Ολο και πιο εκρηκτική γίνεται η κατάσταση για την εργατική τάξη, μέρα με τη μέρα που περνάει. Η εργοδοτική επίθεση παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις: Οι ναυτεργάτες, που κλείνονται μέρες και μήνες ολόκληρους μες στα μηχανοστάσια και τ' αμπάρια, αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς συμβάσεις, απλήρωτοι για μήνες, πληρώνοντας τους ανταγωνισμούς των εφοπλιστών για την κυριαρχία στον κλάδο. Οι χαλυβουργοί καλούνται να δουλεύουν με 500 και 600 ευρώ ή πετιούνται μαζικά στο δρόμο σακατεμένοι από τα χρόνια δουλειάς μες στη φωτιά και στο σίδερο, πληρώνοντας τις επενδυτικές επιλογές των μεγαλοβιομηχάνων που ψάχνουν κλάδο και χώρα για γρηγορότερο κέρδος. Οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, που κάνουν πέντε και δέκα μεροκάματα το χρόνο, καταδικάζονται σε σκληρή δουλειά μέχρι να πεθάνουν αφού τα χρόνια ασφάλισης για τη συνταξιοδότησή τους αυξάνονται συνέχεια. Η ανεργία σαρώνει.

Δεν υπάρχει κλάδος, δεν υπάρχει οικογένεια που να μη βιώνει τις τραγικές συνέπειες από τη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος που εντείνεται διαρκώς, όπως βεβαιώνουν οι ίδιες οι εξελίξεις: Το επόμενο διάστημα οι Συλλογικές Συμβάσεις λήγουν σε μια σειρά κλάδους. Τα πενιχρά μεροκάματα εξανεμίζονται από τα χαράτσια που εξοντώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, από την ακρίβεια, από το εμπόριο στην Υγεία και στην Παιδεία. Η ανεργία που αυξάνεται συνέχεια συμπληρώνει το δράμα των λαϊκών στρωμάτων, σφίγγει ασφυκτικά τη θηλιά στο λαιμό του λαού, πολλαπλασιάζει τους υποσιτιζόμενους μαθητές, τα ανεμβολίαστα παιδιά, τους εγκαταλειμμένους γερόντους, τις εξαντλημένες μανάδες.

Ηδη, σε εξέλιξη βρίσκονται αγώνες σε μια σειρά χώρους. Αγώνες που βγάζουν στο προσκήνιο τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και - κυρίως - την ανάγκη να τις υπερασπιστεί οργανώνοντας την πάλη του ενάντια στην πολιτική που τις τσακίζει για να μπορέσουν μια χούφτα μονοπώλια να μπουκώνουν απ' τα κέρδη. Αγώνες που πρέπει να οργανωθούν όπως αρμόζει στην υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων: Σφυρηλατώντας την ταξική ενότητα των εργατών, ενισχύοντας τη συμμαχία όλων των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση και επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 20 Φλεβάρη αποτελεί καθήκον για κάθε εργάτη, αλλά και κάθε λαϊκή οικογένεια. Δεν είναι μια ακόμα κινητοποίηση. Είναι μια απεργία που πρέπει να έχει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο που απαιτεί η αναχαίτιση της εργοδοτικής επιθετικότητας. Πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, για την ισχυροποίηση των συνδικάτων, την ένταση και σταθεροποίηση της διαφωτιστικής δουλειάς που θα αποκαλύπτει πως η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων προϋποθέτει σύγκρουση με την ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων. Πρέπει να εξασφαλίσει την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των εργατών. Να αποκαλύψει τον επιζήμιο ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Να υψώσει σθεναρά την απόφαση χιλιάδων και χιλιάδων εργατών που θα απεργήσουν και θα διαδηλώσουν με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ ότι: Αρνούμαστε να ζήσουμε χωρίς Συμβάσεις σα σκλάβοι, να στερούμε το φαΐ απ' τα παιδιά μας για να πληρώνουμε φόρους στα ταμεία των καπιταλιστών, εγκαταλείποντας στην εξαθλίωση τους ανέργους, σκύβοντας το κεφάλι στη βία και τον αυταρχισμό. Δε μπορεί οι άνεργοι να μένουν απροστάτευτοι. Οχι, δε θα το δεχτούμε!