Για να εκβιάσουν σε υποταγή μιλάνε για τον κίνδυνο χρεοκοπίας σα να μην έχει ήδη συμβεί για την εργατική λαϊκή οικογένεια. Μια βόλτα στις γειτονιές δείχνει πως παραμιλά ο κόσμος.

Επειδή γνωρίζουν τι συμβαίνει στα εργατόσπιτα, όταν μιλάνε για χρεοκοπία, συμπληρώνουν πως όσα ζούμε δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα έρχονται. Εννοούν πως υπάρχει και πιο κάτω από τον πάτο του βαρελιού.

Ούτε καν φαντασία δεν διαθέτουν. Γράφουν και ξαναγράφουν χιλιάδες λέξεις για να επαναλάβουν το ίδιο τροπάρι: Φταίει που «όλοι μαζί τα φάγατε». Για να αξιώσουν ως λύση: «Τα κεφάλια μέσα», για να αναλάβουν οι καπιταλιστές τη σωτηρία μας υπό τη σημαία της «εθνικής ενότητας».

Το παραμύθι κορυφώθηκε ενόψει της χτεσινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ όπου η κυβέρνηση πήγε για να διαπραγματευτεί το πώς θα μοιραστούν τα κέρδη από τη σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων.

Μια πρώτη απάντηση στο «όλοι μαζί τα φάγατε» (που απευθύνεται στους εργάτες) είναι να τους δείξεις τα κουφάρια των εργοστασίων στις περίφημες ΒΙΠΕ που οι ίδιοι οι καπιταλιστές δημιούργησαν, αφού πρώτα ξεκοκάλισαν πέντε έξι αναπτυξιακά προγράμματα, δηλαδή κρατικό χρήμα που είναι μέρος της κλεμμένης υπεραξίας από τη δουλειά του εργάτη. Και να συμπληρώσεις πως μόνο άφρονες θα έβαζαν ξανά το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Το πρόβλημα, όμως, με την αστική προπαγάνδα θα παραμένει όσο οι αστοί διαθέτουν υπεροπλία ως προς τα μέσα πολλαπλασιασμού αυτής της προπαγάνδας. Και από αυτήν την άποψη η αποφασιστική ενίσχυση του «Ριζοσπάστη», όλων των μέσων που διαθέτει το εργατικό κίνημα, είναι κρίσιμη αυτή την περίοδο ώστε να ενισχύεται και προπαγανδιστικά ο δρόμος που έχει χαράξει το εργατικό κίνημα, ο δρόμος στον οποίο πρωτοστατούν οι κομμουνιστές, ο δρόμος στον οποίο καλεί το ΚΚΕ: Ρήξη και ανατροπή, ενάντια στους καπιταλιστές, την ιδιοκτησία τους στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την εξουσία τους.

Ο δρόμος για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών, παράλληλα με την εντεινόμενη πάλη της εργατικής τάξης μέσα στους ίδιους τους χώρους δουλειάς, περνά μέσα και από την καθημερινή απάντηση - αποδόμηση μίας προς μία των σοφιστειών που χρησιμοποιεί η αστική προπαγάνδα.

Παράδειγμα: Να 'ναι καθαρό πως όταν μιλάνε για καταναλωτισμό, αναφέρονται στο δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, κι όταν μιλάνε για προνόμια αναφέρονται στο ίδιο το μεροκάματο. Οταν καταγγέλλουν τα προνόμια των εργατών ως αιτία των εισαγωγών, κρύβουν την παραγωγική έρημο που επέβαλε η πολιτική υπέρ των μονοπωλίων και του καταμερισμού εργασίας που έχουν κάνει μεταξύ τους τα μονοπώλια. Οταν δείχνουν το κρατικό χρέος ως αποτέλεσμα της κατανάλωσης, κρύβουν ότι το κρατικό χρέος είναι όλο δικό τους. Είναι οι επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, οι ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί, οι φοροαπαλλαγές των μονοπωλίων κλπ. Οταν λένε ότι το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε αντιστρέφουν την πραγματικότητα που βιώνει ο άνθρωπος καθημερινά: Τα δεκάδες χαράτσια, το πετσόκομμα των μισθών, την έκρηξη της ανεργίας, την εξαφάνιση της Πρόνοιας, τα βιβλία που δεν πήγαν ακόμα στα σχολεία. Τα συσσίτια...

Γιατί επιμένουν στη σοφιστεία περί κατανάλωσης; Γιατί αυτό που φέρνουν είναι ακόμα χειρότερο.

Για να το επιβάλουν έχουν ανάγκη τους αδίστακτους. Η Μπακογιάννη πασχίζει καιρό τώρα να πλασαριστεί σαν νέο αίμα στην πολιτική εκπροσώπηση του «επιχειρείν». Σωστά μιλάει για ανατροπή. Τις εργατικές κατακτήσεις θέλει να ανατρέψει. Μαζί της συμπορεύονται μια σειρά νεόκοπα σχήματα με τίτλους όπως «δημιουργία ξανά» και άλλα ηχηρά, που δεν κρύβουν όμως ποιον θεωρούν βασικό αντίπαλο: Το εργατικό κίνημα και την πολιτική εκπροσώπηση των εργατών, το ΚΚΕ.

Δεν έχουν πρόβλημα με τα «παλιά κόμματα». Απλά γνωρίζουν πως είναι χωρίς γυρισμό η λαϊκή κατακραυγή εναντίον του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου.

Με το ΚΚΕ έχουν πρόβλημα. Εχουν πρόβλημα με την απήχηση που έχει η πολιτική του πρόταση σε ευρύτερες λαϊκές μάζες. Το ομολόγησε αρκετές φορές μέχρι τώρα ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Το παπαγαλίζει η Μπακογιάννη αντιστρέφοντας την πραγματικότητα.

Αυτό που θέλουν να σβήσουν είναι ό,τι θα 'πρεπε να 'ναι αυτονόητο στη συνείδηση κάθε εργάτη: Οτι για να βελτιώσει τη ζωή του, πρέπει να αντιπαρατεθεί με το αφεντικό του. Θέλουν τους ανθρώπους της δουλειάς να διαδηλώνουν για το δίκιο του Μάνεση ή του Κουρή...

Ο αστικός κόσμος δεν είναι μόνος του. Εχουν ήδη δηλώσει με πράξεις τη συμπαράταξή τους οι δυνάμεις του συμβιβασμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ μιλάει για πάγωμα μισθών, κάνει ό,τι περνά απ το χέρι της για να εμποδίσει την απεργιακή κινητοποίηση των εργατών στην οποία καλούν οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ).

Η λύση είναι η μόνη που διαθέτει η εργατική τάξη: Να εντείνει την πάλη της έτσι που να χάσουν οι καπιταλιστές. Να αγνοήσει όλο το κλάμα περί «πατρίδας». Να δει στην πράξη ότι μπορεί χωρίς τους καπιταλιστές. Σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ. Σ' αυτό συγκλίνουν μια μετά την άλλη οι εργατικές κινητοποιήσεις.

Στη συγκέντρωση δυνάμεων που επιχειρεί η αστική τάξη, απαντάμε με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ΚΚΕ, με μεγαλύτερη συγκέντρωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές, η εξουσία τους, η ιδιοκτησία τους στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.