Ο ιταλικός Τύπος έδωσε έκταση στα δημοσιεύματα του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» και της εφημερίδας «Τάιμς του Λονδίνου», σύμφωνα με τα οποία «η Ιταλία δεν πληρούσε τις προαπαιτούμενες προϋποθέσεις για να μπει στο ευρώ, αλλά ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Κολ υποστήριξε την ένταξή της, διότι πίστευε ότι το κοινό νόμισμα αποτελούσε τη μοίρα της Ευρώπης».

Σύμφωνα με τα δύο μέσα ενημέρωσης «τα παροδικά, θετικά αποτελέσματα της Ιταλίας το 1998 οφείλονταν στην επιβολή ενός ειδικού φόρου και σε ασυνήθιστα χαμηλά επιτόκια. Η Γαλλία, όμως, σύμφωνα με απαντήσεις που είχε δώσει ο Χέλμουτ Κολ, είχε κάνει γνωστή την πρόθεσή της να εγκαταλείψει το εγχείρημα του ευρώ, σε περίπτωση αποκλεισμού της Ιταλίας».

Δεν ξέρουμε αν όλη αυτή η ιστορία αληθεύει, αλλά εδώ είναι που λέμε ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί... Οι τότε συσχετισμοί και τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επέβαλαν τη δημιουργία πάση θυσία του ευρώ. Μήπως για την ίδια τη Γερμανία δεν έχει ειπωθεί πως «γαργάλισε» λίγο τα νούμερα εκείνη την περίοδο; Τώρα, όμως, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, τη διαμόρφωση άλλων συσχετισμών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης την αναζήτηση καινούριων συμμαχιών αλλά το κυριότερο για να πείσουν τους λαούς να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης, που προκάλεσαν τα κέρδη του κεφαλαίου ανακαλύπτουν - αποκαλύπτουν υπαρκτές ή ανύπαρκτες «δημιουργικές λογιστικές» και «βιαστικές πολιτικές αποφάσεις». Με άλλα λόγια, τόσο οι παλιότερες αποφάσεις τους διαμόρφωσης του ευρώ με όποιον τρόπο κι αν πάρθηκαν ήταν από την πλευρά των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των τότε εσωτερικών συσχετισμών και αντιθέσεων όσο και οι τωρινές που καταγγέλλουν τις προηγούμενες βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση και υπηρετούν τα ίδια ακριβώς μονοπωλιακά συμφέροντα σε άλλη ιστορική στιγμή. Τέτοιες τάχα αποκαλύψεις γίνονται για να φορτώσουν ενοχές τους λαούς να αποδεχτούν την κόλαση που τους σπρώχνουν.