Θα σταθώ στη διαπίστωση της Θέσης 55 ότι «ιδιαίτερη καθυστέρηση με ευθύνη της ΚΕ σημειώνεται στον τομέα της προπαγάνδας όλων των μέσων και μορφών». Πρόκειται για μια διαπίστωση πέρα για πέρα αληθινή και, δυστυχώς, μη αντιμετωπίσιμη για πολλά χρόνια. Είναι το γνωστό πρόβλημα της επικοινωνίας, που για μένα αποτελεί το Νο 1 πρόβλημα που πρέπει να λύσει το Κόμμα. Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, η λύση του θα αποτελέσει την αρχή για τη λύση και μιας σειράς άλλων προβλημάτων, όπως θα πω παρακάτω. Ακόμα και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα το μεγαλύτερο βαρίδι για το Κόμμα, όπως πολύ γλαφυρά γράφει ο σ. Γρηγόρης Ρήγας στη δική του συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο («Ριζοσπάστης» 1-2-2012), διαλύονται με αποτελεσματική επικοινωνία.

Η επικοινωνία χωρίζεται σε δυο τομείς: Την εσωτερική και την εξωτερική. Εδώ θα ασχοληθώ με την εξωτερική επικοινωνία, δηλαδή με τον τρόπο που επιλέγει το Κόμμα για να επικοινωνήσει τις θέσεις του και τις αποφάσεις του στο κοινό που απευθύνεται, δηλαδή στον περίγυρό του, στον εργαζόμενο (ή άνεργο) λαό. Η εξωτερική επικοινωνία έχει πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από την εσωτερική, δηλαδή την επικοινωνία με τα μέλη του. Κι αυτό διότι το επίπεδο αντίληψης (κι όχι μόνο) του ακροατηρίου αλλάζει, άρα πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος επικοινωνίας. Πιστεύω ότι ακριβώς σε αυτό το σημείο το Κόμμα διαπράττει σφάλμα. Επικοινωνεί εξωτερικά με τον ίδιο, σχεδόν, τρόπο που επικοινωνεί με τα μέλη του. Αυτό καθιστά την εξωτερική επικοινωνία, με κάθε βεβαιότητα, αναποτελεσματική.

Με λίγα λόγια, δίνουμε περισσότερη αξία στο «τι λέμε» από το «πώς το λέμε», κάτι που δημιουργεί αναντιστοιχία στη «συχνότητα εκπομπής» του αποστελλόμενου μηνύματος από τον «πομπό» στον «δέκτη». Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι σημασία έχει «τι κατάλαβε ο δέκτης» κι όχι «τι εκπέμψαμε εμείς». Αν εμείς μιλάμε αλλά ο ακροατής μας δεν καταλαβαίνει, τότε φταίμε εμείς κι όχι αυτός. Εννοείται ότι δεν θα πούμε άλλο από αυτό που θέλουμε να πούμε, μόνο και μόνο για να γίνουμε αντιληπτοί. Διότι, ξαναλέω, δεν φταίει το «τι λέμε», αλλά το «πώς το λέμε». Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι να βρούμε τον τρόπο που θα καταλάβει ο άλλος αυτό που του λέμε. Και για να γίνω σαφής θα δώσω το παρακάτω παράδειγμα: Στη Θέση 29 αναφέρεται: «Η άρνηση της συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Ομως, παρά την αναμφισβήτητη ορθότητα αυτής της απόφασης, η επικοινωνιακή ανεπάρκεια του Κόμματος οδήγησε μεγάλο μέρος του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και πολλών ψηφοφόρων του ΚΚΕ, να προσχωρήσουν (ελπίζω προσωρινά) στην άποψη, που πολύ φυσιολογικά θα υποστήριζε η κυρίαρχη ιδεολογία σε αγαστή συνεργασία με τον οπορτουνισμό, ότι δηλαδή «το ΚΚΕ δεν θέλει κυβερνητικές ευθύνες και γι' αυτό αρνείται να μπει σε κυβέρνηση», ή ακόμα ότι «το ΚΚΕ μεταθέτει την αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων των εργαζομένων στη Δευτέρα Παρουσία». Νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε όλοι ότι όταν μια απόφαση, που μάλιστα θεωρείται παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, οδηγεί σε μείωση κατά 40% της απήχησης του Κόμματος στο λαό, τότε είναι σαφές ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας.

Προτείνω, λοιπόν, να υπάρξει επιτροπή καθοδηγούμενη από την ΚΕ, που μοναδική της ασχολία να είναι η επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα επικοινωνούνται οι αποφάσεις και οι θέσεις του Κόμματος σε κάθε ζήτημα που προκύπτει. Ο τρόπος που θα επιλέγεται, θα επικοινωνείται εσωτερικά και θα εφαρμόζεται από την ΚΕ και το Γραφείο Τύπου, έως την τελευταία ΚΟΒ. Στη διαδικασία αυτή πρέπει να εξασφαλιστεί η ταχύτητα της εσωτερικής επικοινωνίας (από την επιτροπή μέχρι την ΚΟΒ) καθώς επίσης και η άρτια, αποτελεσματική και γρήγορη επικοινωνία της κάθε ΚΟΒ με τον περίγυρό της. Με τον τρόπο αυτό, οι προβληματισμοί που θα τίθενται από τον περίγυρο της κάθε ΚΟΒ θα φτάνουν γρήγορα πίσω στην επιτροπή και θα αποτελούν τη βάση για τη βελτίωση του τρόπου επικοινωνίας στην ίδια, αλλά, κυρίως, στην επόμενη απόφαση ή θέση του Κόμματος. Ετσι, θα στηθεί μια αμφίδρομη επικοινωνία πολύ πιο άμεση και, κυρίως, αποτελεσματική.

Επίσης, δουλειά της επιτροπής θα είναι να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει (έχοντας εκ των προτέρων επιλέξει τον τρόπο που θα το κάνει και που θα εντάσσεται στην εξωτερική επικοινωνία του Κόμματος) σε κάθε ενημερωτική εκπομπή όλων των υψηλής ακροαματικότητας ή τηλεθέασης μέσων, προκειμένου να αποκρούει, εν τη γενέσει τους, σημαντικά (και μόνο) ζητήματα παραπληροφόρησης. Π.χ., όταν στα βραδινά δελτία των μεγάλων καναλιών γίνεται προσπάθεια υπεράσπισης του «δικαιώματος στην εργασία» του απεργοσπάστη της «Χαλυβουργίας», το Κόμμα να παρεμβαίνει κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων με τρόπο που να αγγίζει τους περισσότερους από τους τηλεθεατές. Αντί, για παράδειγμα, να υπερασπιστεί ξερά το δικαίωμα των απεργών να περιφρουρήσουν την απεργία τους, να τονίσει ότι το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των ανθρώπων στην εργασία αφορά το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων κι όχι τους 60 εργαζόμενους της «Χαλυβουργίας», που μειοψήφησαν ψηφίζοντας κατά της απεργίας. Και, ως γνωστόν, στη δημοκρατία η μειοψηφία πρέπει να υποτάσσεται στην πλειοψηφία. Με τον τρόπο αυτό και τους απεργούς υποστηρίζει, και τους απεργοσπάστες προειδοποιεί. Ισως, όμως, το πιο σημαντικό να είναι ότι βάζει στη συζήτηση και τους ανέργους δημιουργώντας έτσι ένα πολυπληθέστερο ακροατήριο. Επιπλέον, φέρνει σε αμυντική θέση τον οποιονδήποτε συνομιλητή, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι ενώ ξεκίνησε μια κουβέντα για να υπερασπιστεί έναν προπηλακισμένο απεργοσπάστη, βρέθηκε σε χρόνο μηδέν να πρέπει να απολογηθεί μπροστά σε 1,5 εκατομμύριο άνεργους. Αυτό, ακριβώς, ονομάζω «τρόπο επικοινωνίας». Τη διαφορά δεν την κάνει το «τι λες», αλλά το «πώς το λες».

Πιστεύω ότι η επιτροπή αυτή, αναπόφευκτα, θα βοηθήσει και σε άλλους τομείς όπως: «Το ζήτημα της διεύρυνσης και ανανέωσης του περίγυρου, της αξιοποίησης δίπλα στο Κόμμα (...) ώστε ο περίγυρος να έχει όσο το δυνατόν καλύτερη αντιστοίχιση προς το χαρακτήρα του Κόμματος» (Θέση 37). Επίσης, θα βοηθήσει «όλες οι ΚΟΒ να έχουν ως στόχο (...) την ενημέρωση των φίλων και οπαδών (...) να τους θωρακίζουν από τη δουλειά των αντιπάλων που επιδιώκουν να τους αξιοποιούν για άσκηση πίεσης στο Κόμμα» (Θέση 37).

Θεωρώ, τέλος, ότι πολλές από τις αδυναμίες που αναφέρονται στις Θέσεις, όπως στη Θέση 49, «δεν έχει επιτευχθεί (...) να δρα το Κόμμα σε ευρύτερες εργατικές λαϊκές μάζες που είναι παγιδευμένες ιδεολογικά στις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις», «δεν έχει κατακτηθεί (...) η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες...», «δεν έχει κατακτηθεί (...) η ικανότητα να παρεμβαίνει (...) εκεί που αναπτύσσονται δραστηριότητες δυνάμεων που επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό του κινήματος...», αλλά και πολλοί από τους στόχους που τίθενται, όπως π.χ. «κεντρικό ζήτημα είναι να αναπτυχθεί η κομματική οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους» (Θέση 51), έχουν άμεση σχέση με την επιτυχία ή όχι της εξωτερικής επικοινωνίας του Κόμματος.