Και να που οι κυβερνητικοί παράγοντες, μαζί με τους πρόθυμους επιχειρηματίες, έγιναν... παλικάρια. Οπου βρεθούν κι όπου σταθούν παίρνουν ύφος αυστηρό και βλοσυρό και λένε ότι θα «υπερασπιστούν αν χρειαστεί» τις επενδύσεις που έχει «ανάγκη» ο τόπος.

Με το ίδιο ύφος και περισσή σπουδή, όσο και... λεβεντιά, δηλώνουν ότι οι επενδύσεις, ειδικά σε θέματα ενέργειας και ορυκτού πλούτου, είναι ζητήματα «εθνικά» και δεν χωρά σ' αυτά δεύτερη γνώμη!

Κι όλα αυτά, σε απλά... ελληνικά, σημαίνουν ότι η συγκυβέρνηση διεκδικεί το... εθνικό δικαίωμα να μοιράσει στον κάθε ενεργειακό κολοσσό ό,τι του «γυαλίσει» και σε τιμή ευκαιρίας. Και όποιος μιλήσει ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, θα καθίσταται αυτομάτως... αντεθνικό στοιχείο.

Μα τα «εγκλήματα» αυτών των τύπων ξεπερνούν και τα ευτελή τιμήματα, όσο και τον αυταρχικό κατήφορο. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο οι εκχωρήσεις «μπιρ- παρά».

Είναι ότι στερούν τη δυνατότητα στο λαό να χτίσει δομές που θα στηρίξουν διαχρονικά τις πιο βασικές και θεμελιώδεις ανάγκες του πληθυσμού. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να το κάνει. Δρα για το κέρδος.

Είναι ότι κόβουν το δικαίωμα σε μια πραγματική ανάπτυξη, που θα αποδίδει αυτό που πρέπει σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο σ' αυτή τη χώρα. Ο καπιταλισμός ούτε αυτό μπορεί να κάνει. Δρα για το κέρδος.

Γι' αυτό και το «έγκλημα» των καπιταλιστών ξεπερνά τις δοσοληψίες και καθίσταται διαρκές, εξακολουθητικό και ασυγχώρητο...

Να γιατί χρειάζεται αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας.