ΠΡΑΙΤΟΡΙΑ (Της απεσταλμένης μας Ελένης ΜΑΪΛΗ).--

Πλούσια συζήτηση έγινε την περασμένη Τρίτη μεταξύ νέων εργαζομένων που συμμετέχουν στις εργασίες του Φεστιβάλ. Νέοι από την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, τις ΗΠΑ και την Ασία αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους και τις προτάσεις τους για το συνδικαλιστικό κίνημα στο σεμινάριο με θέμα: «Εργασία: Το δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα».

«Αυτό το φεστιβάλ γίνεται μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να δυναμώσουν την πάλη τους και την αλληλεγγύη τους σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και μακριά από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό καπιταλισμό», υπογράμμισε ο Παύλος Αλεξανδράκης, εκ μέρους της Γραμματείας Νέων του ΠΑΜΕ. Αναφερόμενος στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, σημείωσε ότι «δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, αλλά εμφανίζεται παντού όπου τα συνδικάτα είναι κάτω από τη σκιά των επιχειρήσεων και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ITUC)». «Η σοσιαλδημοκρατία, ο οπορτουνισμός μέσα από τη ΣΕΣ εργάζονται μαζί με τους καπιταλιστές για τους καπιταλιστές», είπε και τόνισε ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες να ανασυγκροτηθεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη, το οποίο πρέπει να αντιπαλέψει το βρώμικο ρόλο της ΓΣΕ Γαλλίας και της Ισπανίας. Ο ομιλητής μετέφερε, επίσης, εμπειρία από την ίδρυση και μαζικοποίηση του ΠΑΜΕ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν και μια σειρά τοποθετήσεις από νέους εργαζόμενους από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Ο εκπρόσωπος της Εθνικής Προπαρασκευαστικής Επιτροπής (ΕΠΕ) της Ισπανίας, αναφερόμενος στην κατάσταση που αντιμετωπίζει η νεολαία στη χώρα του, είπε: Το 40% της νεολαίας είναι στην ανεργία και όσοι δουλεύουν το κάνουν για 500 ευρώ το μήνα. Σήμερα ένα ζευγάρι δεν μπορεί να ανοίξει σπίτι, να κάνει οικογένεια.

Στον ίδιο τόνο ήταν και η παρέμβαση της εκπροσώπου της ΕΠΕ της Πορτογαλίας, που αναφέρθηκε στην ελαστική και προσωρινή εργασία, λέγοντας ότι «τέτοιες κυρίως δουλειές βρίσκουν οι νέοι - το πιο παραγωγικό και δημιουργικό κομμάτι της εργατικής τάξης - και αυτό προκαλεί εργασιακή, προσωπική και οικογενειακή αστάθεια, χαμηλούς μισθούς, υποβάθμιση του δημόσιου, καθολικού και κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης και του συστήματος Υγείας. Οι νέοι θέλουν ανεξαρτησία, θέλουν να κάνουν οικογένεια και δεν μπορούν. Οι γυναίκες αποκτούν παιδιά σε μεγάλη ηλικία».

Τονίζοντας τις δυσκολίες που έχει το εργατικό κίνημα στη χώρα του ο εκπρόσωπος της αποστολής των ΗΠΑ ανέφερε ότι η πρώτη γενική απεργία στη χώρα έγινε μόλις το 2007 και αυτή οργανώθηκε από μετανάστες εργάτες. Αντίστοιχα και ο εκπρόσωπος στο σεμινάριο από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου πολιτικά κόμματα και συνδικάτα είναι στην παρανομία, είπε ότι το 2007 «έγιναν σπουδαίες κινητοποιήσεις οικοδόμων που είναι ο κορμός της εργατικής τάξης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων για την καταβολή των δεδουλευμένων τριών μηνών και την παροχή φρέσκου νερού»...

Ο εκπρόσωπος της Αργεντίνικης ΕΠΕ και στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας της χώρας είπε χαρακτηριστικά: «Στη Λατινική Αμερική εξαιτίας και των πολιτικών διεργασιών που ωφελούν ως ένα βαθμό τις λαϊκές δυνάμεις ανθούν διάφορες κεϋνσιανές θεωρίες που στην ουσία στοχεύουν στον "εξανθρωπισμό" του καπιταλισμού (...) Εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι η σάπια και καθόλου "νέα" καπιταλιστική κοινωνία θα ανατραπεί και θα οικοδομηθεί αυτή του σοσιαλισμού. Γι' αυτό χρειάζεται παράλληλα με την αντίστασή μας στον ιμπεριαλισμό να προετοιμάσουμε τους λαούς για την οικοδόμηση μιας ανώτερης κοινωνίας, του σοσιαλισμού».

Στην παρέμβασή του ο Λευτέρης Νικολάου, που εκπροσωπεί την ΚΝΕ στη Διεθνή Οργανωτική Επιτροπή του φεστιβάλ, αφού τόνισε ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, σημείωσε: «Το πιο βασικό δικαίωμα για το οποίο πρέπει να παλεύουμε είναι η εργατική τάξη να γίνει κάτοχος των μέσων παραγωγής. Γιατί αυτή είναι που παράγει και αυτή πρέπει να καρπώνεται τον πλούτο». Στο κλείσιμο της συζήτησης ανέφερε: «Από τη συζήτηση αποδεικνύεται ότι σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο τα προβλήματα για την εργατική τάξη είναι κοινά, όπως και οι εχθροί της. Κοινή πρέπει να είναι και η πάλη των εργατών όλου του κόσμου, για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου, για τη σύγκρουση με όλους τους οργανισμούς του, για την οργάνωση της πάλης σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή. Στη γραμμή που σήμερα οργανώνει το κίνημα της εργατικής τάξης παγκοσμίως η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία».