ΒΕΡΟΛΙΝΟ.--

Την πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης για ένα μηχανισμό δύο ταχυτήτων για την αντιμετώπιση των κρίσεων στην Ευρωζώνη, που θα ελέγχεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θα κάνει ακριβότερο το δανεισμό για τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ (όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία κ.ά.) παρουσίασε το Σάββατο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ».

Χωρίς να μιλήσει ευθέως για «ελεγχόμενη χρεοκοπία», όπως προσδιορίζουν οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, ο Γερμανός υπουργός παρουσίασε ένα μηχανισμό ο οποίος θα λειτουργεί με τον παρακάτω τρόπο, σε ό,τι αφορά στα δημοσιονομικά απείθαρχα κράτη - μέλη:

Σε πρώτο στάδιο, όταν μία χώρα - μέλος αδυνατεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, θα της επιβάλλεται ένα βαρύ πρόγραμμα λιτότητας και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, με αντάλλαγμα την παράταση στις διορίες εξόφλησης των ομολόγων. Σε δεύτερο στάδιο, θα μπαίνουν οι λεγόμενοι ιδιώτες επενδυτές, οι τζογαδόροι δηλαδή με το χρέος των κρατών, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα «πρέπει να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους», δηλαδή το βαθμό τοκογλυφίας.

«Στη δεύτερη φάση, οι ιδιώτες επενδυτές χρειάζεται να αποδεχθούν μια περικοπή στα αιτήματά τους. Το βήμα αυτό θα συνδυάζεται με εγγυήσεις για τις εναπομείνασες εξοφλήσεις», είπε ο Γερμανός υπουργός, δηλώνοντας καθαρά ότι το «κούρεμα» του χρέους συνεπάγεται την εξασφάλιση των κεφαλαίων και μέρος των τόκων για τους μεγαλοδανειστές και ταυτόχρονα επώδυνα μέτρα για το λαό ενός κράτους - μέλους.

Ο ίδιος νωρίτερα επιτέθηκε κατά της απόφασης της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ να αγοράσει κρατικά ομόλογα αξίας 600 δισ. δολαρίων, λέγοντας ότι η συγκεκριμένη κίνηση υποβαθμίζει την αξιοπιστία των ΗΠΑ δημιουργώντας αύξηση της αβεβαιότητας στις αγορές. Επί της ουσίας, εξέφρασε την αντίθεση της ΕΕ στα μέτρα στήριξης του αμερικανικού δολαρίου, στον πόλεμο των νομισμάτων ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Οικονομικοί αναλυτές εκτιμούν ότι εάν εφαρμοστεί στην πράξη η (συμφέρουσα για το μεγάλο κεφάλαιο) πρόταση Σόιμπλε, τότε, σε τέσσερα - πέντε χρόνια, κανένα κρατικό ομόλογο δε θα διασφαλίζει 100% την επιστροφή των χρημάτων, καθώς θα εμπεριέχει ρίσκο, βάσει του οποίου θα καθορίζεται και κατά πόσο ακριβότερος θα είναι ο δανεισμός. Το ρίσκο θα είναι σημαντικά μικρότερο για χώρες όπως η Γερμανία και δραματικά μεγαλύτερο για χώρες όπως η Ελλάδα, ή η Ρουμανία.

Το βέβαιο είναι ότι αυτές οι προτάσεις είναι προς όφελος του διεθνούς κεφαλαίου και οξύνουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές τριβές, οι οποίες θα κορυφωθούν, μεταξύ άλλων, και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο τέλος του χρόνου.