Απ' άκρη σε άκρη στην ΕΕ ομολογούν το πολιτικό αδιέξοδο που προκύπτει σαν αποτέλεσμα των διαφόρων μοντέλων διαχείρισης στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι ένα βήμα πριν διακηρύξουν την ανάγκη πιο σφιχτής διακυβέρνησης, αυτό που στα μέρη μας ονομάζουν «νόμο και τάξη» και που για να επιβληθεί χρειάζεται το στήσιμο ενός σκηνικού τρόμου το οποίο ήδη πράγματι στήνουν.

Πίσω απ' τα αδιέξοδα που συναντά στην άσκησή της η εξουσία των καπιταλιστών βρίσκεται ο οξύτατος ανταγωνισμός των μονοπωλίων στα πλαίσια του οποίου δεν μπορούν να είναι όλοι κερδισμένοι. Η ανακοίνωση χτες μιας στατιστικής σύμφωνα με την οποία το 50% των αυτοκινήτων που πουλιούνται στην ΕΕ παράγονται πλέον μόνο στη Γερμανία, αποκαλύπτει παράλληλα το οικονομικό πρόβλημα πίσω από το πολιτικό αδιέξοδο σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Κολοσσοί της αυτοκινητοβιομηχανίας κλείνουν καθώς το γερμανικό κεφάλαιο βρίσκεται μια δεκαετία μπροστά στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων.

Αυτό είναι το ζητούμενο για το σύνολο των βιομηχάνων. Ψάχνοντας τρόπο να ξαναπάρει μπροστά η μηχανή της κερδοφορίας καθένας προβάλλει αυτό που θα του δώσει συγκριτικό πλεονέκτημα.

Οι Ελληνες βιομήχανοι στην προχτεσινή συνάντηση με τον πρωθυπουργό πρόβαλαν το κόστος της ενέργειας σαν υψηλό σε σύγκριση με τους μισθούς για να υποστηρίξουν ότι πρέπει να μειωθεί κι άλλο το κόστος ενέργειας.

Λησμόνησαν να πουν ότι έχουν ήδη τσακίσει τόσο τους μισθούς ώστε πράγματι να εμφανίζεται το ρεύμα με υψηλό κόστος συγκριτικά με τους μισθούς. Η αλήθεια είναι πως αγοράζουν τζάμπα ρεύμα, όπως τζάμπα αγοράζουν και εργάτες.

Αυτό που ζητάνε είναι να κατεβάσουν όσο το δυνατόν πιο χαμηλά κάθε κόστος. Το ανάλογο πράττουν και οι εφοπλιστές που έχοντας ήδη τσακίσει τους μισθούς έχουν βάλει πλώρη ως και να τους εξαφανίσουν.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινείται κάθε κυβερνητική πράξη που μέρα με τη μέρα είναι υποχρεωμένη να εκφράζεται όλο και πιο αυταρχικά. Η κυβέρνηση εμφανίζεται να πιστεύει ότι επιστρατεύοντας πότε τους εργαζόμενους στο Μετρό και πότε τους ναυτεργάτες, ή αφήνοντας τους αγρότες να σαπίσουν στον κάμπο, θα επιβάλει ηρεμία για την εφαρμογή της πολιτικής της.

Θα διαψευστεί. Για ένα προς ένα τα τμήματα της εργατικής τάξης η κατάσταση έχει φτάσει πια στα όρια της επιβίωσης. Είναι θέμα χρόνου η κυβέρνηση να βρει μπροστά της αυτό που τη φοβίζει: την ταξική ενότητα των εργατών και την κοινωνική τους συμμαχία με τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που παλεύει όχι για καθέναν χωριστά αλλά για το δίκιο όλου του λαού. Ο αγώνας των ναυτεργατών παρέχει ένα δείγμα: Παλεύουν ενάντια σε όλο το νομοσχέδιο που παραδίδει τα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών και τα νησιά στις ορέξεις των μονοπωλίων και όχι μόνο για τα δεδουλευμένα. Οι κινητοποιήσεις τους γίνονται ήδη κινητοποιήσεις των νησιωτών που παλεύουν και για την ακτοπλοΐα και για την υγεία και για την αγροτική παραγωγή.

Αλλο παράδειγμα: Μια ολόκληρη πόλη, η Ελευσίνα, χτυπιέται: Σε νέα διαθεσιμότητα στην «Ελληνική Χαλυβουργία», απολύσεις στη «Χαλυβουργική», χωρίς δουλειά στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, χωρίς μισθό στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά κ.ά.

Είναι προφανές πως η μάχη δεν αφορά κάθε εργοστάσιο ξεχωριστά, αφορά όλη την εργατική τάξη, αφορά τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες, αφορά και την κάθε γειτονιά.

Σ' όλη τη χώρα μέρα τη μέρα γίνεται πιο καθαρό ότι: ο φτωχός αγρότης που παλεύει για το πετρέλαιο και ο μικρομεσαίος που τον τσακίζει η φορολογία έχουν κοινό μέτωπο με τον εργάτη χωρίς σύμβαση, το φοιτητή χωρίς σχολή.

Μπροστά στην πανεργατική απεργία στις 20 Φλεβάρη η κυβέρνηση σπεύδει να κλείσει με τον αυταρχισμό όσα μέτωπα μπορεί. Για μια ακόμα φορά πρέπει να αποδειχτεί πως όσες δυνάμεις κι αν κινητοποιήσει η κρατική καταστολή, η λαϊκή δύναμη είναι ισχυρότερη.