Η συνεχής μείωση του ωριαίου κόστους εργασίας στη χώρα, την περίοδο από το 2008, που εμφανίζεται ακόμα και στα στοιχεία της Γιούροστατ, δείχνει ότι ακόμα και τα επίσημα όργανα της ΕΕ δεν μπορούν να παραβλέψουν τη δραματική επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και το βάθεμα της ταξικής εκμετάλλευσης από τους κεφαλαιοκράτες. Στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης, αυτοί που κερδίζουν είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν στη διάθεσή τους ένα όλο και φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Τα στοιχεία βέβαια αυτά, μόνο εν μέρει αποδίδουν την οδυνηρή κατάσταση που διαμορφώνεται για εκατομμύρια εργαζόμενους και που μήνα με το μήνα χειροτερεύει. Γιατί, αν για τους καπιταλιστές είναι κρίσιμο ζήτημα το «ωριαίο κόστος εργασίας», για τους εργάτες αυτό που μετράει είναι τι μεροκάματο πηγαίνει στο σπίτι και ποιες ανάγκες μπορεί να καλύψει με αυτό το μεροκάματο.

Αλλωστε, τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΣΕΠΕ έδειξαν ότι μόνο στο διάστημα Φλεβάρης- Δεκέμβρης 2012 σε περίπου 350.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα επιβλήθηκαν μειώσεις από 18,8% έως 22,2%. Επιπλέον, ενώ το 2009 στις νέες συμβάσεις εργασίας που έγιναν, το 79% ήταν συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, το 2012 οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης ήταν μόλις 55% και όλες οι υπόλοιπες ήταν μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας που σημαίνει κι άλλη μείωση μισθών. Ακόμα πιο ουσιαστικό είναι το στοιχείο ότι για το ίδιο διάστημα 2008 - 2012 που μετράει η Γιούροστατ το ωριαίο κόστος εργασίας, πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους και προστέθηκαν στις στρατιές των ανέργων, απώλεσαν δηλαδή οποιοδήποτε εισόδημα, κάτι βέβαια που δεν καταγράφεται σε καμία στατιστική για το «ωριαίο κόστος εργασίας».

Συμπερασματικά, η καταστροφή της εργατικής τάξης είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να συνάγει κάποιος μέσα από τους αστικούς στατιστικούς δείκτες και κυρίως, ότι η μείωση του εργατικού κόστους, περνάει αναγκαστικά και έχει ως βασική προϋπόθεση τη ληστεία της εργατικής δύναμης, το ξεζούμισμα των εργατικών μαζών μέχρι τα έσχατα όρια και παράλληλα τη συσσώρευση δίπλα σε αυτήν την καταλήστευση, μιας άχρηστης μάζας εργατικού δυναμικού που οδηγείται βίαια εκτός παραγωγής και εκτός κοινωνίας. Μετά από πέντε σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, μετά από τόσα σχέδια διαχείρισης και «σωτηρίας της χώρας» και της οικονομίας, γίνεται φανερό ότι η κατάσταση των εργαζομένων χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Και το τίμημα θα γίνεται ακόμα πιο επώδυνο για τα λαϊκά στρώματα, αν ο λαός μας δεν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο. Το δρόμο της ρήξης με τις βαθύτερες αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, της σύγκρουσης με τη μεγάλη μονοπωλιακή ιδιοκτησία και ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου που δημιουργείται στο πεδίο της οικονομίας και ταυτόχρονα της πολιτικής αναμέτρησης με τους πολιτικούς φορείς που την υπηρετούν. Ενας δρόμος που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή και την αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Σε αυτό το δρόμο, πρέπει να συγκλίνει πιο αποφασιστικά η πάλη των συνδικάτων και της εργατικής τάξης της χώρας μας, που αυτές τις μέρες πορεύονται προς την απεργία της Πρωτομαγιάς, δίνοντας τη μάχη για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων, ως ένα βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο των σημερινών αγώνων. Της Εργατικής Πρωτομαγιάς που, θέλουν δε θέλουν, συνεχίζει να φωτίζει το μονοπάτι των εργατών όλου του κόσμου.