Να διασπάσει τους εργαζόμενους και να τους καταστήσει σύμμαχους της κυβέρνησης στο πέρασμα των βάρβαρων μέτρων, που με αιχμή το Δημόσιο χτυπάνε το σύνολο της εργατικής τάξης, επιχειρεί ο Αλ. Παπαχελάς από τη χτεσινή «Καθημερινή». Ο αρθρογράφος φέρνει το παράδειγμα των εργαζόμενων στην Υγεία, διαχωρίζοντάς τους σε εκείνους που κάνουν συνειδητά τη δουλειά τους από τη μια και σε εκείνους που συμμετέχουν στα κυκλώματα με τις «μαύρες» αμοιβές και την υπεσυνταγογράφηση ή είναι «τεμπέληδες». Οι πρώτοι, λέει, αγανακτούν για το γεγονός ότι «δεν έχουν δει κανέναν να πηγαίνει φυλακή» για περιπτώσεις διαφθοράς και καταλήγει ότι «είναι πολύ άδικο αυτοί οι άνθρωποι που δούλευαν και δουλεύουν σκληρά να βλέπουν σήμερα τις αμοιβές τους να μειώνονται δραστικά», αφού από την κυβέρνηση «από την αρχή της κρίσης έχουν επιλεγεί οι "εύκολες" λύσεις των οριζόντιων περικοπών ή της μαζικής εφεδρείας κάποιων κατηγοριών εργαζομένων» με αποτέλεσμα το κράτος να κινδυνεύει με διάλυση. Συμπερασματικά, ζητάει από την κυβέρνηση «να βρει τρόπους να προστατεύσει το ζωτικό πυρήνα του κράτους και να βάλει μαχαίρι εκεί όπου υπάρχει πραγματική τεμπελιά και φύρα».

Τι λέει ο αρθρογράφος; Οτι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αντιπαλέψουν τα βάρβαρα μέτρα, αλλά να απαιτήσουν αυτά να εφαρμοστούν με δικαιοσύνη, με την αυταπάτη ότι δε θα πλήξουν τους «τίμιους» και «εργατικούς». Γι' αυτό το σκοπό, αξιοποιεί παραδείγματα που αντανακλούν σάπιες πλευρές του Δημοσίου, κρύβοντας όμως ότι ευθύνη γι' αυτό έχει η αστική τάξη και τα κόμματά της, που έχτισαν το Δημόσιο με τρόπο τέτοιο ώστε να σταθεροποιηθεί η εξουσία τους. Κρύβει ακόμα το γεγονός ότι η ρεμούλα και η μίζα ανθούν γενικά στον καπιταλισμό, στη διαπλοκή δηλαδή του κράτους με τα μονοπώλια, όπως γίνεται για παράδειγμα και στο χώρο της Υγείας, όπου οι πολυεθνικές του φαρμάκου σουλατσάρουν στα νοσοκομεία, τα οποία επιπλέον η ίδια η κυβέρνηση έχει μετατρέψει σε χώρους άσκησης ιδιωτικής δραστηριότητας από τους γιατρούς (βλέπε απογευματινά ιατρεία). Επικίνδυνα φούμαρα πουλάει η «Καθημερινή» για να συνδράμει την κυβερνητική επίθεση.

Οι εργαζόμενοι όχι μόνο πρέπει να αντεπιτεθούν σε ενιαίο μέτωπο, αλλά επιπλέον να θέσουν στόχο της πάλης τους ένα Δημόσιο υποταγμένο να υπηρετεί τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, με γκρεμισμένη την εξουσία των αστών.