Να εμφανίσουν σαν «σωτηρία» των εργατών την υποταγή τους στα αντεργατικά της σχέδια επιχειρεί η μεγαλοεργοδοσία σε κάθε τόπο δουλειάς. Και σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν πιάσει δουλειά κι οι άνθρωποί της. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» όπου συνεχίζεται παλικαρίσια ένας πολυήμερος αγώνας. Τι λένε εκεί μεταξύ άλλων τα τσιράκια της εργοδοσίας; Οτι οι χαλυβουργοί στα εργοστάσια του Βόλου δέχτηκαν από την αρχή τις προτάσεις της εργοδοσίας και σήμερα δεν έχουν πρόβλημα. Τι συμβαίνει στα εργοστάσια του Βόλου; Η πλειοψηφία του σωματείου πασχίζει σταθερά για να μην «κουνιέται φύλλο», όχι μόνο δεν οργανώνεται κανένας αγώνας αλλά επανειλημμένα προσπάθησε να στρέψει τους χαλυβουργούς της Μαγνησίας ενάντια στους συναδέλφους τους απεργούς της Αττικής. Πώς όμως προκύπτει το «δεν έχουν πρόβλημα» που διατυμπανίζουν οι απεργοσπάστες και τα τσιράκια του Μάνεση; Το ότι τους τελευταίους μήνες έχουν κινδυνέψει τρεις εργάτες μετά από «ατυχήματα» που έγιναν γι' αυτούς δεν είναι πρόβλημα; Το ότι οι συνθήκες εργασίας έχουν γίνει εξοντωτικές -προκειμένου οι μονάδες του Βόλου να βγάζουν διπλό και τριπλό όγκο παραγωγής- με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των εργατών, δεν είναι πρόβλημα; Το ότι ο Μάνεσης «γλυκοκοιτάζει» νέες επενδύσεις σε έργα εντός και εκτός χώρας (γι' αυτό και φτάνει μέχρι και λιμάνι να ετοιμάζει, στον Ασπρόπυργο), αλλά οι χαλυβουργοί που παράγουν τα πλούτη στα εργοστάσιά του πρέπει να βολευτούν με μισθούς 700 και 800 ευρώ, δεν είναι πρόβλημα γι' αυτούς;