Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το α' εξάμηνο του 2012, είναι δηλωτικά της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και της εργασιακής ζούγκλας που συνεπάγεται για τους εργαζόμενους η ευελιξία στην εργασία, όπως επιτάσσουν οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, η ραγδαία κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, η προκλητική παραβίαση ακόμα και αυτής της κουτσουρεμένης και άθλιας εργατικής νομοθεσίας, η απληρωσιά και η εργοδοτική αυθαιρεσία, δεν είναι σημεία των καιρών. Είναι όροι αναγκαίοι για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση και να μπει σε νέο κύκλο κερδοφόρας ανάπτυξης, σε συνθήκες μάλιστα οξυμένου ανταγωνισμού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου τέτοιες ανατροπές καθυστέρησαν εξαιτίας κυρίως των εμποδίων που όρθωσε το κίνημα, με καθοριστική τη συμβολή του ΚΚΕ. Ωστόσο, το νομικό πλαίσιο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων έχει θεσμοθετηθεί εδώ και χρόνια στη χώρα μας, όπως και σε όλη την ΕΕ, και εμπλουτίζεται από τις αστικές κυβερνήσεις. Τώρα, εν μέσω κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό, ενεργοποιείται το φιλεργοδοτικό οπλοστάσιο και σαρώνεται κάθε δικαίωμα. Ταυτόχρονα, επεκτείνεται με νέους νόμους μέσα κι έξω από τα μνημόνια, όπως άλλωστε γίνεται και σε όλα τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Το πλέγμα των αντεργατικών νόμων θυμίζει Λερναία Υδρα. Ακόμα κι αν ένας αντεργατικός νόμος καταργηθεί, ένας άλλος θα προβλέπει τα ίδια και χειρότερα. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την κατάργηση του «μνημονιακού» όπως λέει νόμου της μετενέργειας, για την προστασία δήθεν των συλλογικών συμβάσεων, κρύβει όμως ότι η κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών επιτυγχάνεται με τον προηγούμενο νόμο της Κατσέλη, που προβλέπει ότι η επιχειρησιακή, όσα κι αν δίνει, υπερισχύει της κλαδικής. Ενώ εφαρμόζονται κατά κόρον και οι ατομικές. Οι εργοδότες έχουν ανεξάντλητους τρόπους να φτηνύνουν τον εργάτη για να ανεβάσουν τα κέρδη τους, επειδή ο καπιταλισμός, η ΕΕ και η αστική διαχείριση δουλεύουν αποκλειστικά για λογαριασμό τους. Διέξοδο στο λαό μπορεί να δώσει μόνο το αντιπάλεμα της αντεργατικής πολιτικής, με στόχους πάλης που θα μεγαλώνουν τις προϋποθέσεις για ξήλωμα της αστικής εξουσίας. Για οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τις ανάγκες των μονοπωλίων.