Να σηκωθεί πάραυτα κίνημα ενάντια στους κερδοσκόπους της Μυκόνου.

Δεν μπορεί την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών έχει μπαρκάρει για τη Μύκονο οι κερδοσκόποι να τινάζουν την τιμή δωματίου στα 243 ευρώ τη νύχτα (πρώτο θέμα στο ΒΗΜΑ που, ως γνωστόν, απηχεί πάντα αυθεντικά το λαϊκό αίσθημα).

Εκτός κι αν γνωρίζουν κάτι που δεν ξέρουμε. Οπως ότι έτσι κι αλλιώς άντε μια νύχτα και πολύ είναι όλες κι όλες οι διακοπές για πολύ κόσμο. Οπότε σου λέει: 250 ευρώ το διαθέσιμο εισόδημα, του παίρνω τα 240 στο δωμάτιο, του μένουν και 10 ευρώ για μια ντοματοσαλάτα ξερή. Βασιλιάς.

Τέτοιες μέρες πετάς στα σκουπίδια τα διάφορα ρεπορτάζ για τις «φυλές της παραλίας» και σκύβεις στα ψιλά γράμματα, εκεί που αποδεικνύουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές ότι η κρίση είναι εδώ, καλπάζει, βαθαίνει, η κάθε ανάκαμψη είναι πρόσκαιρη και αναιμική. Τέτοιες διαπιστώσεις ευνοούν τις ιδέες της ανατροπής. Γι' αυτό και καλύπτονται με άλλες αναλύσεις περί της «δημοσιονομικής» κρίσης που με άλλη διαχείριση θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Ομως, τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Οπως κι αν τα διαβάσεις σου λένε ότι κάθε διαχείριση θα καταλήξει στο ίδιο: Σε βάθεμα της κρίσης. Γιατί δεν είναι «δημοσιονομική», αλλά δομική του συστήματος. Είναι καπιταλιστική κρίση.

Να γιατί έχει χαρακτήρα επείγοντος η έκκληση του ΚΚΕ για τη λαϊκή αντεπίθεση, όχι απλά για άμυνα, αλλά για μια οικονομία έξω από τα στενά και εν τέλει πεπερασμένα όρια του καπιταλισμού.

Το γεγονός είναι ότι πολλοί τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. Ακόμα και τώρα, στις διακοπές. Δε μένουν απλά στην Αθήνα αλλά δε βγαίνουν ούτε στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς.

Εκεί έρχεται ο Παπανδρέου να πει ότι στον «4ο καπιταλισμό» πρέπει να αντιστοιχεί και ένας «4ος δρόμος για τον σοσιαλισμό». Είναι μπουρμπούτσαλα η σχετική θεωρία αλλά και επικίνδυνη.

Ο Παπανδρέου γνωρίζει πως στην κάθε χώρα οι εργάτες καταλήγουν σε ένα: ότι ο καπιταλισμός τοπικά και διεθνικά είναι ο ένοχος. Οτι πρέπει να τον πολεμήσουν. Και σπεύδει να προσφέρει μια «λύση», δήθεν υπερεθνική.

Τον προδίδει το δικό του τοπικό πρόγραμμα, που ήδη προαναγγέλλει νέες περικοπές στις δαπάνες, δηλαδή στα δικαιώματα.

Τους προδίδει, αυτόν και την τάξη που υπηρετεί, η υποκρισία σε κρίσιμα ζητήματα όπως αυτό της εκπαίδευσης. Οπου με κεντρική πολιτική σπέρνουν αμορφωσιά και ζητάνε δήθεν να μη μάθουν λάθος μάθημα τα παιδιά. Τα παιδιά θα μάθουν κι αυτά που δε θα τους μάθει ο δάσκαλος αλλά κι αυτά που βιώνουν και θα βιώνουν στα σπίτια τους. Που σημαίνει ότι ειδικά στα σχολειά η κυβέρνηση κάνει λάθος αν νομίζει πως με πασαλείμματα θα αποφύγει την οργή. Τα παιδιά στα σχολεία δεν είναι μόνα τους. Οι γονείς είναι ήδη στο δρόμο.

Γιατί είναι υποκρισία το κλάμα για τα κενά στα σχολεία, γιατί αυτή είναι η επίσημη πολιτική. Είναι η πολιτική που λέει ότι θα ξεφτιλίσει το δημόσιο σχολείο για τα παιδιά της εργατικής τάξης έτσι και τόσο που κανένα να μην έχει ελπίδα ότι θα βγει λίγο πιο μπροστά.

Το μάθημα που δίνει η αστική τάξη για σχολεία της μισής - λειψής γνώσης, έχει και την αντίστροφή του ανάγνωση. Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης διεκδικούμε όλη τη γνώση. Θέλουμε καθηγητές, θέλουμε λιγότερους μαθητές στην τάξη, αλλά κύρια θέλουμε εκπαίδευση! Αυτό δε θίγουν καθόλου όσοι μιλούν για τα κενά στις θέσεις των δασκάλων (εύκολο θέμα που λύνεται και με έναν νέο γύρο διορισμών). Το πρόβλημα το έχει η ίδια η εκπαίδευση. Ας μην επιτρέψουμε σ' αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα να εμφανιστούν και ως οι φορείς της λύσης. Η λύση τους είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα.

Το κίνημα στην εκπαίδευση δεν μπορεί παρά να ξεκινά και να τελειώνει με πρώτο ζήτημα το ίδιο το μορφωτικό επίπεδο που δίνει ή δε δίνει το σχολείο και με βάση αυτό να απαιτεί, αφαιρώντας έτσι από την αστική τάξη τη δυνατότητα με διαχειρίσεις να εμφανίζεται και σαν σωτήρας.

Δηλαδή, οι εργάτες πρέπει να παλέψουν όλο μαζί το θέμα. Κι εκεί θα φανεί πως κι αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί ούτε ως παρωνυχίδα όσο υπέρτατη - μόνη αξία είναι τα κέρδη των καπιταλιστών μέσα και από την εκπαίδευση.