ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ που φέρνει η κυβέρνηση είναι με τη διαδικασία ...του κατεπείγοντος! Βιάζονται να νομοθετήσουν για την Παιδεία προκειμένου να εφαρμόσουν τις κατευθύνσεις που θέλουν.

Που δεν είναι άλλες παρά το πώς θα μπουν και θα «στήσουν» τα παραρτήματά τους οι πολυεθνικές και οι επιχειρηματίες μέσα στην εκπαίδευση και ιδίως στην τριτοβάθμια.

Κάτι μας λέει πάντως, ότι το να συζητηθεί ...κανονικά ένα νομοσχέδιο σε αυτή την Βουλή (και όχι ως «κατεπείγον», «υπερεπείγον», «σουπερεπείγον») θα αποτελεί εξαίρεση.

Βλέπετε, τα επιχειρηματικά συμφέροντα δε βιάζονται μόνο για την Παιδεία, αλλά και για την ενέργεια, τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, τις τράπεζες, τα λιμάνια, τα ναυπηγεία και πολλά άλλα.

Εφόσον λοιπόν αυτοί βιάζονται, κάποιων τα χέρια θα ...πιαστούν από το πολύ σήκωμα.

ΠΑΝΤΩΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ομολογήσουμε ότι οι πιο ...εντυπωσιακές δηλώσεις από τους «τρεις» της συγκυβέρνησης ανήκουν δικαιωματικά στον Φώτη Κουβέλη.

Σε κάθε δήλωσή του παρουσιάζει τα πράγματα ως να γίνεται μία ...φιλική κουβεντούλα, σε ήρεμους, ήσυχους και μειλίχιους ρυθμούς όπου «βρε παιδί μου θα τη βρούμε την άκρη».

Είτε στις συναντήσεις με την τρόικα αναφέρεται είτε στις συζητήσεις των τριών αρχηγών, πάντα μεταφέρει το ίδιο ακριβώς κλίμα ηρεμίας, χαλάρωσης και νιρβάνα.

Πώς γίνεται βέβαια και μέσα από όλη αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη να μας προκύπτουν συνεχώς βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, που μάλιστα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και «διά πυρός και σιδήρου», είναι μία άλλη ιστορία.

Τι να γίνει, κάθε «συνιστώσα» έχει το ρόλο της. Είτε μιλάμε για την κυβέρνηση είτε γενικώς για την πολιτική σκηνή. Φαίνεται πως κάποιοι έχουν αναλάβει αυτόν του εφησυχασμού.

ΑΝΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΔΙΚΗΣΟΥΜΕ και τον Ε. Βενιζέλο. Αυτός λέει τα ...«περίεργα». Ετσι λοιπόν μάθαμε από τη δήλωσή του πως το πρόβλημα της χώρας «δεν είναι σημειακό άλλα συνολικό» («από την πόλη έρχομαι...»).