Ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι η πολιτική και το σύστημά της μόνο να μεγαλώνει τα λαϊκά αδιέξοδα μπορεί, η αστική τάξη παίρνει μέτρα για να προλάβει τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών συνειδήσεων και αγώνων. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς στόχους της ανάπτυξης των λεγόμενων κοινωνικών επιχειρήσεων (στριμώχνοντας σε μια φράση δύο λέξεις ασυμβίβαστες μεταξύ τους - «κοινωνικός» και «επιχείρηση»), σ' αυτή την κατεύθυνση πυκνώνουν οι συζητήσεις για την ανάγκη πειθαρχίας σε κάθε νόμο (ανεξάρτητα από το ποια συμφέροντα προστατεύει), γι' αυτό δυναμώνει πολύμορφα και η τρομοκρατία (ιδεολογική, εργοδοτική κτλ.), αυτό εξυπηρετεί ο εγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων στο «τι γίνεται σήμερα ρεαλιστικά» (και όχι στο πώς διαμορφώνεται το εκάστοτε «ρεαλιστικό»).

Απάντηση σ' αυτή την καλομελετημένη και καλοσχεδιασμένη δουλειά της πλουτοκρατίας δεν μπορεί να δώσει το κίνημα χωρίς ένταση της ιδεολογικής παρέμβασης. Χωρίς να αποκαλύπτει με κάθε ευκαιρία πως τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων μόνο με αλλαγή των υλικών όρων που επιβάλλουν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών @@@@@@: Πως κάθε μικρή και μεγάλη μάχη (πρέπει να) διεξάγεται στο πλαίσιο της πάλης τάξης προς τάξη. Ανάγκη που αναδεικνύει ολόπλευρα η Απόφαση της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης για τη «Δουλειά του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα».

«Αποκτά προτεραιότητα στη δράση των κομματικών δυνάμεων στην εργατική τάξη στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, στους χώρους εκπαίδευσης, με αντανάκλαση στην πολιτικοποίηση του συνδικαλιστικού της κινήματος, η πολιτική πάλη για τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με επίκεντρο το σύνολο των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και λαϊκής οικογένειας και τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους. Μπαίνει στο κέντρο της πάλης, η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό και την εξουσία τους και όχι μόνο η πάλη κατά του ενός ή του άλλου εργοδότη, κατά σωματείο για το ένα ή το άλλο πρόβλημα. Η πάλη για το σοσιαλισμό» σημειώνει χαρακτηριστικά το κείμενο της Απόφασης.

Η πείρα βεβαιώνει καθημερινά πως όταν ένας αγώνας ξεκινά σε ένα χώρο (π.χ. ένα πολυκατάστημα) και αναδεικνύει ότι τα αίτια που γεννούν το «χ» πρόβλημα (π.χ. μια απόλυση) δεν εντοπίζονται εκεί μέσα αλλά στον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη η οικονομία και η κοινωνία, ενισχύεται και στη δυναμική που αναπτύσσει και στην απήχηση - στήριξη που συναντά.

Για παράδειγμα, αν ο προβληματισμός και η οργάνωση της πάλης ενάντια στο καθεστώς 2μηνων και 3μηνων συμβάσεων (όπως γίνεται σε φαρμακοβιομηχανίες, πολυκαταστήματα κτλ.) «απλωθεί» και έξω από τις πύλες του εργοστασίου, δεν εγκλωβιστεί στον τζίρο της συγκεκριμένης επιχείρησης (με τον οποίο οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου συνδέουν τη «δυνατότητά» της να απασχολεί προσωπικό) μπορεί να αναπτυχθεί σε πιο γόνιμο έδαφος: Αναδεικνύοντας ότι η επέκταση της «ελαστικής απασχόλησης» δεν αποτελεί ...«ευρεσιτεχνία» του «χ» εργοδότη, αλλά εργαλείο που η πλουτοκρατία χρησιμοποιεί για τη μείωση του εργατικού «κόστους» και γι' αυτό κατοχυρώνει - επεκτείνει - καθαγιάζει με νόμους, διεθνείς συμβάσεις, συνέδρια κτλ. οργανωμένα, σχεδιασμένα. Γι' αυτό και η πάλη για σταθερή εργασία μένει αδύναμη αν περιορίζεται μόνο στην αντίσταση ενάντια στις απολύσεις σε ένα εργοστάσιο και δε γίνεται υπόθεση όχι μόνο ολόκληρου του κλάδου αλλά ολόκληρης της εργατικής τάξης. Αναδεικνύοντας ότι η σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία πρέπει να είναι στόχος πάλης όχι μόνο, π.χ., για τον άνεργο οικοδόμο, αλλά και για εκείνον που θέλει - χρειάζεται φτηνά, ασφαλή και άνετα σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία κτλ. Για να αναπτυχθούν οι Κατασκευές με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δεν μπορεί να απασχολούνται μόνο όσοι οικοδόμοι «αντέχει» να πληρώσει ένας κατασκευαστής. Αντίστοιχα, για να λειτουργεί ο κλάδος της Υγείας όπως απαιτεί η ασφαλής και γρήγορη θεραπεία των ασθενών, δεν μπορεί ο εργαζόμενος να δουλεύει με εξαντλητικά ωράρια ούτε και να κάνει τη δουλειά 2 και 3 ατόμων επειδή «δεν υπάρχουν λεφτά για προσλήψεις».

«Περνάμε, επομένως, σε μια ανώτερη φάση συσπείρωσης και μαχητικής στράτευσης των Κομματικών και ΚΝίτικων δυνάμεων, των οπαδών και φίλων του Κόμματος, με άξονα την προβολή και εκλαΐκευση της ουσίας της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας στις γραμμές της εργατικής τάξης, πλατιά στο λαό, συνδυασμένα και στον τόπο δουλειάς και στον τόπο κατοικίας. Οχι ως ένα σύνθημα, αλλά ως μια συστηματική αποκάλυψη, τι έχει να προσφέρει μια κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Ως στοχευμένη ιδεολογική αντεπίθεση, όπου οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικότερα να αντιλαμβάνονται τη ριζική διαφορά, τις δυνατότητες που υπάρχουν από την επιλογή του άλλου δρόμου ανάπτυξης σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Οξύνουμε την ιδεολογική αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα. Βάζουμε στο κέντρο της ζύμωσης και πάλης το σκοπό της λαϊκής οικονομίας. Ανάπτυξη για το λαό και όχι τα μονοπώλια», επισημαίνει η Απόφαση.

Η ίδια η καθημερινότητα των λαϊκών οικογενειών δίνει άπειρες αφορμές για να αποδειχθεί στοιχειοθετημένα ότι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής δεν είναι καμιά δυσπρόσιτη για τους εργάτες, αόριστη και μακρινή αρχή, αλλά βασική υλική προϋπόθεση που πρέπει να εξασφαλίσουν για την ουσιαστική ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Για παράδειγμα, η καθημερινή αγωνία της λαϊκής οικογένειας για το αν θα «βγάλει» τα έξοδα για ρεύμα δίνει τροφή σε μια συζήτηση όχι απλά για την ακρίβεια και τη φορο-ληστεία. Επιβάλλει τη συστηματική δράση για να φανεί ότι στρατηγικοί τομείς, όπως η Ενέργεια και οι Τηλεπικοινωνίες, δεν μπορούν να οργανώνονται με βάση τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Η εξασφάλιση δικτύου με την ευρύτητα, την ταχύτητα, την ασφάλεια, την ποιότητα που απαιτεί η ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού όλης της επικράτειας, προϋποθέτει ο έλεγχος αυτών των κλάδων να είναι αποκλειστικά δημόσιος. Ωστε να καταγράφονται οι συνολικές ανάγκες στη χώρα, να (ανα)προσαρμόζονται οι απαραίτητες υποδομές, να εξασφαλίζονται οι κατάλληλες ειδικότητες επιστημόνων και εργατοτεχνικού προσωπικού, να αξιοποιείται η τεχνολογική πρόοδος για την αξιοποίηση όλο και φιλικότερων προς το περιβάλλον μορφών ενέργειας, την ανεμπόδιστη πρόσβαση όλου του πληθυσμού με όλο και χαμηλότερο κόστος.

Είναι οι κομμουνιστές μόνο που μπορούν να πουν στον εργάτη ότι αν, π.χ., η ηλεκτρική ενέργεια αντιμετωπίζεται ως τομέας της «ελεύθερης αγοράς», όπου συνυπάρχουν κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις, η υποβάθμιση μιας π.χ. ΔΕΗ θα είναι απαραίτητη για να βρίσκουν πελάτες οι ιδιώτες. Οτι η εισβολή των εργολάβων στη ΔΕΗ, που αύξησε κατακόρυφα τα θανατηφόρα «ατυχήματα» εργατών, πάει χέρι χέρι με την αύξηση των τεχνικών προβλημάτων.

Μόνο που έναν τέτοιο σχεδιασμό οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να τον κάνουν. Οσο τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών και του κράτους τους, δε θα μπορέσουν ποτέ να αξιοποιηθούν, να λειτουργήσουν και να αναπτυχθούν συγχρονισμένα, με βάση το πώς θα βελτιώνεται διαρκώς και ισότιμα, συνυπολογίζοντας ιδιαιτερότητες (π.χ. ΑμΕΑ, ηλικιωμένων, νέων, γυναικών) και εξελίσσοντας συνεχώς τις λαϊκές ανάγκες. Γι' αυτό και η εκλαΐκευση της πρότασης του ΚΚΕ για τη λαϊκή οικονομία πρέπει να φτάσει παντού, σε κάθε σπίτι, κάθε γειτονιά, κάθε εργοστάσιο: «Σχεδιασμένη αναλογική ανάπτυξη της παραγωγής με βάση τις εγχώριες δυνατότητες, με τρόπο που, σε λιγότερο χρόνο, με λιγότερη ζωντανή ανθρώπινη εργασία και, ταυτόχρονα, με την πλήρη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού να παράγονται περισσότερα προϊόντα, καλύτερης ποιότητας με ισότιμες συνθήκες κατανομής τους, ώστε να διασφαλίζεται η ανώτατη ικανοποίηση των ανθρώπινων υλικών και πολιτιστικών αναγκών που αναπτύσσονται συνεχώς. Τελειοποίηση της παραγωγής και των υπηρεσιών πάνω στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής, με τη συνεχή ανάπτυξη της έρευνας και των εφαρμογών της στην παραγωγή. Εξάλειψη κάθε περιφερειακής ανισότητας, δυσανάλογης ανάπτυξης των διαφόρων κλάδων και τομέων της οικονομίας. Καταπολέμηση και εξάλειψη κάθε μορφής ανεργίας, ανοικτής και συγκαλυμμένης...».

Μόνο τότε η κοινωνία θα έχει ανάγκη και γι' αυτό θα εξασφαλίζει τη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα για όλους. Τότε, ούτε περιοχές ολόκληρες θα μένουν χωρίς νοσοκομεία εξαιτίας ελλιπούς συντήρησης του ηλεκτροδοτικού δικτύου, ούτε θα πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε μέρα από φωτιές.