερο για το λαό;

Χάθηκαν 30 χρόνια με το ψευτοδίλημμα «ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ» που τελικά κυβέρνησαν εναλλάξ και μαζί. Δεν χρειάζεται να ξαναζήσουμε το ίδιο αντιλαϊκό έργο με νέες ταμπέλες. Ολοι πρέπει να σκεφτούμε ταξικά και να ενισχύσουμε το ΚΚΕ, το μόνο Κόμμα που σημαδεύει και αντιπαλεύει στην πράξη αταλάντευτα και καθημερινά τον πραγματικό αντίπαλο, όποια κυβέρνηση και αν προωθεί τις αντιλαϊκές επιλογές του.

-- Ωστόσο, θεωρείτε ανέφικτο να αλλάξει η οικονομική πολιτική στην Ελλάδα και στην ΕΕ αν ενισχυθούν δυνάμεις που αμφισβητούν την πολιτική της Μέρκελ; Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη».

-- Δεν υπάρχει κανένας δρόμος καπιταλιστικής ανάπτυξης χωρίς θυσίες και λιτότητα για το λαό. Η αύξηση των κερδών των ομίλων απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, φθηνότερη εργατική δύναμη. Σ' αυτή την κατεύθυνση συγκλίνουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η Μέρκελ μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, ο Ομπάμα στις ΗΠΑ, ο Κάμερον στη Βρετανία, όπου 5 οικογένειες μεγαλομετόχων εμφανίζονται πλουσιότερες από 12 εκατομμύρια Βρετανούς.

Οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ δεν αποτελούν ευκαιριακή επιλογή της Μέρκελ, αλλά στρατηγικές συμφωνίες που δεσμεύουν όλα τα κράτη - μέλη, είτε υπάρχει τρόικα είτε δεν υπάρχει. Ο Ολάντ στη Γαλλία και ο Ρέντσι στην Ιταλία, που εκπροσωπούν τη λεγόμενη κεντροαριστερά, προωθούν επίσης αποφασιστικά τη μείωση των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, την αύξηση των έμμεσων φόρων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων.

Καμία κυβερνητική αλλαγή δεν μπορεί ν' αλλάξει το σκοπό ίδρυσης της ΕΕ, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, τον οποίο υπηρετεί σταθερά μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική συμμαχία. Αυτός ο σκοπός καθορίζει τα μέσα και τις πολιτικές μνημονίου διαρκείας που σηματοδοτούν οι διάφορες Συνθήκες και Σύμφωνά της.

-- Πιστεύετε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση και διαφοροποίηση από τη σημερινή κυβερνητική πολιτική;

-- Κάθε πολιτική δύναμη που υποκλίνεται στο στόχο της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και δεσμεύεται ότι θα παραμείνει στην ΕΕ, το μόνο που μπορεί να διαπραγματευτεί είναι τους όρους σφαγής των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού.

Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται μόνο για ψίχουλα στις ομάδες ακραίας φτώχειας και για τον κατώτατο μισθό. Δεν δεσμεύεται όμως για το μισθωτό που καλείται σήμερα να συντηρήσει την οικογένειά του με 850 ευρώ, ούτε καν για επαναφορά του 13ου μισθού. Δεν δεσμεύεται ότι θα ανακτηθούν οι τεράστιες απώλειες του λαού την περίοδο της κρίσης, αφού δεν μπορεί να το πετύχει χωρίς σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο. Ο κατώτατος μισθός που εγγυάται αξιοποιήθηκε σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη ως άλλοθι για τη συμπίεση των μισθών προς τα κάτω. Μιλά για παραγωγική ανασυγκρότηση, αλλά δεν λέει κουβέντα για τις δεσμεύσεις της ΕΕ που καθηλώνουν την εγχώρια παραγωγή, όπως οι ποσοστώσεις και οι περιορισμοί στο κρέας, στο γάλα, στη ζάχαρη, στη ναυπηγική βιομηχανία.

Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο δεν είναι να επιβιώσουμε μέσα σε ένα μόνιμο καθεστώς ανασφάλειας, μιζέριας και φτώχειας, αλλά να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα. Μόνο το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση σ' αυτή την κατεύθυνση.